Rozengeur voor oma Roos

[p. 32]

11. De terugtocht

In de duisternis van Yandakondre pakken Ed en Rik elkaars hand vast.

De wind tilt hen zonder moeite op.

‘Rik, we zweven weer!’

‘Ik zou het deze keer liever “vliegen” willen noemen.’

‘Voel jij je ook een beetje vreemd?’

‘Jazeker, ik vlieg niet alleen, maar ik voel me ook licht.’

‘Ik ook, ik voel mijn lichaam helemaal niet meer.’

‘Ik ook niet.’

De broers vliegen... vliegen... vliegen, elkaar stevig bij de hand houdend.

Als ze Yandakondre achter zich gelaten hebben, vliegen ze eerst boven De Hoge Berg en dan boven Het Magische Meer, de koerende, duizendkoppige lichtwolk achterna. Ze bewegen zich zo snel voort dat ze die al gauw hebben ingehaald. De stondoifi zijn onder hen, de hemel is weer verlicht, zo ver ze kijken kunnen. Dan strijken de doorzichtige vogels neer in hun Lichtboom, die hen verwelkomt met wijd uitgespreide takken en blij ritselende bladeren. De stondoifi zijn weer thuis.

[p. 33]

Ed en Rik zijn er al voorbij en vliegen over het hek van boomstammen met ernaast de in groenachtig licht gehulde Vriend Wachter Van De Groenwereld.

Halverwege het laatste deel van de terugtocht is er een opvallend helder licht onder hen: twee omhooggeheven armen wuiven de jongens een ‘waka nanga koni’ toe. Het zijn Yandabitana en Yandanaluma.

Opnieuw is er de gewaarwording, -nu sterker-, alsof ze na een reuzensprong weer met beide benen op de grond staan. Ze houden elkaar nog steeds bij de hand. De grond onder hun voeten is keihard en het is pikdonker om hen heen. Er is geritsel van vleermuizen. Hoewel het zo donker is dat ze de spinnen niet kunnen zien, weten ze dat die naar hen loeren vanuit hun kleverige webben.

De Grot Van De Vleermuizen En De Spinnen!

Het geluid van De Knarsende Deur!

Vlug stappen Ed en Rik naar buiten.

En toen was er weer daglicht.

Zacht was de verende bosgrond onder hun blote voeten.

Diep ademden ze de pittige bosgeur in.

Ze beseften dat ze Yandabitana's Werelden Achter De Grote Sula verlaten hadden en weer terug waren in hun eigen wereld, op de plaats waar hun avontuurlijke tocht begonnen was. Weer werd de stilte van het bos verbroken door het geluid alsof twee reuzenhanden enorme stenen tegen elkaar wreven. Toen ze omkeken, was er niets anders dan de massa slordig op elkaar liggende stenen. De Knarsende Deur had zich weer gesloten.

‘Vlug terug naar de Lolopasi-hut!’

‘Rik...’

‘Ja Ed?’

‘Vertellen of niet vertellen....?’

‘Voorlopig lijkt het me beter van niet.’

‘Okay Rik, we zijn het eens’.

Het geluid van de Raleighvallen was nog steeds oorverdovend. Geen van beiden had zin om te kijken of er misschien nog groenkoppige watergeesten waren...