Wolkje en de groenhartboom

[p. 26]

5. Vliegeren en nog meer...

De volgende dag was het zaterdag en al vroeg kreeg Cynthia haar gratis vlieger van Viola.

Cynthia koos een groene met gele bloemen erop die haar natuurlijk aan Mamabon deed denken. Zij en haar broers vliegerden gewoon in de straat. Er stond een lekker windje en al gauw stond de vlieger in de lucht te puffen dat het een lieve lust was. Ze hadden dan ook veel plezier. Pa had beloofd de volgende dag naar het terrein aan het eind van de Weg naar Zee met hen te gaan. Daar werd in de droge tijd volop gevliegerd omdat er altijd een flinke wind uit de zee kwam. Je kon je vlieger daar zonder enige moeite oplaten. Ze verheugden zich al op het uitstapje. Maar ook die zaterdag waren ze tevreden. Terwijl Cynthia druk in de weer was met de spoel waar het touw om gewonden was, knabbelde Wolkje, vlak bij haar, in de berm voor hun huis aan grasjes en blaadjes.

Hoewel het niet druk was, hoorden ze die dag toch tweemaal sirenes loeien. De eerste keer was er een aanrijding op het kruispunt vlakbij. Dat was helaas eigenlijk al een normale zaak geworden. Er werd geen voorrang gegeven of men reed veel te hard of beide. Sirenes van politie en ambulance hoorden ze bijna dagelijks. Stiekem keek Cynthia naar Mamabon. Hoewel ze het verwachtte, schrok ze toch even toen ze zag hoeveel bloemen er waren gevallen. Tussen het groene gras lagen ze, net zo geel als de bloemen op haar vlieger.

[p. 27]

Alsof die ene keer op een rustige zaterdagochtend niet genoeg was, klonken er kort daarna alweer sirenes. Weer drukte en harde geluiden op het kruispunt. Politie en ambulance waren er kort daarna ook alweer. Wat was er toch met de mensen aan de hand? Waarom hadden ze toch zo'n haast en waarom keken ze niet beter uit waar ze voorrang moesten geven?

Natuurlijk verloor Mamabon weer heel wat bloemen. Cynthia bedacht dat de boom zich vast al wel slaperig zou voelen. Het allerergste zou echter nog komen.

Waarom was Wolkje die dag niet tevreden met de grasjes en blaadjes aan hun kant van de straat? Had hij daar alle sappige hapjes al gegeten en kwam hij daarom op het verkeerde moment op het idee om eens te gaan kijken wat er aan de overkant van de straat nog te knabbelen was? De man die de auto bestuurde had zijn radio keihard aan en een telefoon aan zijn oor. Hij reed ook veel te hard om op te merken wat er gebeurde. Cynthia en de broers waren verlamd van schrik.

‘Ik ben bij je gekomen, maar niet om te blijven. Ik ben alleen maar even op bezoek gekomen’, herinnerde Cynthia zich opeens de enige woorden die Wolkje ooit gesproken had.

Er begon een zachte regen te vallen. Op hetzelfde moment schoot de kleine faya faya bliksemstraal bliksemsnel omlaag. Een jaar lang had hij op deze kans gewacht. Al even snel greep hij iets dat wit en vormloos was en dat opeens weer op een gewoon wolkje leek. Het slappe lijfje van Cynthia's konkoni liet hij liggen.

[p. 28]

Even later rommelde de donder:

‘Ay, als jij iets in die vurige kop van je hebt, dan rust je niet voordat je je zin hebt gekregen hè? Maar goed, zet die vrijpostige wegloper maar gauw weer terug tussen de andere wolken.’

‘Hier jij, hier hoor je en niet daar’, snauwde de faya faya bliksem flitsend. ‘Heb je je lesje nu geleerd? Een wolk blijft een wolk en wordt nooit een konijn.’

Wolkje werd teruggezet tussen de andere wolken. Als een gewone wolk zou hij voortaan tussen hen verder leven.

En de regenboog? Was die er ook weer? Nee, die was er deze keer niet bij. Die had zich verstopt achter de regenwolken. Hij wilde niets zien omdat hij wist hoe gelukkig het wolkje dat jaar als Cynthia's konkoni was geweest. De regen huilde dikke druppels, ook die had verdriet.

Cynthia en de broers liepen naar de berm aan de overkant van de straat, waar Wolkje door de auto heen was geslingerd. Cynthia nam hem voorzichtig in haar armen.

Nergens een bloedvlekje op de witte vacht, maar hij ademde niet meer en zijn rode oogjes waren gesloten.

De vlieger, die Cynthia van schrik had losgelaten, ging op zoek naar de andere vliegers in het groene bos. Hij zou zijn doel nooit bereiken omdat hij al gauw kletsnat was van de regen en ergens onderweg neerstortte.

Viola was intussen ook naar buiten gekomen. Toen Cynthia, door haar tranen heen, eindelijk naar Mamabon durfde te kijken, zag ze dat het gras rondom de boom niet groen meer was, omdat het bedekt was met een dikke laag gouden bloemen. Mamabon zelf had haar kale takken uitgestrekt naar de wolken, als een groet aan Wolkje. Ze was in een diepe slaap gevallen omdat het haar te veel was geworden. De volgende krutu zou ze niet meemaken.