Hier beghinnen de sermonen oft wtlegghingen op alle de evangelien vander vasten, metter passien, alsomen die inder kercken houdt zeer costelijck wtgeleyt

Des saterdaechs. Marci .vi.

[C r^o] Ende alst auent wert, so was dat scip int midden der zee, ende Jesus alleen opt lant, sach hijse arbeyden int roeyen, want die wint was haer tegen. Ende omtrent die vierde wake des nachts quam hi tot haer wandelende opt meer, ende hi woude voorbi gaen. Si meynden het waer geweest een spokenisse, ende riepen, want si sagen hem alle ende verscricten. Ende terstont sprac hi tot haer, seggende: Betrout, ic bent vreest v niet. Ende trat tot haer int scip, ende die wint leyde hem. Ende si verscricten ende verwonderden hem wter maten seer, want si en waren niet verstandiger geworden ouermidts den brooden

[p. 27]

ende haer hert was verblint. Ende als si ouergeuaren waren, quamen si int lant Genesareth ende voeren in die hauen. Ende als si wten scepe ghingen, so kenden si hem terstont, ende doorloopende dat gansse lant, begonnen si die crancken daer te brengen op bedden, ende waer si hoor- [C v^o] den dat hi was, ende waer hi opter straten ginc oft in steden oft in dorpen, daer leyden si de crancken op de marct, ende baden hem, dat si alleen den soom sijns cleets mochten tasten, ende alle die hem aentasten, die werden gesont.

In desen Euangelie wert ons gheleert hoe sorchuuldich God voor sijn geloouige te water ende te lande is, ende hoe getrouwelic hi dien bistaet in alle noot, ende dat hijt al aensiet wat dien ouercoemt. Also die Euangelist hier seyt, dat hijse sach arbeyden int roeyen, ende daerom laet hise inder noot comen, op dat hi haer soude helpen, wat hulpe soudt sijn als si in gheender noot en waren? Si moeten inder noot comen, op dat si dan roepende tot hem, verlost mogen werden, ende hem daer af dancken, gelijc Psalm .xc. staet. In tribulatie suldi mi aenroepen, ende ic salder v wt helpen, ende ghi sult mi eeren. Ooc so wil God kennelick maken, oft si te recht in hem geloouen ende betrouwen, welc niet en geschiet in voorspoet ende als si God gheuoelen, mer inder noot, als hi hem gram ghelaet, ende alst schijnt dat hi niet tegenwoordich en is, ende geheelic schijnt verlaten te hebben, dan arbeytmen dicwils, also dat, al coemt hi weder, dat den mensche niet

[p. 28]

en dunct dat God is, maer een fantasie, Want alsmen God midts inwendige gauen ende gerustheyt tegenwoordich geuoelt, so en gelooftmen [C ij r^o] dat niet, mer men geuoelet, ende dat en is dan geen gelooue, mer geuoelen. Want so Hebre .xi. staet, het gelooue is vanden dinghen diemen niet en siet noch en schijnen, datmen geuoelt dat schijnt ymmer, Mer alsmen al contrarie geuoelt ende viantschap van buyten ende van binnen, ende men nochtans vanden Heere can gehebben tegen dat geuoelen, vrientscap in dat geuoelen der viantscap te geloouen, ende God aldermeest teghenwoordich te geloouen, als hi alder verste schijnt, ende alsmen hem alder verste ende vreemtste gheuoelt. Ende als hi voorby inder noot schijnt te willen gaen, so Marcus hier seyt, dan ontwijfelick te geloouen, dat hi dan ons aldernaeste is, ia in onse herte woont, dat is een oprecht gelooue, Ende dat neemt den mensche alle sorchfuldicheyt af, te water ende te lande. Want als die mensche vanden Heere can gehebben onwanckelic te gheloouen ende betrouwen, dat God altoos in sijn herte woont, hoe soude hi dan yewers voor gesorgen? als hi den genen in hem heeft dien zee ende aerde ende pericule gehoorsaem moeten sijn, dien hem gonstich ende getrouwe geloouende, hi en sorget niet, mer hi singt vrolic met Dauid .Psalm .xxij. Al waert dat ic int midden der scaduwen der doot wandelde, ick en sal geen quaet vreesen, want ghi met mi sijt. De Heere is een bescermer mijns leuens, voor wien sal ic beuen, etce. Ende dat hi niet alleen bi en is, mer ooc voor ons sorget, gelijc S. Peeter seyt .i. Pe. int laeste Worpt alle sorge op hem, want hi sorget voor v, [C ij v^o] Ende Psal .liiij. Worpt al v aenleggen, daer v gedachten mede becommert mochten sijn op den Heere, so sal hi v besorgen. Hierom,

[p. 29]

so waer een gheloouich mensche is, oft in wat pericule hi te water oft te lande is, hi en derf niet eens sorgen. Ja so hi meer sorget voor hem seluen, so God min voor hem sorget. Daerom sal die mensche alle sorchfuldicheyt opten Heere leggen, die doort gelooue in sijn herte woont, ende die (so Paulus Phi .iij. seyt) na bi is, sonderlinge (so Dauid seyt) in tribulatien, die can sorgen, Heyden ende ongeloouige mogen sorgen, die niet en geloouen, dat si eenen God hebben die voor hem sorcht, so Christus Matt .v. seyt. Mer een geloouich mensche en derf niet sorghen voor dat hem sinen God ghenomen wert die voor hem so vaderlic sorcht, die alle dingen in sijnder hant heeft, ooc tgene dat hem noot mochte doen seker sijnde dat hi ons getrouwelic bi wil staen ende dat wi eenen genadighen God hebben die onse vader in alder noot wil sijn, die dien niet en heeft noch also en houdt daer voor, die mach wel sorgen. Mer als een mensche dit weet, ende hi aldus inder noot God betrouwen wil, ende hi niet na die hant des Heeren en siet, diet hem geuen moste, soude hijt hebben, so arbeyt hi seer, dat is, al geuet hem God te begheeren, het valt hem al te moyelick int volbrengen, want den wint den geest Gods is hem contrarie, willende hem weder achterwaert drijuen, also dat hi na de hant des Heeren sie, ende hem niet op sijn cracht en verlate, ende ist dat hijs dan niet [C iij r^o] vanden Heere ghehebben en can, dat hi dan van hem neme hem seluen daer in te resigneren, dat hijt om Gods wille deruen mach. Dan so coemt Jesus tot haer, ende laet hem een luttel sien, also veel als haerder crancheyt van noode is, niet claerlick, op dat het gelooue plaetse soude houden. Ende seyt: Betrout, ic bent, wilt niet vreesen, ende met dien woorden dat betrouwen in haer werckende, so coemt hi in haer

[p. 30]

scheepken, dat is, in de vergaderinge der betrouwender, ende ooc in elcs herte bisondere, ende laet sijn presentie geuoelen, ende dan houdt de wint op, diese te voren met veel quellinghen achterwaert dreef, om der voorscreuen saken wille. Also dat si haer meer daer af in haer seluen verwonderen. Dit leert God den mensche somtijts wel te voren, gelijc hi dat sijn discipelen bewesen hadde midts tversaden der menschen met so luttel brooden, mer inden noot so is dat dicwils al vergeten, oft men en gedenckes dan niet, want therte is dan al verblint, op dat si blindelic haer souden laten leeren oft geloouen. Also de Euangelist hier seyt: Si en verstonden niet vanden brooden, want haer herte was verblint, dan en weetmen daer niet met allen af, al heeftment oock te voren also wel schijnen te weten, datment ander menschen ooc gheleert heeft, op dat wi ons seluen niet betrouwen en souden, mer altoos vanden Heere nemen te bidden. Heere geeft ons heden weder op een nieuwe ons daghelicx broot, op dat wi daer altoos mede gesterct mogen werden int gelooue, ho-[C iij v^o] pe ende liefde. Daerom so doetet God ooc, om dat hi sijn liefde soude thoonen, die hi tot ons heeft, ons sijn godlick woort geuende, ende ons dicwils helpt ende bistaet. Is hi ons so vaderlick ende staet hi ons aldus ghetrouwelick bi, ende siet hi onsen noot aldus aen in wtwendige saken, die tlichaem ende dleuen aengaen, welc een onedel prije is, wat sal hi dan doen in inwendighe saken, ende noot die der sielen aengaen, die hi so edel gescapen heeft? Ende dat heeft hi ons met den wtwendigen bistant te kennen willen geuen, datmen van buyten sach ende gheuoelde aen sijn Apostelen, ende oock aen ander, op dat wi daer bi van hem souden nemen te mercken, dat hi ons ooc also ende veel meer bi wilt staen in alle onsen

[p. 31]

inwendigen noot, ende oft hi ons al schoon van buyten wilde laten vergaen, dat wi weten dattet sinen goeden wille tot ons is, om dat hi voorsiet, dat ons also orboerlicste sal sijn tot sijnder eeren. Ende waert ons orboerlicker anders, dat hi ons oock also wel bi soude staen in al onser noot, ende daer wt helpen, gelijc hi sijn Apostelen hier doet, ende dat hi ons niet inder sielen en wil laten vergaen als wi van hem connen ghehebben, daer ghelaten wt puerder liefden in te staen. Ende daerom heeft hi ons dit Euangelie achter gelaten, om dat hi ons tselue bistant daer mede also diewils biedt te doen, als wi dit Euangelie hooren oft lesen. Ende daerom heetet een Euangelie, dat is, een goede bootschap, om dat ons God daer mede vercondicht, dat God ons in al onser noot bi wil staen, ende allen onsen [C iiij r^o] arbeyt ghenadelic aen wil sien, ende ons helpen van buyten ende van binnen. Ende daerom wandelt hi op die zee, dat wi souden geloouen dat hem alle creatueren onderdanich moeten sijn, ooc teghen haer natuere, om dat wi ymmer nieuwers voor souden sorgen, al ist dat wi in die periculose zee des iammerdals seylen, daer ghedierten sijn groot ende cleyn dier gheen getal en is, so Psalm .c iij. staet. Op dattet schip ons herten altoos onbecommert van alre sorchuuldicheyt soude sijn, op dat hi daer rustelic in soude mogen sitten ende leeren, Ende so die Euangelist voort seyt. Also veel als Christum met sulcken gelooue ende betrouwen roeren oft aen tasten, die werden salich ende gesont. Welc hi ons gonne tot sijnder eeren Amen.