Princelijcke deuijsen

[fol. 95v]

Haec conscia numinis aetas.

Ten tijden dat die Keyser Augustus gecomen⁺ was aen tKeyserijck, soo sachmen te Romen (als Plinius beschrijft) gelijck een Crone, ronts omme de Sonne van sterren oft coorne aren, met ringhen diuersch van coleur.⁺ Tis wel waet dat Suetonius mencie makende van sulcken teeckenen, schrijft maer van eenen rinck alleene, de welcke den reghenboge van verwe ghelijck was, ronts omme de Sonne besluytende. Maer Dion versterckende noch meer die woor-

+ Plinius.

+ Suetoni

[fol. 96r]

den van Plinius, verhaelt sonder dat hy schrijft van een onbekende sterre die men doen oock sach) hoe dat tscheen dat tlicht vander Sonnen verminderde ende verduysert was: soo dat scheen datter drye ringhen waren ronts omme die Sonne, waer van den eenen ronts omme beset was met coorne aren. Dese selue Dion schrijft oock noch op een ander plaetse, dat die Sonne minderende ende verdonckerende haer licht, was somtijts schijnende des nachts. Niettemin verlatende alle diuersche opinien, dat ten tijden vanden Keyser Augustus, Christus Iesus geboren is geweest, die warachtige Sonne ende licht der rechtuerdicheyt: wiens conste den menschen alle oueruloedicheyt toebringende, mach alsoo wel door ghetuygenisse des hemels bewesen worden, als sijn bitter lijden ende doot: want (als ons het Euangelie betuyghet) soo verloos te dien tijt de Sonne haer schijnen, ende was een duysternisse ouer al die werelt. Ten is oock niet te verwonderen dat die heydenen waer ghenomen hebben de teekenen, die te kennen ghauen die teekenen vander gheboorte vanden Sone Gods, al en hadden sy van hem gheen kennisse, ende daer af seer verwondert sijn geweest, gemerct dat sy daer na de wonderlijcke teekenen die getuygenisse gauen van sijnder doot ende verrijsenisse seer wonderlick

[fol. 96v]

gheuonden hebben: Want als die duysterenisse was doen hy starf, S. Denijs die doen ter tijt studerende onder Apollophanes sijnen meester in Egipten, ende door sijn groote gheleertheyt siende dat die Sonne verduystert was bouen den loop vander⁺ natueren, begonst als ons Suidas beschrijft seer luyde te roepen, segghende: Oft de Godt der natueren moet in lijden wesen, oft die werelt moet vergaen. Ten anderen aengaende die groote eertbeuinghe die geschiede in sijnder verrijsenisse, ist datmen wel aenmerct het ouer een comen vanden tijt, soo salmen beuinden dat Plinius claerlijck⁺ ghenoech daer af heeft geschreuen, by dese woorden: Die meeste eertbeuinghe daermen oyt af heeft weten te spreken, is gheschiet ten tijden vanden Keyser Tiberius: door welcke eertbeuinghe op eenen nacht, in Asien twelf steden gheruineert sijn gheweest.

+ Suidas.

+ Plinius ab.3.