|
| |
| |
| |
De verkeerde vyf sinnen, Gesongen op de Verjaerdag Van Den Heere Aernout van Overbeke, Den 15. December 1665.
Besteeken
Met een houte Huysje, ontrent een voet lang; reprezenteerende het Huyste Nout: de deur open gedaen zijnde, sprong daer een Mannetje uyt (verbeelde de Verkeerde Vyf Sinnen) met een langen rok aen, dewelke opgeligt zijnde, zag men hem kakken Violen, Kannen, Glazen, Tabakspijpen, &c. zijn muts van zijn hooft genomen, zag men dat al de harssenen daer uyt waren!
| |
De ongevoelige.
Wie beroemt zig op hooge gedagten,
En Braveert op Augustus troon,
't Geluk der ontmenscht Goon?
Die door alle d' onlijdelijkheen
Vier en water verdroeg; storm en swaert heeft geleen;
| |
| |
En 't Gevoel niet verachte,
Wanneer hy nu stak in sijn dringenste noot,
En geen uytkomst en sag dan de bleeke Doot.
Siet, mijn Ongevoel moet vol loven,
Die veel van de Scheepvaert houdt,
Of sigh op sijn Rapier verrrouwt:
Die de vlam van een sin vlugge schicht
In sijn borst snel verkreegh, door het lief Blinde wicht.
(Dat geen water kan dooven,
Noch yskoude vocht sich vertoonde soo koel)
Sonder reden verachte mijn Ongevoel.
Wie verkreeg 'er toch in sijne beenen
Of de Gicht, of he Cheiragra,
Wie toch pijn in sijn hooft; in sijn tandt;
En voor Ongevoel wenschte de helsche Brandt?
Die soo dul is gescheenen,
Dat liever te lijden had droef en quaet;
Dan door Ongevoel soeken sijn droef heyt baet?
Geen Alcides, hoe groot van vermogen;
Door de Door en 't Vuyr begrenst,
Niet om Opgevoel heeft gewenscht.
Geen Apol. die sijn voerman verloor,
Door de kracht var Saturnides blixem gloor,
En reden, mijn Ongevoel niet en was lief;
En boven sijn Goddelijck wesen verhief.
Laet mijn Ongevoel u niet verdrieten,
Nu gy vreugdigh in desen tijt,
Prince van eeren, weer jarigh zijt;
| |
| |
Shoon een ander, in steê van uw Taert,
Liever wenschte om Rodemonts Hillebaert
Uw mildheyt van Taerten en lekkere Wijn,
Die van 't mes en van tant ongevoelig zal zijn.
| |
De doove.
De Doof heyt zal ook een te voorschijn treden,
En toonen, dat zy voor 't Gehoor niet swigt,
Of geeft u 't Oor een vreugt, die 't breyn verligt?
In d'Oorlog kan 't gekerm my niet vertzagen;
Geen grof Kanon, noch Tromp de moet ontschaekt;
Geen Trommel, nog Trompet ons vromer maekt;
In Vreede wil ik na geen Tweedragt luystren;
'k En Hoor nog quaet, nog zotte klapperny;
Oorblazers heb ik nimmer aen mijn zy:
Had Paep Granvell de Doof heyt uytverkooren;
Geen Droes hem 't Oor had door geblaes gewont,
Geert Midas zig de Maet eens Esels vont;
Weest Doof, ô Prins, voor die ontkennen willen,
Dal gy weer jarig zijt voor deze mael;
| |
| |
Al bood Jupijn, zelfs uyt zijn gulde Zael,
| |
De reukeloose.
Of schoon de Reuk u deed' beminnen,
't Geen u 't zoetste scheen;
Ik schat de Reuk de minkste der Vijfzinnen
Roemt op uw Reuk, soo veel 't u lust;
Door Reukloosheyt mijn lust wert uytgeblust,
Om mijn vermaek in kouw te vinnen,
Heeft dan mijn Neus geen Reuk verworven
Van Muskus, 't Breyn is weder niet bedorven,
Weg met Civet, en al het geen
Naer Wierrook sweemt, de vrugten der Sabeên;
'k Ben zulk een laf heyt afgestorven.
Laet Poel, Privaet, of Goot soo stinken,
'k Sal om dien stank niet eens te minder drinken,
Om Duyvelsdtek, nog Strinkgranaet,
Ik in den krijg noyt Oorlogsschip verlaet;
Geen Stinkpot doet my 't hart ontzinken,
Had Glieken eer de Reuk verlooren
| |
| |
Geen rasse dood haer was uyt Pest gebooren,
Had Romen mê die gonst genoot',
Eer Curtius vol moed haer Poel toesloot!
Nooyt droevig eynd hem was beschooren,
Indien, ô Prins, de Min u porden
Uw Priem en Zabel vast aen 't Lijf te gorden,
En dat uw hand juist in en Kreuk,
Vol vischreuk raekte, zijt maer zonder reuk;
Nu gy weer jarig zijt goworden,
| |
De blinde.
De Blintheyt is nu lang genoeg verdagt,
Haer Armoe voor de werelt swaer geagt,
d' Onwetenheyt dient eens te gront verjaegt;
Vermits de Blintheyts vreugt geen eynde krijgt
Vermits de Blintheyts vreugt geen eynde krijgt
Of schoon dag en nagt verjaegt.
Indien ons Oog geen vreugt nog voordeel ziet,
't Siet nevens dit ook niet het minst verdriet,
Geen Gorgons hoofs ons Marmre Beelden maekt.
Door 't aldersterkst vergift der Addr', of znootste,
Door 't aldersterkst vergift der Addr', of znootste, Bazilisken
Geen Blind mensch ter dood geraekt.
Had Regulus maer Blind geweest eer 't ligt
| |
| |
Der heete Zon hem scheen in 't flaeuw Gesigt,
Cartaeg' hem door 't Gesigt niet had verwoort:
Had Edipus de blintheyt van Tiresias,
Had Edipus de blintheyt van Tiresias
Noyt was zijn verderf gehoort.
Geen Minnenijt ons door 't Gesigt komt aen;
Wy zien neit Vrouw met ander' in 't bedde gaen.
De toorn hier door wert van Diaen ontvloon.
Had Cadmus nazaet zijn Gesigt dog in de
Had Cadmus nazaet zijn Gesigt dog in de
Niemant zag Acteons Kroon.
Of schoon, ô Prins! ons Oog geen ligt bezag,
Wy zien van daeg uw bly Geboortedag;
't Geloof ons toont, dat nimmer 't Oog begreep:
Dies wenschen wy, dat gy moogt Blind van deze,
Dies wenschen wy, dat gy moogt Blind van deze,
Als uw jaren gaen om zeep.
| |
De smakeloose.
Stemme: La Contesse Nouvelle.
Of ik schoon mijn tong, verhemelt, en mijn mont verbrande,
Ja mijn gantsche Smaek verloor,
'k Acht dien brand voor scha, nog schanden,
Nog met droef gekners der tanden,
't Veyl verlies der Smaek aenhoor.
'k Schep mijn grootste vermaek,
Soo ras ik daegs ont waek,
| |
| |
In de Smakeloosheyt van het fijnst gevoel.
Nimmer staet mijn breyn gespannen
Voor verwijftheyts Richterstoel:
Maer bemin met 't Pronk der Mannen
't Grofts bejegenen, 't ruwst gewoel:
Lekker, nog ontmant, nog kints my niemant recht mag hieten;
Vratig was ik nimmermeer:
Niets en kan my meer verdrieten,
Dan de Wijn in 't lijf te gieten;
En te schokken als een Beer.
De kostlijkheyt 'k misprijs
In de Spijs, en Drank, en Rook, en Min, en Baen.
Weg met Hazen en Konijnen,
Met Pastey, of Taert of Vlaen,
Weg met Fransch en Rijnsche Wijnen:
Water kan mijn dorst verslaen.
'k Spil geen geld in Kost of Rook, of nodelooze Dranken.
'k Houw van Nieskruyt nog Toebacq,
Nog van andre scherpe Stanken.
'k Wil u 's morgens licht bedanken
Voor den Alzem, of Aracq,
'k Spil geen ochtent-tijt
Van Boullonnen, of Patez de Mazarin:
's Middaegs ban ik van mijn taeffel
Al het lekkre Bier en Wijn,
En ik zet de Struyf en Waeffel,
By de Smaek van Flerecijn.
| |
| |
't Leven soud' my lichtlijk van Pythagoras behagen,
Soo Spartaensche minder was,
'k Sal noyt Curtius beklagen,
Nog na andre nootdruft vragen,
Dan 't gebruyk van mes, en glas.
Zijn Wellust dunkt ons hoon;
Of wel Cleopatr' hem nog soo deftig scheen,
'k Sal na Nectardrank niet haken,
Nog naer andre Godlijkheen:
Nog by 't vuyl ver Ammelaken
Al mijn Smaek en lust besteen.
Prins, die door konst de Smakeloosheyt Smaek kond geven,
Laet mijn Sang u Smakelijk zijn:
Soo begeer ik, al mijn leven,
Naer geen andre Smaek te streven;
Dan na Grieksche Ambrozijn.
En schept Smaek in Taert,
Of een Haes, of nieuw gebrade Kalikoen,
Laet de Smaek van alles varen
Om u tot dien disch te spoen,
Daer de Blind' en Doove scharen
Voor de Smaek haer muts afdoen.
|
|
Auteursrechtvrij