Het recht ontkleed

[p. 138]

XXIV

Pietje P., hoewel meerderjarig, was maar een nietige verschijning.

Het kind van een Hollandse vader en een Indonesische moeder. Van de eerste had hij een blanke, naar het bleke zwemende gelaatskleur geërfd en van zijn moeder de diepzwarte glanzende haartooi. Hij voer als machinist op een coaster en had een uitstekende staat van dienst.

Het enige dat wel eens moeilijkheden opleverde, was zijn bijzonder kleine, bijna kinderachtige verschijning. Hij leek niet ouder dan een jongetje van twaalf of dertien jaar, hetgeen de spotlust opwekte van allen die met hem in aanraking kwamen. Pietje P. werd echter nooit boos. Hij was eraan gewend. Alléén: lachen kon hij niet meer!

Of men hem tegemoet kwam met hoon of werkelijk gemeende sympathie, het als uit ivoor gesneden maskertje behield altijd dezelfde strakke oosterse onaandoenlijkheid. Hij had maar één vriend waarvoor hij ontdooide. Dat was Nico die er net als hij een postzegelverzameling op nahield, maar helaas een baan op de vaste wal had, zodat ze elkaar slechts weinig zagen. Wanneer ze te zamen in Nico's knusse zolderkamertje de nieuwe aanwinsten bekeken,

[p. 139]

keurden en ruilden, werd Pietje een ander mens. Hij lachte zelfs onbevangener dan z'n vriend, terwijl z'n kraaloogjes geestdriftig vonkten tussen het zwart van z'n afgegleden kuif. Daarna gingen ze samen op stap. Meestal naar de markt, waar ze stamgasten waren in ‘De Olifant’. Ze klauterden naast elkaar op de hoge barstoden, dronken een bescheiden biertje en zorgden ervoor dat de juke-box aan de gang bleef. Hoewel ze geen woord wisselden en met geen der aanwezigen aanpapten, genoten ze in stilte.

Ditmaal trof Pietje het slecht.

Nico zat in z'n kamertje met z'n been uitgestrekt op 'n stoel, omdat hij z'n enkel gekneusd had bij 'n val van z'n brommer. Ze moesten zich dus tot de postzegels beperken. Pietje had enkele mooie exemplaren meegebracht. Eén daarvan, 'n blauwe met 'n gaaf stempel en 'n opdruk in exotische lettertekens, wekte Nico's bijzondere geestdrift.

‘Wat moet je er voor hebben?...’ drong hij aan. Pietje haalde z'n schouders op.

‘Ik wil 'm eerst laten keuren...’ Er ontstond het gewone handeltje, waarbij Nico steeds andere zegels in ruil bood, maar Pietje ging er niet op in. Ten slotte wees Nico naar de klerenkast. ‘Onderin bij m'n schoenen ligt een pakje in krantenpapier, haal dat eens voor de dag!...’

Pietje reikte het hem over en het bleek een mes te bevatten. Nico drukte op een knopje en tegelijk schoot het lange, puntige lemmet te voorschijn.

[p. 140]

Hij herhaalde de manoeuvre en Pietje keek bewonderend toe. Dat was wat om mee op reis te nemen!... Geen revolver, waarvoor je de toestemming van de politie nodig hebt, maar uiterlijk een onopvallend voorwerp dat je in 'n paar seconden tot een effectief wapen kon omtoveren. Onontbeerlijk voor je persoonlijke veiligheid!...