't Lof van Cupido

Met verscheyde vrolijcke en minnelijcke deuntjens

[p. 45]

Minnaers Clacht,

Op de voys: Prachtighe Velt-Godin.

Verquickster van mijn Gheest,
Verquickt u slavens flau beswijmde Hart,
Wiens droefheyt aldermeest,
Baert door dat u niet kondbaer is sijn smart,
Die hy door 'tdickmaels segghen neen
Van u o Schoonste heeft gheleen.

Niet my meer en vermaeckt,

[p. 46]

 

Als 'tbyzijn van u die ick trouw'lijck min,

 

Niets daer mijn Gheest na haeckt,

 

Als na u o mijn Aertsche Coningin,

 

Op wie mijn hoop alleyne staet,

 

Hoewel dat ick vind'weynich baet.

 

 

 

Ach dat ghy wist mijn pijn,

 

Die ick om u lyde by dach en nacht,

 

En kende 't harte mijn,

 

Of dat ghy hoorde dees mijn jammer clacht,

 

Ick weet dat ick van u Ioffrou,

 

U hart tot meedly trecken sou.

 

 

 

Mijn hoope is te niet,

 

[V]ermits dat ghy my ghevet gheen ghehoor,

[p. 47]

 

Als ick claegh mijn verdriet,

 

Soo bevind' ick dat ick u meer verstoor,

 

Want van dat ick claeghden van smart,

 

Is u hart hert, noch meer verhart.

 

 

 

Ioffrou Meesters, mijn ziel

 

Moet ick om u sterven de bittere doot,

 

Soo bid ick met ghekniel

 

Iupijn dat ick mach legghen voor haer schoot,

 

Als mijn Ziel uyt het Lichaem scheyt,

 

Soo verheucht sy niet in mijn leyt.

Al met der tijt.