Het speeltuinfeest

[p. 7]

1. Marisa en Surisa

Schommelend met haar benen zit Marisa op de bank onder de tamarindeboom.

Naast haar staat de tafel waarop ma's glazen flessen met zelfgemaakt zuurgoed: birambi, komkommer, olijven, appeltjes, groene manje, papaja en pomusteri, maar ook zakjes met cassave- en bananenchips die ze 's avonds bakken.

Tamarindekoekjes zijn er alleen als de boom vruchten heeft. Marisa moet 's middags verkopen en het geld ontvangen als er klanten komen. Ma vindt dat een flinke meid van elf dat best al kan. Meestal zijn het kinderen uit de buurt die komen kopen, maar vaak ook gebeurt het dat er auto's stoppen. De kwaliteit van ma's zuurgoed is bekend en ze heeft haar vaste klanten.

[p. 8]

Marisa verveelt zich. Er zijn de hele middag nog geen klanten geweest. Het is stil in de buurt en het is warm. Ma slaapt. Ze komt altijd moe thuis van haar werk, kookt dan voor Marisa en zichzelf en na het eten gaat ze een beetje liggen.

Het was heel wat gezelliger toen pa er nog was. Maar die is enkele maanden geleden naar Holland gegaan. Hij heeft zich laten overhalen door oom Armand. Die zou voor werk zorgen zodat pa daar kon blijven en later zijn vrouw en dochter kon laten halen.

Maar hij heeft het er helemaal niet naar zijn zin en ze hebben al een tijd niets van hem gehoord. Ma moet daarom naast haar werk op kantoor een bijverdienste hebben.

Vandaar het zuurgoed, de chips en de tamarindekoekjes.

Vooral in het begin verlangde Marisa heel erg naar haar vader en sprak ze er vaak met haar moeder over hoe ze hem miste. Maar toen ze merkte dat ook ma verdriet had, zweeg ze er maar over.

Als ze aan haar vader denkt, ziet ze steeds weer hun uitstapje naar de Colakreek voor zich, kort voor hij vertrok. Ze waren er op een zondag met de hele familie naartoe gegaan. Ook oom Ewald en tante Hanna met hun twee verwende zoontjes Jimmy en Reggie waren erbij. Ze hadden van alles meegenomen: potten met rijst en bruine bonen, een koelbox met dranken en nog allerlei ander lekkers om er een leuke dag van te kunnen maken. De neefjes Jimmy en Reggie hadden het weer niet kunnen laten om Marisa te treiteren. Marisa's vader had hun dan ook de ene bok na de andere gegeven, want zoals gewoonlijk zeiden hun ouders niets. Maar ook al zoals gewoonlijk hadden Jimmy en Reggie gedaan alsof ze doof waren en was het pesten doorgegaan.

Marisa, die nog niet zwemmen kon, was in het ondiepe deel van de kreek gebleven.

De neefjes, die wel konden zwemmen, hadden haar echter plotseling mee naar het diepe getrokken en haar een duw gegeven zodat ze kopje onder ging in het donkere water. Marisa had gevoeld hoe ze naar beneden getrokken werd. Eerst had ze het benauwd gehad en veel water geslikt, maar even later was het heel licht om haar heen geworden en zag ze waterplanten in alle kleuren groen die haar met hun lange armen wenkten om met hen mee te komen. Er was ook een zacht ruisen geweest dat langzaam luider werd. Het leek wel zingen. Marisa had zich zo licht als een veertje en zo vrij als een vis gevoeld. Ze had er best willen blijven. Maar toen was daar opeens haar sterke vader geweest die in de kreek gedoken was en haar gered had. Hij had precies geweten wat hij moest doen omdat hij dat geleerd had op een cursus Eerste Hulp Bij Ongelukken. Het was dus gelukkig goed afgelopen met Marisa.

Met Jimmy en Reggie liep het minder goed af: precies daar op Colakreek gaf oom Ewald zijn verwende zoontjes eindelijk het pakslaag dat ze allang hadden moeten krijgen. Ay... dat pakslaag was niet eenvoudig... baya, het was gewoonweg baldadig!

San! Den boi bari... bari... bari zodanig dat toen pas de mensen van alle kanten waren komen aanrennen om te zien wat daar gebeurd was!

Ze waren meteen naar huis gegaan omdat de dag verpest was. Pa had al vaak beloofd Marisa naar zwemles te brengen. Daar had hij echter nooit tijd voor weten te maken.

Maar toch: hoewel ze altijd al dol op haar vader was geweest, vanaf die dag was hij haar grote held. En nu is hij weg. Vooral 's avonds in bed moet ze vaak aan hem denken en het gebeurt wel eens dat ze huilend in slaap valt.

‘Marisa, meisje van me, m'n oogappel, mi wan ai karu’, zei hij altijd.

Als het vervelende gevoel te erg wordt, kruipt ze bij ma in bed. Die begrijpt haar, trekt haar naar zich toe en dan vallen ze met de armen om elkaar in slaap.

[p. 9]

's Ochtends gaat Marisa natuurlijk naar school. Na het middageten let ze op ma's koopwaar en later maakt ze huiswerk of leest in haar bibliotheekboek. Ze is goed in alle vakken, maar vooral in rekenen. Vandaar ook dat ma haar de verkoop van haar swit'sani toevertrouwt. En omdat ze graag leest en daarnaast ook fantasie heeft, schrijft ze vaak verhaaltjes die ze aan juf laat lezen. Ze mag dan zo'n verhaaltje wel eens voorlezen voor de klas. In het weekend brengt ma haar soms naar de speeltuin in de buurt van Fernandes waar ze kan schommelen, wippen, glijden van de glijbaan en op het klimrek klimmen, samen met andere kinderen. Ma koopt lekkers, meestal een bol en iets te drinken. Soms ook mag Marisa een ritje maken op het paard buiten de omheining. Daar wachten in de namiddag de straathonden op de dames die hun, zodra het donker begint te worden, eten komen brengen. Zomaar doen die dames dat voor die honden die van niemand zijn, heeft ma haar verteld. Dat moeten lieve dames zijn, denkt Marisa, je huis uitgaan om honden eten te gaan geven die niet eens van jou zijn. Dat zijn dames die veel van dieren houden. Marisa houdt ook van dieren. Ze had een pikzwarte hond, een mannetje dat ze ‘Black’ had genoemd, maar vrijpostige Black wist steeds de plekken in de omheining te vinden die kapot waren.

Hij boorde dan om op straat met andere mannetjeshonden te vechten of om een vrouwtje dat loops was, te gaan lastigvallen. Op een dag werd hij, tot Marisa's grote verdriet, doodgereden. Ma heeft gezegd dat ze geen hond meer nemen zolang ze geen goede omheining hebben.

Zittend op de harde bank naast de tafel met de glazen flessen en het andere lekkers, begint Marisa slaap te krijgen. Het is ook zo warm. Ze wenste dat ze in huis de papaja kon pakken zodat ze éventjes maar languit op de grond kon liggen. Maar dat zou een beetje een raar gezicht zijn voor de klanten, als die tenminste nog zouden komen.

‘Het wil vanmiddag niet lukken hè?’

Als Marisa verbaasd om zich heen kijkt, ziet ze een meisje van haar eigen leeftijd naast zich op de bank zitten. Marisa kent haar niet, ze is niet van de buurt.

Ze heeft haar tenminste nooit eerder gezien.

Blij met de afleiding antwoordt ze: ‘Nee, ik heb vanmiddag nog geen enkele klant gehad. Ben jij misschien zuurgoed bij me komen kopen? Of chips? Of tamarindekoekjes?

Alles is lekker. Allemaal door mijn moeder en mij gemaakt.’

‘Nee’, zegt het vreemde meisje, ‘ik ben niet gekomen om iets te kopen, ik heb trouwens niet eens geld. Ik ben gekomen om jou een beetje gezelschap te houden. Je zit hier zo alleen.’

‘Ja, dat is zo’, zegt Marisa, ‘ik moet op ma's swit'sani letten en het geld ontvangen als er klanten komen.’

Marisa bekijkt het meisje eens goed. Ze lijkt wel een beetje op haar, ze zouden zusjes kunnen zijn. Dezelfde bruine huidskleur en hetzelfde kapsel: het donkere haar in een dikke vlecht en een aantal dunnere vlechtjes.

Marisa heeft donkerbruine ogen, maar het vreemde aan het andere meisje is dat ze ogen heeft als kleine spiegeltjes waarin Marisa zichzelf kan zien. In tegenstelling tot Marisa die na school altijd meteen haar schoolkleren verwisselt voor huiskleren, ziet dit onbekende meisje eruit alsof ze op weg is naar een feest.

Haar rode jurk is een echte feestjurk en onder aan haar dikke vlecht is een opvallend grote rode strik gebonden. Alsof ze Marisa's gedachten gelezen heeft, zegt ze:

‘Vind je het niet saai om hier maar op de bank te moeten wachten tot er klanten

[p. 10]

komen? Heb je geen zin om met mij naar een feest te gaan?’

Dus echt onderweg naar een feest, denkt Marisa. En hardop: ‘Maar ik kan de spullen van mijn moeder toch niet zomaar laten? Ze zou boos worden als ik met je mee zou gaan. Bovendien draag ik huiskleren. Ik heb trouwens niet eens een feestjurk.’

‘Niets van dat alles is een probleem. Ik ben erg goed in regelen. Ik regel gewoon dat er in de tijd dat we weg zijn geen klanten komen.’

En schaterlachend: ‘Geen betalende klanten en geen niet-betalende klanten!

En die huiskleren van je verander ik met gemak in precies zo'n feestjurk als de mijne.

Zeg maar welke kleur je mooi vindt.’

Nog niet bekomen van haar verbazing zegt Marisa aarzelend: ‘Uhhh..., uhhh..., rose vind ik prachtig... en dan misschien ook een rose strik om mijn vlecht, net zoals bij jou...?’

En het gebeurt nog ook! Als Marisa voorzichtig aan haar vlecht voelt, is er inderdaad een grote strik en als ze zichzelf bekijkt, draagt ze een prachtige rose feestjurk. Haar huisslippers zijn veranderd in zilverkleurige schoentjes met glittertjes en een strikje.

Voor alle zekerheid kijkt ze ook nog even snel in de ogen van het meisje om zich ervan te overtuigen dat ze er echt zo mooi uitziet.

‘Zie je wel!’ roept het spiegeltjesmeisje vrolijk uit, ‘leuk hè, dat je mij alleen maar hoeft aan te kijken om jezelf te zien? Helemaal klaar om naar een feest te gaan! Nu zijn we ook meteen vriendinnen, toch, Marisa? Ja, ik weet allang hoe jij heet omdat ik je moeder vaak je naam heb horen roepen. Wil je niet weten hoe ik heet? Onze namen lijken op elkaar.’

Ja, dat wil Marisa graag weten. Verlegen knikt ze. Als dit aardige meisje haar vriendin wil zijn, haar wil meenemen naar een feest en haar zo'n mooie jurk en strik en schoenen heeft gegeven, moet ze natuurlijk haar naam weten.

‘Ik zal het je uitleggen. Luister goed, want het is een béétje moeilijk’, zegt het meisje.

‘Ik ben namelijk niet alleen het meisje dat goed kan regelen, maar ook het meisje dat verrassingen verdeelt. Een moeilijk woord voor verrassing is “surprise” en daarom heet ik eigenlijk Surprise, snap je? Maar ik vind dat geen mooie naam. Om te beginnen die “p” en die “r” zo vlak na elkaar. Eén “r” in mijn naam vind ik genoeg, die heb jij ook.

Maar “pr”..., wat is dat nou? Gewoon hartstikke gek, vooral als je het vlug na elkaar uitspreekt en dan de “r” een beetje langer maakt “prrr...”, zelfs een beetje een vies geluid..., vind je niet?’ En ze schaterlacht alweer! ‘Die twee letters laat ik dus gewoon weg. En dan vind ik een “a” aan het eind van een meisjesnaam veel mooier dan een “e”.

Zo is mijn naam dus “Surisa” geworden. Jij en ik zijn Marisa en Surisa. Behalve dat we zo op elkaar lijken dat we wel zusjes konden zijn, lijken ook onze namen op elkaar.

Vind je het niet leuk Marisa?’

En ze schaterlacht alweer en klapt in haar handen van plezier.

Marisa vindt het geweldig en omdat ze een slimme meid is, heeft ze het ‘béétje moeilijke’ naamspelletje van Surisa goed begrepen. Wat een vrolijk meisje is Surisa, denkt ze. De gedachte komt in haar op dat deze nieuwe vriendin misschien nog wel meer verrassingen voor haar heeft dan de feestjurk, de strik en de schoenen. Ze had het immers over een feest. Eigenlijk komt dat wel goed uit, want ma heeft vandaag echt geen tijd voor haar en geen enkele klant heeft zich nog laten zien. Ook de buurtkinderen zijn nergens te bekennen. Het zal dus een saaie middag blijven.

‘Wel Marisa’, zegt Surisa, ‘ben je klaar om te gaan?’

Zonder Marisa's antwoord af te wachten, neemt ze haar bij de hand en daar gaan ze: een rode jurk en een rode strik, een rose jurk en een rose strik, op weg naar een feest!

De vlechten met de strikken dansen alsof ze al op het feest zijn.

[p. 11]