Princeliicke deuiisen

[p. 132]

LIV. Ardua deturbans vis animosa quatit.

Het moedich cloeck gevvelt sijn macht te wercke stellende,
Schudt hoog en steyl van een, het alles nedervellende.

Een tamelicke cracht, met een seer cloeck bestaen,
Is tgeen daer menich helt veel eers met heeft begaen.
Maer list is wel voor al een van de meeste dingen
Die al het hoog bestaen ten eynde can gebringen.

Den Arent toont dit wel, die een gehorent Hert

Met sijne wiecken sterck soo dwingt en soo benert,
Dat hij'et van't gebercht doet vallen in de dalen,
Om wt dat doode kreng sijn aes daer nae te halen.

Om eenige sware, moeyelicke, treffelicke, ende van stouten aenvang, jae niet wel doenlike groote sake ende voorne-

[p. 133]

men te volenden, is het meeste den goeden wil, cloeckmoedicheyt, ende naersticheyt: Ende dit is de middel, waer door de Arenden de Herten comen te dooden: mits dat sij tusschen hun horenen al vlieghende vallen, heur gedurich slaende, ende de oogen vervullende met het sant dat sij tusschen heur vleughels vergadert hebben: soo dat de Herten hun oogen vol stoff hebbende, ende niet connende van heur ghesien, ten laetsten van de hooge steenclippen neder strunckelende (gelijck Plinius verhaelt) den hals breken, ende doot vallen.