Princeliicke deuiisen

[p. 139]

LVIII. Rien ne m'est plus,
Plus ne m'est rien.

Niet is voor mij nu Meer, en Meer is voor mij Niet:
T'is mij alleens oft mij wat min oft meer geschiet.

PLVS NE M EST RIENS

[p. 140]

 

De ton die om-en-tom gescheurt is en gebroken,

 

En houdt geen water meer, mits datse heel ontloken

 

Bij nae in duygen valt: al datmen daer in giet

 

En is daer gantsch niet meer: en meer en is daer niet.

 

Een arm mis-troostich mensch heeft al de selve reden:

 

Het quaet dat hem sijn hert bevangt, crenct al sijn leden:

 

Al t'goet dat ghij hem segt, en doet hem toch geen baet;

 

Al t'quaet dat hij noch hoort, doet hem geen meerder quaet.

Valentine van Milanen, Hertoginne van Orleans, hadde eenen tijt lanck groote reden om het laetste van heur leven met veel getreur ende geschrey over te bringen: Want van eender sijden soo sloot haer bijcans het herte van droefheyt om de wreede moort gedaen op haren man den Hertoch Louis, broeder van den Coninck Carel den sesten: ende op d'ander sijde, om het groot verdriet dat sij sach aenden voorseyden Coninck Carel: den welcken, tot groot achterdeel van sijn Rijck, seer dickwijls bevangen zijnde met sijn siecte (daer wij boven van vermelt hebben) niemant ter werelt meer en kende (selfs oock niet sijn huysvrouwe de Coninginne) dan alleenlijck dese Hertoginne Valentine, die hij sijn schoonsuster noemde. Om welke oorsake den gemeynen roep alom verspreydt was, dat den Hertoch van Milaen, vader van dese Valentine, den Coninck hadde doen betooveren: Twelck dese arme onnoosele Hertoginne een seer groot hertsweer, ende verdriet was: jae soo gheweldich, dat sij alleenlijck tot vertroosting ende hertsversterckinghe in alle heur suchten ende weenen, voor een

[p. 141]

genomen heeft eenen Begieter oft Besproyer, daermen de cruyden mede besproyt in heete oft drooge dagen: op den welcke insgelijck ooc gestelt was de letter S, als teecken, soo ick vermoede, dat sij Seule souuent se soucioit & souspiroit, dat is, dickwijls alleen wesende, van bedroeftheyt seer sorgde, suchte ende steende: waer bij sij oock voegde de boven-verhaelde Fransche woorden, in een rolleken geschreven, te weten Rien ne m'est plus, Plus nu m'est rien; soo veel al oftmen seyde, Niet en is mij niet meer, Meer en is mij niet. Welcke Devise op verscheyden plaetsen gheschildert staet om hooch inde kercke vande Minrebroeders te Blois: insghelijx oock inde Capelle vande voorseyde Hertoginne, daer sij begraven leydt in een metalen graf oft tombe: als oock al over al, voor aen het Coor vande selve kerck.