|
| |
| |
| |
Corollaria of 't gesicht.
Met hun vyven te samen een stemmelijk opgesongen.
Al genoeg van 't ydel Redeneeren,
Dat 's goet voor een, die gegeten heeft.
Laet ons nu een Deuntje quinkeleeren,
Dat de Voys ons aen de ribbens kleeft:
Drinkt eensjes om’ 't Is weliekom,
Hoe veel my word gebracht.
'k Geloof men de Poëten’ Meest met Apollos scheten;
Want geen van haer, die eens om drinken dacht.
d' Eerste schreuwt ons 't hooft vol van sijn Vryster;
Even eens; of daer yet Raers in was.
'k Houdt mer Bruno, die song als een Lyster;
En besloot elk Rijmpje met een Glas,
't Is schoon vermaek’ Sijn eygen saek
Ik placht een les te krijgen’ Van stil te moeten swijgen;
Of ik was andren daegs de Bok.
't Is de Tweede in 't verstant geslagen,
Die bulkt, en lolt Dullemans Musiek;
En zingt van 't geen, daer wy al niet vragen,
| |
| |
Van Pook, Stopmes, Cortelas en Piek
Ja singt vry voort’ Op dat men 't hoort,
Van Ridders, en van Lancien’ Met al haer circumstantien;
Sing, want hier staet geen Dolhuys doch omtrent.
Dees' was waert, beluyt te zijn met scheeten;
Om dat hy hier derft reppen van zijn Tuyn
't Schijnt een Lusthof, voor die 't niet en weten;
Maer s' vruchtbaer als Pier Wouters duyn.
Hier draegt een boom Kaes, Melk, en Room,
Wijn, Bier, Brood, Vleesch, en Vis.
Waer souw men elders vinde’ Een Linde, bedekt met Linden,
Die soo rijk, van verscheyde vruchten, is!
Dees' moest by een Molenaer gaen woonen;
Daer komt altoos het dreyen wel te pas:
Waer hy steekt Sint Vechter na sijn kroone,
Die somtijts maelt; en niet half soo ras.
Hy draeyt my blint’ Met al zijn wint,
Maekt hy mijn't hooft confuys.
My dunkt dees Brillekramer
Daer de Bril is de Govel van het Huys.
Onder all' dees opgetrokke Gekken,
Spreekt de Laest' alleenig met verstandt;
Die houdt veel van Speeten af te lekken,
En van stormen met mes en vork in d' handt.
Boullon en Pap’ Is hem te slap;
Dat 't kost voor Lepelaers;
Hy houdt het met Calkoenen
| |
| |
Voor buyk en naers te soenen:
En d' afval van gekroonde Oyevaers.
Lang ons hier een fris Glas, of een Beeker;
't Is van Wijn doch alles wat men spreekt;
De Gesontheyt van den Apoteker,
Die van daeg braef den Witten Turf uytsteekt:
Sa, nu geluyt’ 't Is schoontjes uyt;
Die daer in vindt een druppel;
Die bruy my met een knuppel,
Dat ik van angst weer soo een glas vol pis.
t' Za nu trek ik mee aen het Referaynen;
Want wie maer wil, 't en scheelt my niet een haer,
Meenje, dat ik wil sitten alleyne,
Of ik een Jool, of een Sultoor waer?
Neen seeker niet’ Dat waer verdriet:
Met Waerden en Studenten,
Daermen wat meer, als Wagen wielen smeert.
De Gedichten sijn een recreatie;
Sy maeken eens menschen hart verblijdt:
En verkorten d' al re lange spatie
Van den ouden onplaisanten tijdt;
Het sy Sonnet’ Of ook Ballet.
Of Klinkers, of Rondeelen,
Als 't maer is in suyvere duytsche Tael.
Lang leef, lang leef ons' Signör Franciscus
Die ons dikwils heeft geverjolijt,
| |
| |
Dat geen Pantherdier, nog Basiliscus
Hen in 't graf sleep voor den rechten tijd.
Zijn Wijn en Taert’ Zijn rijp in Maert;
Waer in wy naerstig weken’ Veel meer als de Kerken:
Soo dat by Ons nog Keel, nog Mes verroest.
|
|
Auteursrechtvrij