Des mensche, snoert dat lidt, die ongetemde beest,
De welck' ons allen schaedt, en oock baet aldermeest:
Leert aen den Purpervisch, die met sijn tong can vanghen
Veel ander visschen slecht: maer self blijft daer aen hangen.
Het eyndt beswaertet al: die tong vol schoone verf,
En die sijn meester aest, is in't laetst sijn bederf.
Demosthenes en oock Cicero wel verclaren,
Wat goet en quaet de tong heur meesters pleeght te baren.
HEt groot goet ende oordeel dat den visch Purper genaemt, van sijn eygen tonge heeft, is hem veel waert, ende behoort seer geacht te worden, ende alle sijn aes daer mede vat oft vangt. Maer het quaet dat hem door de selve dickwijls geschiedt, is hem oock seer te vreesen, mits dat hij daer door tot sijn doot comt door dien dat de visschers hem altijts met sijn tonghe vatten, als sij hem vangen. Inder selver voegen oock de Tong van een mensch, wanneer sij heur ampt wijsselijcken ende voorsichtichlijcken bedient, is eenen onvolprijselicken schat: maer daerentegen de clappachtige, snaterachtige, ende ongebonden tong, is alsoo veel te ghevaerlicker, gemerckt dat sij vergiftich is, ende dootelick: ende daerom is sij in't Fransch gemeynlijck Grande langue, dat is Groote Tonge ghenaemt: op het Nederduytsch een Langhe tong: Dewelcke oock ghemeynlijck bediet wort met dese Purpers-tonge, oft Porceleyne; mits dat de tong van dien visch seer groot ende lanck is, hebbende achter aen, heel diep in de keel liggende die bloetver-
Auteursrechtvrij
