Beatrijs. Het middeleeuwse verhaal van de verliefde non

[p. 40]

Zevende Deel
Het berouw

Na veertien jaar gaf God haar berouw
Zo groot, dat zij liever sterven zou
En haar hoofd eraf liet slaan
Dan met dit leven door te gaan

Haar lijf verkopen, keer op keer
Het was genoeg - ze kon niet meer
Ze huilde steeds, kon het niet helpen
Haar tranen waren niet te stelpen

Maria, zei ze, Moeder van God
Laat mij niet over aan mijn lot
Ik zweer het U, 'k heb heel de tijd
Van al mijn zonden vrees'lijk spijt

't Zijn er zoveel, ik weet niet meer
Wanneer het was en hoeveel keer
Met wie allemaal en waar
Het is werkelijk ontelbaar

O, ik zondigde zoveel
En ik vrees het Laatste Oordeel
Waar de zonden zullen blijken
Van de armen en de rijken

[p. 41]

 

Dan wordt elke fout gewroken

 

Die men niet heeft uitgesproken

 

In de biecht zoals het moet

 

En die niet is uitgeboet

 

 

 

Dit is iets wat ik zeker weet

 

Al droeg ik ook een boetekleed

 

Van ruwe stof, mijn leven lang

 

Het zou niet baten, ben ik bang

 

 

 

Al kroop ik dwars door alle landen

 

Op mijn knieën en mijn handen

 

Zonder schoenen aan mijn voeten -

 

Ik zou niet voldoende boeten

 

 

 

Nooit word ik van zonden vrij

 

Moeder Maria, sta me bij

 

Bron van liefde en van leven

 

U kunt mij genade geven

 

 

 

U redde zelfs een grote zondaar

 

Die zichzelf met huid en haar

 

Aan de duivel toevertrouwde

 

Wat hem later toch berouwde

 

 

 

O Lieve Vrouwe, denk eraan

 

Bij alles wat ik heb misdaan:

 

In mijn vrees'lijke verleden

 

Heb ik steeds tot U gebeden

[p. 42]

 

'k Zei elke dag een Weesgegroet

 

En ik weet dat wie dit doet

 

Ondanks hopeloos gedrag

 

Op uw bijstand hopen mag

 

 

 

Maria, uitverkoren bruid

 

Ooit zond God een bode uit

 

Die U in Nazareth ontmoette

 

En U met ‘Ave Maria’ groette

 

 

 

Daarom hoort U ook vandaag

 

Deze groet nog steeds zo graag

 

En kunt U iedereen waarderen

 

Die U daarmee wil vereren

 

 

 

Al leidt hij nog zo'n zondig bestaan

 

U ziet hem in genade aan

 

En U zult hem niets verwijten

 

Maar bij Christus voor hem pleiten

 

 

 

Zo bleef de zondares maar klagen

 

Ze bad en smeekte hele dagen

 

Ze nam een kind aan elke hand

 

En zo doorkruiste zij het land

 

 

 

Ze ging maar voort van stad naar stad

 

Omdat zij niets te eten had

 

Zij bedelden en moesten leven

 

Van wat de mensen wilden geven