Princeliicke deuiisen

[p. 135]

LVI. Vnica semper avis.

Den vogel Fenix is altijt alleen op aerden:
Seer selden vintmen meer dan een man vol van waerden.

In het Araebische lant comt eenen vogel voort,
Niet wt sijn moeders ey, maer van sijn vaders asschen,
Seer schoon en fraey om sien, soo datmen nergens hoort
Dat onder t'Sonnenschijn iet sijns gelijck can wasschen.

Hij leeft bij soeten reuck van d'alderbeste cruyden:

En houdt sich verr van 't volc, gesien van weynich luyden.
Als hij nu menich iaer soo eenich heeft geleeft
Brand hij sich in de Son, die hem weer leven geeft.

Aldus verteltmen voort van dit beest vreemt om sien,

En som geloovent half, som gaen daer met bedien

[p. 136]

 

Een man die in sijn const oft wetenschap verheven

 

Al d'ander overtreft die in sijn tijden leven.

 

Ick neemet voor een man geheel volmaect in deugt,

 

Die sich alleen in Godt (als in de Son) verheucht,

 

Die denckend' op den Heer, de werelt gaet versterven,

 

Om weer door sijn genae het eeuwich leven t'erven.

Gelijck den vogel Fenix altijt eenich is ende alleen van sijn geslacht, soo datter geen ander meer sijns gelijck gevonden en wort in de gantsche werelt, nae het schrijven van Theophrastus: Alsoo zijn oock de heel goede saken wonderlicken weynich in't getal, oft seer selden te becomen, ende soo te seggen, dun gesaeyt. Dit is de Devijs van Me-Vrouwe Leonore van Oostenrijck, Coninginne Douagiere oft Weduwe van Vranckrijck.

Anders.

Het is een wonder werck, wat d'ouders toch al schrijven

Van eenen Fenix schoon, die altijt eenich blijft,
En dan een ander maect, als hij sich self ontlijft.
Mij dunckt, den Fenix is de schoonste van de wijven,
Die ick seer selden sie, maer altijt houwe in't hert,
Wiens schoonheyt met heur deugt te saem gepresen wert.
Sij is de goetheyt selfs: alleen heeft sij dat quaet,
Dat sij heur selven niet, maer mij, brand, daer sij gaet.