De rymwercken
(1709)–Aernout van Overbeke–
Auteursrechtvrij
[pagina 81]
| |
Aen de selve, Toen haer Eed. Ao. 1671. nege jaren oud weird.'t Jaer is zuyver weder om,
En uw Dag ons wellekom;
Welkom zijn ook al de Gasten,
Die lang na dit dof je vasten.
Waerom dwingd uw Schoonheyt my?
Waerom mag mijn Luyt niet vry?
Die, door 't onverdraegsaem stormen
Van de tijd, de mijt, en wormen,
Een vergiettest is gelijk,
Die nu maenden hing te prijk;
Als is in 't Koor de gulde Helmen
Van de Vyanden van schelmen;
Isser dan geen bidden voor?
Neen; je vat mijn Geest by 't oor:
Die je weet by 't hayr te wringen,
Darze schreeuwt in plaets van zingen,
Wijl uw jaren henen loop
Tot veel duyzend Vryers hoop:
Maer voor eenen uytverkooren,
Die tot zegen is gebooren,
Neem ik ondertusschen af;
En ik zak vast na het graf.
Waer 't niet best dan 't hart te sterken,
Als de herzens te doen werken?
Als met een Cajate lijf,
Slappe knien, beenen stijf,
Lustig in de bogt te springen,
Als de domme hokkelingen,
| |
[pagina 82]
| |
En gelijk een wilde Yer
Hipplen op een beedlaers Lier?
't Is te veel gevergt, waerachtig!
Maer zoet, ik spreek onbedachtig:
Zie ik ginter niet een glas,
Corpulent of 'tGa naar voetnoot* Willem was?
't Is, of 't my Apolloos mond zeyd,
Dat het moet zijn een Gezondheyd;
Is dat waer? Adieuw verstand.
Dat 's 'er in; stae ruim van kand;
Want het oude mal komt boven,
Maegd, onmooglijk te volloven,
Soo de Zoon van Semelê
Op zijn Tygerwagen reê
Door het Bruydbedd' van Aurore,
En Titan zijn rust quam stooren,
Doe de geele Indiaen,
Most in zijn gareelen gaen:
Hoe veel meer zijt gy verheven,
Die den Dwinger wet kont geven;
En hem, die zoo prachtig zat,
Doen bekuipen in een Vat:
Even als het Gooys Geboerte:
Gerrit deed' in die Beroerte:
Daer na boor j'hem in zijn buik
Met een onbekrompe kruik.
Komje dan om 't bloed te vangen.
ô! Wat hoort men dan al zangen!
Om en by het Siekebed,
Daer mê den Patient troost, met
Fraey te zullen zijn begraven;
Dat hy van geen lompe Slaven
We der zal in 't graf geleyt,
Maer van Luy van Qualiteyt;
| |
[pagina 83]
| |
Daer men land mee kan bezeylen,
Daer men erfgoed mee zou deylen,
Zonder een krakelig woort;
Volkje van het beste soort!
Onder 't troosten, onder 't praten,
Werd de Vent ook eens gelaten;
Daer mee gaen de geesten heen,
Daer mee zit mijn Moêr alleen:
Weduwe berooyt van zinnen,
Droevig, en ontroerd van binnen:
Niemand, ook de minst van al,
Die haer dan eens aenzien zal,
Dit is 't eynd van de Tyrannen,
Die den Duyvel wilden bannen.
Sloeg hy niet Deriades
Met een Orangkai vijf zes,
Dat 's al dood ter aerde vielen,
Door zijn groote plonderzielen?
Dwaesheyt, Armoed', Podagra,
Pijn in 't hoofs & caetera,
Opperhoofden van zijn Leger;
Hy zelfs leek een Schoorsteenveger;
Want een stok, zes ellen lank,
Rond bekleed met Wijngaertrank,
Die verstrekt' hem tot een Lancie:
(Vrienden, zonder circumstantie)
't Was een Varken in zijn gat;
Zelden mensch; meest altoos zat,
Hoe veel scheeld dat van een leven,
Dat alleen dien werd gegeven,
Dien de gunstige Natuyr
Zegend van haer eerste uyr!
Glans en schoonheyd in de Oogen,
Evenwel wat ingetoogen;
| |
[pagina 84]
| |
En een nederig gelaet,
Schoon 't opzien niet qualijk staet:
Lijdzaem, als men zig kan wreeken;
Swijgen, als men wel mogt spreeken;
Medelijdend' metter daet;
En in alderhande Staet
Vriend en Vyand te erkennen;
Soo zig tot de Deugd te wennen,
Dat haer throon bevestigd werd
In het binnenst van het hert.
'k Loof niet eene van ons allen
Soo diep is in slaep gevallen,
Die niet blindeling souw raen,
Wien dees regelen gaen aen:
Of moet ik u komen wekken,
En in 't ligt uyt duyster trekken?
Is dat Adriana niet,
Die gy ginter zitten ziet?
Zing ik leugenen, of quatael?
Spreek nu vry, en swijgt hier namael.
Seg, is zy die Juffer niet,
Onder wiens gerust gebiet
Wenschten duyzenden te leven?
Moet ik haer dien roem niet geven,
Die haer van natuyr komt toe?
Kan ik anders, als ik doe?
Yemand, dog niet van de besten,
Mogt nu zeggen; 't zijn Requesten
En geen Vaerzen, die hy maekt;
Op dat hy ter Disch geraekt:
Maer al prate hy als Brugman;
Hier krijgt men een sterke rug van:
't Son veel wezen, zoo ik meen,
Dat ik root wierd en ging heen.
| |
[pagina 85]
| |
Liever wil ik Schuymer heeten,
Als haer Deugd niet uyt te meeten;
En wat doe ik, dat éen krenkt?
'k Seg maer, 't geen een ander denkt.
Vrienden, wilt het my vergeven,
Heb ik dit niet net beschreven;
Want mijn adren zijn al droog,
En Me- Juffer vliegt te hoog;
'k Kan haer met mijn pen niet volgen,
Schoon ik had tien stoop gezwolgen
Van Cabesso Hypocreen,
'k Heb nograns gedaen, na 'k meen,
(Onder ons, en zonder misgunst)
Na de regels van de Wis - kunst;
Die den gantschen Aerdkloot net
Op een kleyn papiertje zet;
D;ie de ruy me Hemelszalen
In een spanbreet af kan malen;
Dat m' alleen niet met 't verstand,
Maer ook zelf met eene hand
Aerd erg Hemel t' zaem kan vatten:
Wie souw daerom zeggen, dat de
Luyden, die dit konstig doen,
Yets benemen van 't Fatzoen?
Aen 't verkleynen van de Grooten,
Seker, 't moet zig niemand stooten,
't Diend tot voordeel en vermaek;
En de waerheyt van de zaek
Blijft volkomentlijk in weezen:
Even zoo is 't ook in dezen;
Heb ik wat te kort gezeyt,
't Kan lang werden uytgebreyt.
'k Heb nier meer te zeggen, vrinden:
'k Sal my nogtans laten vinden,
| |
[pagina 86]
| |
Soo het my werd toe gebragt,
Hef maer op! waer toe gewagt?
Juffer Adriaen' is jarig;
Waerom roept me nier eenparig,
Dit 's een averegize sprong;
Zy werd oud; wy werden jong!
|
|