Wie wil d'r mee naar Oost-Indië varen. Liedjes uit de Compagniestijd

[p. 49]

Journaal van de fluit Delfshaven, van Holland uitgevaren naar Oost-Indiën

Stem: Schaamt u, gij Brabantse herenaant.

Wanneer men heeft geschreven
Duizend zeshonderd even
En achtenzestig jaar,
In december tien dagen
Kwam ons de wind behagen,
Liepen in zee voorwaar.

Wij zeilden zeer blijhartig
Uit Holland, 't is waarachtig,
Tot in de Spaanse Zee
De Turk ons aanrandde,
Met zijn bebloede handen,
Maar God ons bijstand dee.

Hij lokte ons zeer schone,
Liet prinsenvlagge tonen
Recht of het was onz' vriend.
Maar men zag haast zijn vane,
Met Turkse halve mane,
Hetwelk ons niet en dient.

Hij liet de bloedvlag waaien,
Zijn sabel liet hij zwaaien
En schoot vast schoot op schoot.
Wij mee als kloeke bazen,
Sloegen wel twaalf glazen,
In 't lest het God verdroot.

Ons schipper hoog en waardig
Die bleef daar dood zeer vaardig,

[p. 50]

Afb. 3 Pagina uit De Oost-Indische thee-boom, circa 1750 (kb Den Haag)

[p. 51]

 

En ook ons commandant.

 

Maar evenwel als helden

 

Wij ons daartegen stelden,

 

Zonder druk of getreur.

 

 

 

d'Admiraal van Algiere

 

Riep: wilt gij goed kwartiere,

 

Strijk vlagge naar mijn zin.

 

Toen riep ons opperstuurman:

 

Daar heb ik geen manier van,

 

Liever de brand daarin.

 

 

 

Eer wij ons christenzielen

 

Zouden laten vernielen

 

Door uw Turkse gebroed,

 

Liever daarvoor te vechten,

 

Voor 't vaderland als knechten,

 

De leste droppel bloed.

 

 

 

Zes stukken wij maar konden

 

Gebruiken toen terstonden,

 

Toch kreeg de Turk zijn deel,

 

Want wij ook altegare

 

Speelden met onze snaren

 

Zeer lustig op zijn veêl.

 

 

 

d'Adelboom van Turkijen

 

Die ons zo kwam bestrijen,

 

Ruim dertig stukken groot.

 

Omtrent veertig minnaren

 

Schoot hij tot ons bezwaren,

 

Zeer gekwetst ofte dood.

 

 

[p. 52]

 

Onze bootsman kloekmoedig

 

Die liet zijn leven bloedig

 

Mee voor de Turkse hond.

 

En nog negen personen

 

Ging de Dood niet verschonen,

 

Storven aldaar terstond.

 

 

 

Och mensen altegader!

 

Komt nu tot God al nader,

 

Wij hebben werk naar loon.

 

Verlaat uw nevels duister,

 

Komt zet uw hart vol luister

 

Naar 's Hemels hoge troon.

 

 

 

Prinse, wil het verlichten,

 

Toen ik dit lied ging dichten

 

'k Lag zwaar gekwetst ter kooi

 

Op de fluit Delfshaven,

 

Zing het met stemme brave,

 

Al gaat het niet zeer mooi.