Rozengeur voor oma Roos

[p. 17]

5. Twee dode vogels, een klein meisje en een zielig hondje

Als ze een poosje over de hobbelige weg gelopen hebben en geen groenkoppen meer zien en horen, staat Yandabitana opeens stil waardoor ook Ed en Rik gedwongen zijn te stoppen. In het licht van Yandabitana's gestrekte arm zien ze een grote, groene boom met veel bladeren, zomaar midden op de weg. Waarom zou hij stilstaan en naar de boom wijzen? Dan zien ze dat hij niet naar de boom wijst, maar naar enkele vogels die op de grond lopen. De grappige strekbewegingen van de nekjes verraden dat het stondoifi zijn. Plotseling vliegen ze op en verdwijnen tussen de bladeren van de boom.

Er komen twee kleine jongens aangeslenterd, slingerend met een katapult. Ze bukken zich om een steentje te zoeken. Onder de boom kijken ze omhoog. Ze spannen en richten hun katapults. Pppauwww... de twee vogels vallen op de grond. De kleine jongens dansen van plezier. Yandabitana keert zich om en kijkt Rik en Ed aan zonder iets te zeggen. Dan richt hij zijn blik weer op de weg en de boom vóór hen.

Zachtjes durft Ed te zeggen: ‘Rik..., dat zijn wij, die kleine jongens..., dat zijn wij!’ Rik knikt. En al even zachtjes voegt hij er aan toe: ‘Stondoifi waren het, ze liepen op de grond naar voedsel te zoeken. En wij..., wij verjoegen ze. Ze vlogen de boom in om te schuilen. En toen schoten wij ze dood.’

Er loopt een rilling langs hun rug. Ze hebben het koud. Ze zijn vergeten dat ze alleen maar een zwembroek dragen.

Yandabitana heeft zijn arm weer laten zakken en de boom, de kleine jongens en de dode stondoifi zijn er niet meer. Het is weer donker op de weg. Zwijgend lopen ze door. De grond onder hun blote voeten is niet meer zo ruw en hier en daar onderscheiden ze in Yandabitana's licht een boom of een huis.

Opnieuw staat hun begeleider stil en opnieuw strekt hij zijn arm uit. Nu laat hij zijn licht niet op een boom schijnen, maar op een gebouw. Het is een school die uitgaat. Er klinken kinderstemmen. Voor hen uit loopt een groepje kinderen.

Een klein donkerkleurig meisje met rode strikken in haar stijve vlechtjes probeert de groep vóór te blijven. Ze draagt haar schooltas op haar rug en houdt met beide handen een thermosfles vast. Ze kijkt recht voor zich uit en probeert hard te lopen, wat niet lukt door de grote schooltas. De groep kinderen joelt en lacht en roept. Weer keert Yandabitana zich om en kijkt de jongens aan. Die hebben al verstaan wat de kinderen roepen: ‘K...k...k...konkoni t...t...t...tifi! K...k...k...konkoni t...t...t...tifi!’ klinkt het in koor. Opnieuw buigen Ed en Rik beschaamd het hoofd. ‘Wij zijn daarbij Rik’, zegt Ed weer zachtjes, ‘wij lopen in die groep en wij doen mee’.

‘Ja Ed’, antwoordt Rik, ‘dat meisje is Lydia. Ze werd gepest omdat ze stotterde en vooruitstekende tanden had. Daarom riepen we haar ‘konkoni tifi’.

‘Maar ze slaagde als beste van het land voor de toets’, herinnert Ed zich. ‘Ze had de meeste punten en ze stond in de krant, met foto en al’. Weer loopt er een koude rilling langs hun rug.

[p. 18]

Als ze opkijken, ontmoeten hun blikken die van Yandabitana. Die draait zich alleen maar om en vervolgt zwijgend zijn weg. De school en de kinderen zijn er niet meer. Korte tijd later wordt de stilte verbroken door een zacht gejammer en gejank. Ze zien niets. Tot Yandabitana met een ruk zijn arm uitstrekt naar de kant van de weg, een eindje vóór hen. Daar loopt een mager hondje.

Uit de tegenovergestelde richting nadert een zwak licht. Het zijn de koplampen van een auto. Als de auto het hondje voorbij is, staat hij stil en rijdt achteruit. Er stappen twee jongens uit en één van hen tilt het hondje op. Ze stappen weer in de auto. Het hondje wordt meegenomen.

‘Wij zijn het alweer...’, zegt Ed.

Rik vult aan: ‘Jij tilde het hondje op, het was de avond dat we Tijgertje vonden en hem van pa mee naar huis mochten nemen.’ Ze weten het zich nog goed te herinneren.

Als de auto wegrijdt, moeten ze opzij springen om niet overreden te worden. Rik en Ed krijgen een aangenaam warm gevoel. Als Yandabitana zich naar hen omdraait, is er in zijn donkere ogen iets dat op een goedkeurende lach lijkt.

‘Zo meteen zullen we De Steenwereld verlaten en De Groenwereld binnengaan’, zegt hij. ‘Let goed op, want dat gaat niet zomaar. Er is een duidelijke overgang.’

Yandabitana is nauwelijks uitgesproken of ze zien een van boomstammen gemaakt hek dat de weg afsluit. Ernaast rijst een door groenachtig licht omgeven figuur op. Weer moeten de jongens hun ogen met hun handen bedekken. Als ze hun handen voorzichtig laten zakken en in het licht proberen te kijken, blijven ze echter alleen de vage figuur zien. De stem die uit het groenachtige licht klinkt, lijkt op die van Yandabitana.

‘Mijn Heer en Vriend Yandabitana, u bent niet alleen. U wordt vergezeld door twee mensen uit een andere wereld. Ik weet niet of ik hen kan doorlaten. Horen ze bij ons of niet?’

‘Ze horen niet bij ons’, is het antwoord, ‘maar ik denk dat het woord van Yandabitana voldoende is om hen door te laten, Vriend Wachter Van De Groenwereld.’

‘Ik vertrouw op uw wijsheid, mijn Heer en Vriend Yandabitana.’

Na die woorden van de onbekende gaat het houten hek vanzelf open en kunnen Yandabitana, Ed en Rik De Groenwereld binnengaan.

[p. 19]