De rymwercken

Aen
Mejuffrouw N.N.

I.

Gy nood my wel te gast; wat is 't? ik drink, ik eet,
'k Ben zelver aen den disch wel aen uw zy gezeten:
Vry ik; gy hout u, of gy nergens van en weet:
Maer ik en vind geen smaek in kostelijke beten,

Ik ben verlekkert op uw zoete mond,

Mijn waerste lief, mijn schoone Roosemond:

Maer wat! ik klaeg het aen den dooven.

Dog 't Scheelt my niet; gy hoort mijn klagt, of niet;

Slae maer uw oogen eens op mijn verdriet:

Uw oogen hoop ik zoud gy ja gelooven.

II.

Nog is het my genoeg u maer alleen te zien;

En t' avond is 't gezeyt weer aen uw' disch te komen;
Wat grooter vreugt kom my op aerd geschien!
Dog 's avonds is 't maer vreugd, en 's ochtens niet als droomen.

Ik lag, ik spring! ik raes, ik tier, en gril;

Ik bruyk het al, op u na, tot mij wil;

Dog op het lest bevind ik my bedrogen.

[p. 87]

 

Ik pijnig nay om in uw' gunst te staen:

 

Maer wat ik doe, de zaek gaet u niet aen;

 

Gy blijft als ys, koud, stil, en onbewoogen:

 

III.

 

Nogtans verlang ik al na dezen avondstond.

 

My dunkt de Zon staet stil; wat nag Apol vertragen?

 

Of is't, dat hy dees uyr my nooit, of laet, en gond?

 

Of zit Boôtes wel, die babok, op den Wagen?

 

Zou wet de rekel meenen, dat hy weer

 

Zat by zijn steiloor, by zijn lompen Beer,

 

Om daer de Wagen in het spoor te mennen?

 

Rijd hy niet voort, zes dagen heeft hy werk,

 

Te looped om den Dagelijkzen perk,

 

Sat ik 'er op; ik zouw wel anders rennen.

 

IV.

 

Och! dat nu wederom de losse Phaëton,

 

Om 's Vaders gunst te zien, wierd Voerman van de Paerden,

 

En zette op zijn Hooft de stralen van de Son,

 

Het ging veel rasser voort, al kosten 't Zee, en Aerde;

 

Al zouw het al weer zmelten, wat 'er was:

 

Al wierd 't Gebergt verzmoort in eygen as:

 

Al zengde al het Noord en kouwde Landen,

 

En geen verschil was tussen dag en nagt:

 

Wie weet, of door dit vuur zijn heete kragt,

 

Het hart van Roosemond niet quam te branden?