|
| |
| |
| |
Een christelyk lied,
Hoe dat God tot aller uuren, en op alle manieren de Menschen zoekt tot bekeeringe te brengen, schoon de meeste hoop daer geen acht op slaet.
Stemme: O Kersnacht, schoonder dan, &c.
Ik twijffel zelfs aen mijn Gevoelen;
Mijn Hooft loopt om door 't stadig woelen;
Ik leg als in een Watervloet,
Als in verdraey de Kronkelstroomen,
Daer swarelijk is uyt te komen;
Indien my niemant bystant doet.
Het is niet anders, of de Baren
My sloegen over Hooft, en hayren;
't Is altoos Onweer, nimmer stil:
Als onder 't steeken der Trompetten,
Het niet is moogelijk te letten;
Op 't geen de Vrede speeken wil.
Soo is 't met my ook: want mijn Ooren,
Die 'k heb, en konnen gantsch niet hooren,
Soo als de Weerelt tiert en raest:
Ik voel mijn Sinnen, en Gedachten
Van 't vreezelijk geschreeuw verkrachten
Ik sta bevreest, verschrikt, verbast!
Maer of 't Geroep mijn Oor Komt stoppen,
Mijn hert, mijn Schiltwacht, voelt het kloppen,
| |
| |
't Huys dream 'er af: ay my; wat nood!
Waer berg ik nu my zelfs van vreezen!
Wie of 'er voor de Poort zal wezen;
Het is of God, of 't is de dood.
Zijt gy het Heer, mijn hoogste Koning,
Och! komt vry binnen, neemt uw Wooning
In 't best van 't Huys, soo 't Ubehaegt,
Wilt deze Rustplaets niet verzmaden,
Die door uw goetheyt en Genade
Uw Soons Naem in het Opschrift draegt.
Ach Vader! houd het my ten besten.
(Dewijl uw Kind noch hoort op 't leste)
Dat ik niet eer heb opgewaekt:
My dunkt, indien ik niet en dwale,
Gy Heer, Gy klopte meer der maelen,
Al wierd mijn Hert juyst niet geraekt.
Gy klopt, wanner't being te dagen,
En roept; waerom geen acht geslagen,
Een dat g'u selven weder kleet,
Op soo veel duyzent Wisselingen?
Waerom en maken deze digen
U noch niet tot de Dood gereet?
Waer is de duystre Nach gebleven?
s' Is van het Sonnelicht verd even,
Dat gistren voor haer schuyl most gaen;
Denkt dan,; hoe dat 'er ook na dezen
Een nieuwe Morgenstond zal weezen,
Als alles weder op zal staen,
My dunkt, dat ik U kom te hooten;
Wanneer de Middag is gebooren,
| |
| |
Als dan soo roept gy tot ons bert;
Merk naerstig op, hoe Vleesch, en Visschen;
Om uwent wil, het Leven missen;
Op dat uw Maeg verzadigt wert.
Maer let soo zeer niet op het Eeten,
Dat gy daer door zoud God vergeeten,
Die 't al uyt niet geschapen heeft:
Die aen de Beesten heeft gegeven
Een voedzaem Vleesch, een vruchtbaer Leven;
Door welkers dood de Mensche leeft.
Gy roept weer in den laten Avond,
Die noch tot my quam, en gena vond;
Ik ben Barmhertïg, Goet en Trouw.
Ik help we1 uyt benauwtheyts stroomen;
Maer wee, die 't daer op aen laet komen;
De dood komt dikwils voor 't Berouw.
Dan ziet men eens de Son in 't top staen,
Dan weder onder, dan weer opgaen;
Maer als de Mensch eens leyt ter neer,
En dat zijn Oog is zonder luyster,
Blijft zijn Gezicht altoos in 't Duyster,
Men zier hem op der Aerd niet weer.
Heer, ik kom dan met Gebeden,
Soo lang 'er Hoop is, tot uw treden,
Och! wilt dan niet uw gunstig Oor,
Op mijn bedroefde klachten, stoppen;
Dewijl, hoe zoet gy ook moogt kloppen,
Ik naer uw stem soo vlijtig hoor.
Ik voel de Slagen van uw Hamers
My treffen tot de Binnekamers:
| |
| |
Gy stiert den Menschen Boô, op Boô;
Dan sware Siekten, dan Gezontheyt,
Dan roert gy om wat op de grond leyt;
d' Een proeft gy dus, den ander soo.
Dit is dan, Heer, mijn laetste Bede,
Indien de Slaep bekroop miin Laden,
En vroeger deê na Bed toe gaen,
Dat dan, soo ik niet quam t' ontwaken;
Als gy de Klopper aen komt raeken,
Uw Engel mach op schiltwacht staen.
|
|
Auteursrechtvrij