Wolkje en de groenhartboom

[p. 29]

6. Een blauwe groet

Cynthia's broers groeven een graf. Vlak naast de petrea, zo wilde Cynthia het. Glashelder had ze zich opeens de woorden van het lied herinnerd dat Mamabon die nacht gezongen had en begreep ze de betekenis.

‘Ik wil Wolkje dicht bij me hebben, zodat ik altijd aan hem zal blijven denken’, zei ze.

Ze wikkelde het slappe lijf van haar witte vriendje in een baddoek die ma haar gegeven had.

Ze wilde hem zelf in zijn grafje leggen. Voor de broers hem met aarde bedekten, liep Cynthia naar haar Mamabon waar ze handenvol bloemen van de grond opraapte. Ze wilde de witte baddoek er helemaal mee bedekken. Viola kwam haar helpen. Ze liepen een paar keer heen en weer terwijl pa en ma en de broers toekeken. Daarna pas mochten de broers het grafje dichtmaken. Ook op de verse aarde werden bloemen gestrooid die Mamabon had achtergelaten voor ze in slaap viel.

Toen vonden pa en ma en de broers dat bloemen van de faya lobi niet mochten ontbreken. Cynthia vond het goed. Ze hielpen de meisjes met het plukken van faya lobi, zodat Wolkjes grafje bedekt was met gele, rode, oranje en witte bloemen. Het zag er mooi uit. Het was het laatste dat ze voor Wolkje konden doen.

Cynthia zei: ‘Wolkje zal de petrea helpen om volgend jaar te bloeien. Ik weet het zeker. Samen met de groenhartboom zal de petrea bloeien, zodat we Wolkje nooit zullen vergeten.’

Zonder een woord te zeggen legde Viola haar arm om Cynthia's schouders.

[p. 30]

Het jaar erna werd de groenhartboom, aangemoedigd door het altijd levende, kloppende groene hart diep in haar stam, langzaam wakker en veranderde van een kale boom in een groene boom en vervolgens in een gele boom. Het leek wel of ze dat jaar meer bloemen had dan de voorgaande jaren. Het geel leek wel goud, mooier dan ooit.

Cynthia had het zien gebeuren en vol verwachting keek ze elke dag naar de petrea.

Ze wist dat Wolkje haar niet zou teleurstellen.

Tot haar grote vreugde was op een ochtend, niet lang nadat de bloemen van Mamabon verschenen waren, de petrea van een kale struik veranderd in een grote boom met bloemen zo blauw als de hemel in de droge tijd. Een en al bloemen was de petrea, geen enkel groen blaadje, alleen maar een schitterende blauwe ruiker.

‘Eindelijk’, riep ma blij uit’, ‘ons geduld is beloond. Wat een pracht, wat een pracht!

En zo groot!’ Cynthia en ma gaven elkaar een brasa omdat ze zich erg gelukkig voelden.

Maar toen de groenhartboom na een week of wat steeds meer bloemen verloor en tenslotte weer helemaal kaal was omdat ze opnieuw in slaap was gevallen, had de petrea nog niet één bloem verloren. Het leek zelfs wel alsof de grote petrea steeds voller werd en de bloemen steeds blauwer.

[p. 31]

De bloemen van de groenhartboom in Cynthia's straat en die van alle andere groenhartbomen in de stad komen en gaan, jaar in, jaar uit. De bomen vallen in slaap en ontwaken weer als hun kloppende hart hen wakker maakt, jaar in, jaar uit.

Maar de bloemen van de petrea op Cynthia's erf zijn nooit meer afgevallen.

De petrea bloeit en bloeit en bloeit...

De ouders en de broers twijfelen nog. Ze geloven eigenlijk niet in wonderen.

Maar Cynthia weet dat dit niet alleen een wonder is, maar ook een groet die Wolkje als blijvend afscheidsgeschenk voor ze achterliet.