't Lof van Cupido

Met verscheyde vrolijcke en minnelijcke deuntjens

[p. 106]

La Royale.

Ick heb vaeck ghespot met my meed'gheselle,
Wanneer sy claegde my haer liefd, haer pijn, haer smart
Ick seyde wat mooch ghy doch sulcx vertelle,
´kGis dat u noyt de liefd´ en pijnde aen het hart,
Sy steende, en weende, jae nacht en dach,
Als haer Ooch haer waerste niet en sach.

´tScheen my een wonder als ick hoorde clagen,

Haer van haer pijn en brant wanneer sy was ghestoort,
Die sy beminde en liefd´ ginghe draghen,
Maer laes! ick voel nu eerst wat tot het lieven hoort,
Ick vinne,, wat ´tminne,, en ´tlieven doet,
My voor pijn en smart, al schijnt het soet.

[p. 107]

 

Cupido den Godt heeft mijn hart door schooten,

 

Soo dat ick voel de brant en 'tblaeck'ren vande min,

 

Ick hadde vast in mijn ghedacht beslooten,

 

Dat ick Cupido niet sou laten wort'len in

 

Maer 'tGoodtje,, een schootje,, schoot met sijn booch

 

Dat sijn schichje in mijn hartje vlooch.

 

 

 

Ick die te vooren soo trots plach te spreecken

 

Teghen die gheen die van Cupid' waren ghewont,

 

Kom nu weer claghen aen haer mijn gebreecken

 

Want ick ghevoel nu eerst recht vant minne de gront,

 

Sy segghen, gaet legghen, het over weer,

 

Hoe ghy ons claghen bespot hebt wel eer.

 

 

 

Aen wie sal ick nu claghen mijn ghebreecken,

[p. 108]

 

Aen wie sal ick ô Godt Cupido gaen om raet,

 

'Ken weet niet dan tot u die hebt ontsteecken,

 

In my die min ick bid van u nu om ghenaed,

 

Mijn Harte,, van smarte, en pijn verlicht,

 

En gheneest de wont van uwen schicht.

Al met der tijdt.