Arjuna's overwinning

[p. 24]

7. Een bijzonder Divali

De grote dag is aangebroken: Divali, het Lichtfeest. In de vooravond, zodra het schemerig begint te worden, steekt Arjuna's moeder de eerste diya aan. Met de eerste diya wordt de tweede aangestoken, met de tweede de derde. En zo gaat het door tot tientallen diya's het huis, het balkon en het erf verlichten. Het is een sprookjesachtig gezicht. Ma heeft phulauri en barra gebakken en natuurlijk is er ook roti met alles wat daarbij hoort. Arjuna en Krishna genieten van de feeststemming. Als oom Ram en tante Mala uit Nickerie opbellen om even een tori met de familie te houden, krijgt Anuradha de kans waarop ze gewacht heeft. Het is haar de hele avond al opgevallen dat Ridrie nergens te zien is. Arjuna was te druk met de lichtjes bezig om het op te merken. Als Anuradha hem in zijn oor fluistert om even met haar mee te komen, antwoordt hij: ‘Waarom Anuradha? Het is juist zo spannend.

[p. 25]

Ik wil niets missen.’ ‘Kom met me mee, ik wil je iets laten zien, je hebt later nog tijd genoeg om van de lichtjes te genieten en lekker te eten. Je moet nu eerst iets afmaken.’ Arjuna gehoorzaamt en laat zich door zijn vriendin meenemen. Ze brengt hem achter het huis, naar het diepe gat waarin Ba Tigri altijd schuilt voor het onweer. Tussen de struiken naast het gat zien ze Ridrie. Hij zit in elkaar gedoken te beven en te rillen. Zijn handen houdt hij voor zijn ogen. Ze horen hem kermen en kreunen: ‘Ooooh..., ooooh..., ooooh..., dat licht... dat licht..., al dat licht..., ik kan er niet tegen..., ik kan niet tegen al dat licht..., mijn ogen doen pijn ..., ik word er doodziek van... ooooh..., ooooh....’

Anuradha kijkt Arjuna aan en zegt: ‘Nu Arjuna, nu. Dit is je kans om voorgoed van Ridrie af te komen. Zie je dat gat? Daarin hoort hij thuis en jij moet hem erin duwen. Je bent sterk. Je kan het. Hij is helemaal geen vriend, hij is een didibri. Hij is niets anders dan een vieze, vette pier die in de duisternis van de aarde moet verdwijnen en daar blijven.’ Zo moedigt Anuradha hem aan. Arjuna aarzelt niet. Hij grijpt Ridrie vast en begint hem in de richting van het gat te trekken. Het wordt een vechtpartij. Ridrie is doodsbang voor het licht, maar hij is nog veel banger voor de woede en de wraak van Bubu Fu Dungru. Hij wil niet terug.

[p. 26]

Arjuna is al gauw buiten adem. Maar Anuradha helpt hem niet. Ze kijkt alleen maar toe hoe Arjuna vecht met Ridrie. Als Arjuna even in haar richting kijkt, ziet hij licht, warmte en liefde in haar ogen. Dat geeft hem de moed om door te vechten. Even later heeft hij Ridrie zo ver in het gat geduwd dat hij al half verdwenen is. ‘Goed zo Arjuna, nog een laatste duw!’ roept Anuradha. En het lukt.., het lukt! Met een vaart schiet Ridrie de onderaardse gang in. Opnieuw kijken de twee elkaar aan. Als ze even later naar het gat kijken, is dat er niet meer. De aarde heeft zich vanzelf boven Ridrie gesloten. Arjuna zucht diep. Hij is doodmoe. Wat is hij Anuradha dankbaar. Die zegt zachtjes: ‘Het is voorbij Arjuna, Ridrie kan je geen kwaad meer leren. Dit is jouw overwinning. Nu mag jij Divali gaan vieren.’

Er wordt geroepen: ‘Arjuna, waar zit je nou? We gaan lekker eten!’ Arjuna haast zich naar het voorerf en loopt de trap naar het balkon op.