Princeliicke deuiisen

CXCIII. Solatur conscientia de finis.

Wel hem die sijn gemoet, en goet voornemen troost:
Want dickwijls keert de kans, als sij is op heur boost.

Al wil de cans niet met, in oorlog oft in vreden,
Nochtans en sal een helt niet wijcken van de reden:

[p. 417]

 

Het geen wel is begost, neemt somwijl een quaet endt:

 

Den quaeden heeft gheluck, den goeden wordt gheschendt.

 

Maer dat den goeden quelt, dat is Gods goet-behagen:

 

Den quaeden gunt hij goet, om hem daer nae te plagen.

 

Den quaden straft sich self met ongerust gemoet;

 

En denckt, nu ic quaet ben, waerom geschiet mij goet?

 

Den goeden troost sich self; en en seydt heel onbeladen,

 

Mijn hert is vrij van quaet, al ben ick nu verraden.

BY den blaeuwen climmenden Leeuw, met de woorden, Solatur conscientia & finis, woude den Prins van Melfes te kennen geven, dat al was hij arm ende wt sijn lant ende ghebiet verdreven; nochtans suyver en vrij van gemoet leefde: wel wetende dat hij in alle sijn dingen naer het behooren ghehandelt, ende het geen hij schuldich was te doen, gedaen had op alle plaetsen: ende dat hij daerom een vaste hope had in de bermherticheyt Godts, om nae sijn doot salich te wesen.