Hier beghinnen de sermonen oft wtlegghingen op alle de evangelien vander vasten, metter passien, alsomen die inder kercken houdt zeer costelijck wtgeleyt

[p. 84]

[G iij v^o] Des saterdaechs Matth .xvij.

Ende na ses dagen nam Jesus tot hem Petrum, Jacobum ende Joannem sinen broeder, ende leydese besiden op eenen hoogen berch, ende verclaerde hem voor haer, ende sijn aensicht blincte als de sonne ende sijn cleederen worden wit als een licht. Ende siet, daer verschenen hem Moyses ende Elias sprekende met hem. Petrus antwoorde ende sprack tot Jesum. Heere, hier is goet wesen, wildi, so willen wi hier drie wooningen maken, V een, Moysi een ende Elias een. Doen hi noch sprekende was, siet, doen omscheen haer een lichte wolcke, ende siet, een stemme wt die wolcke sprack: Dit is mijn lieue sone, in welcken ic een behaghen hebbe, hoort hem. Doen dat de discipelen hoorden, vielen si op haer aensicht, ende werden seer veruaert. Ende Jesus comende tot haer, roerdese aen ende sprac. Staet op, en vreest v niet. Als si haer oogen opsloegen, en sa- [G iiij r^o] gen si niemant dan Jesum alleen. Ende doen si vanden berge neder ghingen, gheboot haer Jesus ende sprack, Ghi en sult dit visioen niemant seggen, eer des menschen sone vander doot verresen is.

[p. 85]

Christus heeft wt sijn twaleuen mer drie discipulen tot hem genomen ende haer die glorie sijnder transfigaratie (sic) verthoont, om dat hi dien seluen de crancheyt sijnder menscheyt wilde thoonen, op dat si dan niet en souden twijfelen, hi en ware warachtich God, so heeft hi hem verclaert, verthoont, ende niet alleen hem seluen verclaert, mer ooc Heliam ende Mosen, sprekende met Christo, dat is, al dat Moses ende Helias gescreuen hebben vander passien Christi dat dat al metten Euangelie of metten woorden Christi ouercoemt ende gelijc is, Ende dat alle wet ende Propheten int Euangelie voleyndt werden, welc also lustich was om aenschouwen, dat Petrus verslonden van dier weelden, niet wetende wat hi seyde, tot Christum sprac. Heere, laet ons hier .iij. tabernaculen maken, wildi, V eenen, Mosi eenen, ende Helie eenen, Welc vleesch in Petro was, het welc altoos voor tcruyce ende sonder tcruyce oft lijden geglorificeert wil sijn, Ende als hem God somtijden wat laet geuoelen of sien dat den wtwendigen, mer noch meer dat den inwendigen mensche lustich is, om dat dat vele edelder is [G iiij v^o] dan het wtwendige (welc God doet om den mensche te stercken) so wilt daer al wooningen maken, dat is, het soude daer geerne altijt in willen blijuen, ende dat altoos begeeren te geuoelen, welc niet sijn en mach, want de begheerte is noch al vleeschelic, al schijnt si seer geestlic te sijn, Daerom moet die noch eerst gecruyst ende gedoot sijn, eer men in alsulcken weelde mach blijuen woonen. Als Petrus noch sprac, siet, so omschaduwede haer een claer wolcke, om dat si niet geheelic verslonden en souden werden vander grooter glorien die si aenschouden, Welck also groot was dat si dat niet en souden hebben connen verdraghen, en hadde haer Christus die niet ghematicht. O, was die claerheyt

[p. 86]

so groot en lustich, wat salt dan sijn, alsmen de hooge Godheyt sonder alle middel van aensichte tot aensichte sal beschouwen in volder glorien sonder eynde? Ten is niet moghelic dat eenich herte dat soude mogen begripen, eenich ooge in deser tijt sien, oft eenige tonge wtspreken. Ende wt dier wolcken quam een stemme, leerende, waer doormen tot dier glorien comen sal, te wetene, door sinen eenigen sone Christum, door welcken wi den Vader alleen aengenaem werden, Want gelijc Christus den Vader ymmer moet behagen, also behagen wi hem door Christum, Waer af Ephe .i. staet Hi heeft ons aengename ende bemint gemaect in sinen beminden sone. Ooc so geeft hi een seker getuych van sinen sone, dat geen bedroch, maer warachtich is, waer af het oock een seker teeken is [(G v) r^o] dat si neder vielen ende veruaert waren, Want wat Godlic is, verootmoedicht den mensche, mer dat vanden duyuel coemt, verhoouerdicht den moedt des menschen. Mer als die mensche so van hem seluen geuoelt, so heft hem Christus op, Luc .xiiij. Al die hem vernedert, die sal verhoocht werden. Het welc gheschiet, als hem God kennisse gheeft, dat Christus al voldaen heeft dat hem ghebreect. Ende op dat si souden weten wat si doen souden, so seyt de stemme. Hoort hem, dat hi v leert ende ghesproken heeft ende voor gedaen, dat is die rechte waerheyt want hi is dat woort des Vaders, met welcken ons die Vader sinen alderliefsten wille te kennen geeft. Daerom, so waer dit woort te recht vercondicht wert, dat moeten wi hooren ende gheloouen, Mer waer ander woorden vercondicht werden, die en sullen wi niet achten. Want si en sijn niet alleen onprofijtelic, maer ooc schadelick. Als si haer ooghen ophieuen, so en sagen si niemanden dan Jesum alleen, want nyemant, noch

[p. 87]

Moyses, noch Helias, en mogen den mensche geuen te volbrengen wt liefden dat si leeren, dan Christus alleen. Christus mach ons alleen sinen geest geuen, diet wt liefden in ende met ons volbrenge, geen Propheten, geen Wet en mach ons dien geest gheuen haer leeringe te volbrengen, daerom en mogen wij ons op niemanden verlaten. Ende daerom so neemt ons God altemet alle andere dingen, op dat wi ons alleen op Christum souden houden, ende na niemanden anders sien, om salich [(G v) v^o] te werden, in hemel noch in aerde. Doen si vanden berch ghingen, so beual haer Christus, dat sijt niemanden seggen en souden, voor dat hi vander doot verresen was, want hadden si dat voor sijn doot yemanden geseyt, die soudent voor bedroch ghehouden hebben, als si hem so schandelijcken doot hadden sien steruen.

Dit werct God ooc altemale in sijne wtuercoren inwendelic, niet in allen, mer inden genen die hi in een wonderlic lijden wil setten. Als de mensche vanden Heere can gehebben, alle eygentheyt ende aengenomenheyt te laten, so ontmoet hem vele daer hi sijn siele in moet waghen te verliesen, so int .xvi. Capit. staet. Waer wt den mensche al te bange wert. Als de mensche de banghicheyt dan niet en begeert te versetten, noch geenen creatuerliken troost en soect, mer voechter hem toe, die wt te lijden. Als hi daer dan also ses oft acht dagen in ghestaen heeft, so trect hem God alleene, waert ende alst hem salichlic geschieden mach, Ende dan gheuoelt hi bi wijlen een inwendich roeren in sine inwendicheyt, midts welcken hem God door sine inwendicheyt bouen sine gheschapenheyt in een wonderlike claerheyt ouer voert, gelijc de lucht als de sonne claer schijnt. Ende in de claerheyt wert hi getransformeert van claerhede tot claer-

[p. 88]

heden in dat selue beelt als vanden geest Gods. Ende daer openbaren dan Moyses ende Helias, dat is, God ontdect dien mensche die heylighe scrift, also dat hi menigen verborgenen sinne ende [(G vj) r^o] verstant verstaet, dat onuerlichte menschen verborgen blijft, meer ende claerder dan alle boecken souden mogen leeren, Ende siet claerlijc, hoe alle dat oude Testament, metten nieuwen accordeert, Welc also lustich is om te geuoelen, dat de mensche daer wel eewelic soude willen blijuen woonen ende dat geuoelen, welc niet sijn en mach. Het is vele dat die mensche eens binnen alle sine leefdage beuoelen oft onderuinden mach, Ja onder hondert, ooc van ingekeerden menschen en geuoelet niet een, Ende die selue diet so beuoelt, die moet noch so swaerlijc becoopen. Ende om dat hem God daer toe stercken soude, daerom doet hi ende voorcoemt hi hem met desen behulpe. Daer baert die Vader sinen sone inden geest des menschen, ende gheeft des menschen Gheest een getuych, niet alleen dat dat sijn eenige sone is, mer dat hi dien mensche door Christum (door welcken hi ghepaeyt is) voor sijnen kinde vercoren heeft, waer af Paulus Roma. int .viij. Capittel seyt. Hi gheeft onsen gheest ghetuyghenisse dat wij kinderen Gods sijn, ist dat wij sijnen eenigen sone alleene hooren met eenen leuenden gelooue door die liefde werckende, welcke liefde door den Heylighen gheest in onser herten gestort wert, so Paulus seyt. Dese edel transformatie oft vereeninge en verheft den mensche nochtans niet, mer het verootmoedicht hem, ende so hi hooger verheuen heeft gheweest, so hi dieper neder sinct in sine nietheyt, hem verwonderende vander [(G vj) v^o] goetheyt Gods, dat hi hem vernedert so wonderlijcken werc in so snooden sondigen creatuerken te volbrengen. Als si also diep ver-

[p. 89]

soncken sijn, so verheftse Christus ende rechtse op, haer te kennen geuende, dat niet door haer selfs verdiente, mer door de verdiente Christi geschiet is. Als si haer inwendige oogen op slaen, so sien si dat al niet is, dat Christus niet en is, ende werden weder berooft van al dat haer geschiet is, ende dat si beschout hadden, ende haer en wert niet gelaten dan dat bloote woort des Vaders, ende daer hebben si genoech ende oueruloedelic in ende aen, al wat haer ter eeren Gods orboorlic ende van noode is, Dit selue woort verbiet haer ooc, dat si dit wonderlic visioen oft transfiguratie niemant te kennen en sullen geuen voor dat de sone des menschen vander doot verresen is, want God verhengt na dit visioen also wonderliken dingen op sulcken mensche, ende Christus is noch so deerlic in hem mismaect, datter menich mensche seer in geschandalizeert soude werden, waert dat sijt wisten, ende souden seggen. Is dat die mensche die so hooge dingen hem beroemt heeft? Is dit de heylicheyt? het heeft al geueynstheyt geweest, Ic had goeden wil mi daer ooc toe te voegen, mer het is al fantasie etc. Want gelijk Paulo .ij. Cor .xij. de quellinge des vleeschs was gegeuen (so hi selue seyt) op dat hem de grootheyt der reuelatien niet verheffen en soude, so wert dusdanigen mensche ooc wel vreemde quellagie gegeuen, midts welc hem God altoos in dieper oot- [(G vij) r^o] moedicheyt hout, ende sijn hooge godlic werc dat hi inden mensche gewracht heeft, houdt hi daer doer in sijnder edelheyt, want so Paulo geseyt wert: die duechde wert in crancheyt volmaect. Waer af God gelooft si inder eewicheyt Amen.