Princeliicke deuiisen

[p. 399]

CLXXXII. Quis dicere laudes?

VVie sou in rijm oft proos ten vollen connen seggen
Den lof van een wiens deucht niet is om weder leggen.

Wie soude sulcken Vorst ten vollen connen loven,
Die kent dat al sijn macht is in de macht van boven?

Wie soude nae verdienst volprijsen die Vorstinn,

Die altijt Gode looft met onbevlecten sinn?

Het can met sulken lant noint qualijc gaen oft tieren,
Daer beyde, Heer en Vrouw zijn vol van goe' manieren.

Het bidden van een Prins heeft bij Godt sulcken loon,

Dat hij nu, en hier nae, altijt behoudt de Croon.

Anders.

Welsalich is den Vorst, wiens naem en daet is goet:
Die denkende hoe hij heet, op Godt oock denken moet:

En met de daet daerom betoont dat bij sijn weten,

Hij niet dat God gebiedt, te doen en heeft vergeten.

Welsalich is weerom een Vrouw van hoogen staet,
Die niet alleen met gout en met gesteente gaet,

[p. 400]

 

Maer volgens heuren naem, betoont dat heur manieren

 

Veel meer dan het gesteent heur reynicheyt vercieren.

DEse Devijs van een Cruys, (teecken vande Goddelicke Liefde) wapen van Savoyen, metter Hebreusch woort EL (twelck te segghen is Godt), besloten in eenen Rinck van fijne Peerlen, oft Orientaelsche gesteenten, met een Conincx croone daer boven op, comt seer wel overeen met de beduyding der namen ende Conincklicken stam vanden Hertog ende Hertoginne van Savoyen, Emanuel ende Margarita. Om welcke saken (mits dat sij metter waerheyt ende inder daet selve daermede seer wel over een comen) sij beyde nimmermeer ten vollen en souden connen gepresen worden.