Het speeltuinfeest

[p. 12]

[p. 13]

2. Het feest?

Naar wat voor feest zou jij eigenlijk willen gaan Marisa?’ vraagt Surisa na een poosje. Natuurlijk mag jij kiezen, want het wordt helemaal jouw feest.’

‘Ik weet het niet’, is het verlegen antwoord, ‘ik ben nog nooit naar een echt feest geweest. Mijn enige feestjes tot nu toe zijn de bezoeken aan de speeltuin bij Fernandes, in de buurt van waar ik elk jaar met de school naar het Kinderboekenfestival ga. Ik mag dan na het schommelen en wippen en klimmen ook vaak een ritje maken op het paard buiten de omheining van de speeltuin. In het weekend, als ma vrij is, gaan we daar soms. Ik kijk dan ook altijd zo graag naar de dames die daar de honden eten geven die van niemand zijn.’

‘Goed zo, dat is prachtig, als dat voor jou een feest is, dan regel ik voor jou vandaag een superspeeltuinfeest met alles wat daarbij hoort. Ook de dames die de straathonden eten komen geven. Marisa, dit wordt jouw feest, een speeltuinfeest om nooit meer te vergeten.’

Vreemd genoeg lijken de mensen op straat de feestelijk geklede meisjes met de dansende vlechten niet te zien. De zon begint te dalen. Als ze bij het pleintje van de speeltuin aankomen, is het al bijna donker. Maar het pleintje zelf is schitterend verlicht. De amandelbomen hangen vol gekleurde lampjes en overal zijn er ballonnen en vlaggetjes. Maar wat is dat? De eenvoudige speeltuin die Marisa kent, met de schommels, de glijbanen, de wippen en de klimrekken ziet er nu heel anders uit. Het is een groot pretpark geworden met sprookjesachtig versierde en verlichte draaimolens en zweefmolens. Ook zijn er trampolines en alles wat er nog meer bij zo'n pretpark hoort. In het midden staat een hoge uitkijktoren met een wenteltrap. Zomaar uit de bomen klinken kinderliedjes. Aangemoedigd door de vrolijke muziek begint Marisa aanzelend mee te zingen. Pa heeft haar wel eens gezegd dat als je graag een feestje wil vieren, je er zelf aan mee moet werken door de vlaggetjes op te hangen en de ballonnen op te blazen. Maar liedjes meezingen helpt vast ook wel, denkt Marisa.

Hè, waarom moet ze nu weer aan haar vader denken...

Over het hele terrein springen en rollen vreemd geklede en geschminkte clowns die af en toe ook op hun handen lopen en koprollen maken.

Er zijn ook nog andere kinderen.

‘Die voelden zich ook een beetje eenzaam en verdienden net als jij een verrassing’, verklaart Surisa, ‘en net als jij hebben zij voor dit speeltuinfeest gekozen. En dat heb ìk dus allemaal geregeld.’

Surisa geniet van Marisa's verbazing, springt op en neer en heeft het grootste plezier.

‘Dat heb ìk allemaal geregeld’, herhaalt ze trots.

‘In plaats van alleen maar “Surisa” zou je mij dus ook wel “Surisa-Regel-Risa” kunnen noemen... hahaha’ en ze schatert het uit.

Alle meisjes dragen feestjurken in verschillende kleuren en zilveren schoentjes met glittertjes en een strikje en hebben grote dansende strikken in hun haar, net als Marisa en Surisa. De jongens hebben sportieve jeans en kleurrijke hemden aan.

‘Maar jij..., jij Marisa, bent mijn speciale gast en weet je waarom? Omdat wij zo op elkaar lijken dat we wel zusjes konden zijn en omdat zelfs onze namen op elkaar

[p. 14]

lijken.’ De spiegeltjes glimmen van plezier.

Al gauw zijn alle draaimolens en zweefmolens vol kinderen. Er wordt gesprongen op de trampolines, het is feest, feest, feest! De kinderen gillen het uit, ze kunnen er gewoonweg niet genoeg van krijgen.

Dan klinkt er een stem: ‘Kom halen! Kom halen! Swit'sani! Swit'sani!’

De muziek is opgehouden en alle kinderen kijken om zich heen waar die stem vandaan komt. Het is een van de gekke clowns die het roept. Nog een keer klinkt het:

‘Kom halen! Kom halen! Swit'sani! Swit'sani!’ In het midden van het pretpark staat er plotseling een grote tafel die er eerst niet was. Er ligt allerlei lekkers op de kinderen te wachten: niet alleen de bollen die Marisa's moeder altijd koopt, maar nog veel meer: grote taarten en kleine taartjes, versierd met krullen en bloemen van mocca en slagroom en kleurige crème, roomhorens, ice cream, vleesbroodjes en kaassoesjes en ook nog cups met stroop en soft. Allen smullen tot ze niet meer kunnen. Waar is Marisa's verlegenheid gebleven...?

‘En het paard?’ vraagt ze even later dan ook, ‘mag ik ook nog op het paard rijden?’

Weer klapt Surisa luid lachend in haar handen en wat er dan verschijnt, maakt dat Marisa zich bijna verslikt in het kaassoesje dat ze nog gauw in haar mond gepropt had. Geen paard, maar twee enorme kamelen, die Marisa alleen maar kent van foto's en plaatjes in boeken van de schoolbibliotheek. ‘Het schip van de woestijn’ stond er onder zo'n foto, herinnert ze zich. Zo worden kamelen genoemd, heeft juf haar geleerd. Maar hier is toch geen woestijn? Hier is toch gewoon de speeltuin die voor één enkele keer in een pretpark is omgetoverd? Alweer een onverwachte, vreemde verrassing van haar nieuwe vriendin. Surisa's ogen zijn intussen geen spiegeltjes meer, maar stralende sterretjes omdat ze net zo veel geniet van Marisa's blijdschap als Marisa van alle verrassingen.

‘Kom maar Marisa’, zegt ze, ‘ik heb twee kamelen geregeld, één voor jou en één voor mij.’

‘Nee.., nee..., o nee..., dat durf ik echt niet’, is het bange antwoord.

‘Waarom niet, je weet toch wel dat er niets gebeuren kan als ik bij je ben en bovendien, kijk eens: de kamelen knielen voor ons zodat we makkelijk op hun rug kunnen gaan zitten. Hun bulten zorgen voor steun van voren en van achteren zodat we er niet af kunnen vallen. En ik verzeker je dat het lieve dieren zijn.’

Surisa weet Marisa toch over te halen. Terwijl er weer muziek uit de bomen klinkt en de andere kinderen zich opnieuw vermaken in de draaimolens en de zweefmolens, op de trampolines springen en de uitkijktoren beklimmen, gaan Marisa en Surisa op de ruggen van de kamelen zitten. Langzaam en schommelend tussen de bulten maken ze enkele rondjes om wat voor die ene keer geen eenvoudige speeltuin, maar een echt pretpark is.

[p. 15]

[p. 16]

Na het ritje op de kamelen is Marisa haar verlegenheid helemaal kwijt.

‘Surisa...’, zegt ze.

‘Ja Marisa, ik luister, wat is je volgende wens?’

‘De straathonden die van niemand zijn en de dames die hun eten komen geven...’

‘Je hebt niet goed gekeken, lieve Marisa. Je had alleen maar aandacht voor de draaimolens, voor de lichtjes en de ballonnen en de vlaggetjes en voor de clowns en niet te vergeten voor het lekkers’, plaagt Surisa. ‘Ik heb van mijn sterretjes weer spiegeltjes gemaakt, kijk er maar eens in. Dan weet je meteen dat de honden en de dames, die al een hele tijd onderweg waren, intussen zijn aangekomen. Kijk goed!’

Wat Marisa in de spiegeltjes ziet, doet haar bijna omvallen van verbazing.

Dit is echt te gek om waar te zijn! Zoiets heeft ze nog nooit gezien. Maar als ze ongelovig omkijkt, ziet ze hetzelfde als wat ze in Surisa's spiegeltjes zag: twee open ‘partybussen’ die ze wel eens met joelende kinderen en luide muziek door de straten van de stad heeft zien rijden om een verjaardag te vieren. Er zitten nu echter geen feestvierende kinderen in de bussen, maar in de ene zitten, keurig rechtop, tientallen honden en in de andere de dames. Af en toe blaffen de honden luid, ze hebben vast erge honger. De dames stappen dan ook vlug uit met emmers voer en voerbakken.

Ook de honden stappen uit, maar, al hebben ze honger, ze gaan toch netjes in de rij staan om op hun beurt te wachten. Het is een prachtig gezicht!

‘Ongelooflijk..., dit is gewoon te gek, te gek, dit bestaat niet!’ roept Marisa brullend van het lachen uit. ‘Ik heb echt nog nooit gehoord dat honden in partybussen rijden!’

Surisa schaterlacht alweer. ‘Heb ik dat ook alweer niet mooi voor je geregeld Marisa?

[p. 17]

Ben je nu tevreden?’

Marisa is meer dan tevreden.

‘Maar er is één ding dat we nog niet hebben gedaan’, zegt Surisa geheimzinnig.

‘We moeten de uitkijktoren nog beklimmen. Dat doen we tot besluit, oké?’

Marisa vindt het prima, ze heeft zoiets nog nooit gedaan en het lijkt haar een bijzonder avontuur. Daar gaan ze dan, hand in hand, strikken dansend van plezier.

Behalve de wenteltrap is er ook een lift om naar boven te gaan. Naast de lift staat een clown.

‘Als ik me niet vergis’, zegt hij vriendelijk, ‘dan hebben we hier de dames Ri-Ra-Regel en Zi-Za-Zuurgoedverkoopster.’

‘Dat klopt, heer Cli-Cla-Clown’, ‘en als u het goed vindt gaan we even naar boven.’

Surisa schijnt de clown te kennen.

Hij draagt een rare paarse broek met gele stippen die veel te wijd is. Er is een touw om zijn middel gebonden om te voorkomen dat de broek op zijn enkels zakt. Zijn bovenlijf is bloot en hij heeft vuurrode borstharen. Ook zijn hoofdhaar is rood, maar dat lijkt een pruik. In zijn oren heeft hij grote koperkleurige ringen. Uit zijn kapotte, veel te grote schoenen steken zijn blote tenen. Zijn gezicht is spierwit gepoederd met in het midden een ronde, rode neus die met elastiekjes achter zijn oren op zijn plaats gehouden wordt.

‘Hoe wensen de dames naar boven te gaan: met de lift of met de trap? Ik waarschuw jullie wel hoor, er zijn honderd treden, dat weet je toch hè, dame Ri-Ra-Regel?’

Marisa kijkt haar vriendinnetje vragend aan.

‘We nemen de trap, heer Cli-Cla-Clown, onze strikken willen graag blijven dansen!’

Ze beklimmen de trap met de honderd treden. Toch is Marisa helemaal niet moe als ze er eindelijk zijn. Boven op de uitkijktoren is er rondom een terras vanwaar ze een goed uitzicht hebben op de verlichte stad. Het is grontapu... schitterend... prachtig...!

Alweer iets dat Marisa nog nooit heeft beleefd. Een echt avontuur. ‘O..., wat is dat mooi’, zucht ze. ‘Dit moet dan toch wel de laatste verrassing zijn. Ik geloof niet dat er nog iets mooiers dan dit bestaat.’

‘De laatste verrassing... de laatste verrassing...’ Surisa zegt het op een geheimzinnige toon. ‘Wacht maar eens af wat de laatste verrassing is...’

En ze laat afwisselend haar sterretjes schitteren en haar spiegeltjes glimmen.

Opnieuw bekijkt Marisa zichzelf in de glimmende spiegeltjes. Wat ze ziet is een gelukkig meisje met een rose feestjurk en een rose strik.

Opeens horen ze lawaai op de trap... De schoonheid en de rust worden op een wrede manier verstoord. Ze horen iemand roepen, roepen, roepen, de stem klinkt opgewonden... Het lijkt de stem van de gekke clown die beneden bij de lift stond. Ja, klep-klap-klep-klap-klep-klap klinkt het..., dat zijn de kapotte, te grote schoenen die ze horen op de traptreden. Hijgend bereikt hij het terras.

‘Pas op, pas op’, roept hij luid. ‘De pesterige neefjes Ji-Ja-Jimmy en Ri-Ra-Reggie komen er aan! Ze zitten in de lift met een groot bekken vol water. Ze zeiden dat ze op zoek waren naar de Zi-Za-Zuurgoedverkoopster. Ik probeerde ze nog tegen te houden, maar ze gaven me een duw en smeten de deur van de lift voor m'n neus dicht. Volgens mij zijn ze iets heel slechts van plan. Pas op, pas op!’ Dan kan hij niet meer en valt buiten adem, hijgend, languit op het terras.

[p. 18]

[p. 19]

En jawel, daar horen de meisjes de lift naar boven komen. Ze zien de deur opengaan.

Verlamd van schrik ziet Marisa haar pesterige neefjes uit de lift stappen, sjouwend met een enorm bekken vol water. Om hulp zoekend kijkt ze naar Surisa. Die is al druk bezig om te proberen met dreigende lichtflitsen uit haar spiegeltjes-sterretjes-ogen de jongens te verblinden. Maar het lukt haar niet... het lukt haar niet...

‘Ay nicht Marisa’, zegt Jimmy op treiterende, dreigende toon, ‘deze keer gaat het echt gebeuren. We moeten je het pakslaag dat we op Colakreek kregen nog betaald zetten.’

‘En pappie is nu héél ver weg’, vult Reggie spottend aan.

‘Vooruit, kom hier met die lelijke rotkop van je met je vlecht die lijkt op een vieze lange drol met een strik, we gaan jou verzuipen!’ roepen ze allebei tegelijk.

En gemeen grijnzend komen ze op Marisa af.

Uit alle macht, maar tevergeefs, proberen Surisa's lichtflitsende ogen te verhinderen dat er zoiets ergs met Marisa gaat gebeuren, maar helaas... het lukt niet, het lukt niet!

Op het moment dat de neefjes Marisa's vlecht grijpen en haar hoofd in het bekken willen duwen, gilt ze het uit:

‘Pa! Pa! Pa! Help me! Help me! Help me! Die twee ellendelingen willen me alweer laten verdrinken!’

Wat er dan gebeurt, gaat razendsnel: een donderend lawaai van motoren, knipperende lichtflitsen, vele malen sterker dan die uit Surisa's ogen... een groot vliegtuig draait rondjes om het terras van de uitkijktoren!

‘Pa! Help me! Die pestkoppen willen me alweer laten verdrinken!’ gilt Marisa nog een keer zo luid als ze kan!

Dan, plotseling, is het stil. Doodstil.

Het vliegtuig is weg. Het terras is leeg. Surisa, de clown en ook Jimmy en Reggie met hun bekken vol water zijn verdwenen. Marisa is alleen. Weer voelt ze zich zo licht als een veertje en zo vrij als.., nee, deze keer niet als een vis, maar als een vogel! Een vogel die vliegen wil, net zo snel als het vliegtuig. Marisa beweegt haar armen alsof het vleugels zijn, op en neer, op en neer, steeds sneller! Net voor ze opstijgt hoort ze als een echo in de verte haar droomzusje fluisteren: ‘Dit is de grootste verrassing die ik voor je geregeld heb Marisa. Ik had hem dan ook met opzet voor het laatst bewaard.’

Dan vliegt Marisa weg, licht als een veertje, vrij als een vogel, het vliegtuig achterna.