|
| |
| |
| |
Aen mejuffrou N.N. Op haer Eeds. Sevenste Verjaren, Ao. 1669.
Kleine Juffer, groot van waerde,
Schoonste vreugd, die ooit de Aerde
Heeft op Java voort gebracht;
Dien de Zon heeft toegelacht,
Met de andre goê Planeten;
Wij1 Saturnus onder 't eeten
Met dien Mars, dien Rommeltas.
Lage Spruyt van hooge boomen,
Waerder als de Paus van Romen.
Die zijn vunsse rotte Voet
Selfs van Princen kusse doet,
Met of zonder de Pantofflen;
Daer gy ruykr gelijk Genofflen,
Lieflijk, vriendlijk, liberael.
Daer men in een volle Schael
Eens zijn aessem kan herbalen.
Wat 's doch by den Paus te halen,
Als een bang en stuyrs gelaet?
Dat een mensch vertrekken laet,
Met een simple Benedictie,
En een schelmsche Papèfictie;
Die een meenen doet voor wis,
Dat men dan half zalig is.
Valt 'er meer, zoo zijn 't Reliqje,
Ouwe overschoote kliekjes
| |
| |
Van een ongetrouwd' Paeps Vrouw,
Die de dood niet vreten wouw.
Waren't bouten van Calkoenen,
'k Souws' in waerheyt liever zoenen,
Als St. Huyberts heylge Baert,
Of des Esels Wonderstaert,
Of de billen van St. Orzel;
Daer toe staet mijn hooft te korzel:
'k Zit dan nog veel liever plat
Daer de Manges het gedarmt maekt;
Die wel koud en wel verwarmt smaekt,
's Avonds, of den and'ren dag,
Na 't op beste vallen mag:
Maer dit moet gy, Vrienden, weren,
Die hier met my zijt ten eeten,
Dat het wis voor 't onwis gaet;
Tast toe, warm is 't ook niet quaet,
Als ik; die niet lang beraedsla:
'k Mag hem nog wel sonder Aetzia;
Maer te wel niet sonder wijn;
Dat 's de Saus, die moet 'er zijn.
Soya, Gengber, Look, en Ritsjes
Maekt de maeg wel scharp en spitsjes;
Maer 't zijn viertjes, die men stookt
Voor een pot, die weynig kookt.
Lust'er vemand ook een vleugeltje,
Of wild gy de man een Vengeltje,
't Is goed; laet my maer de Gans,
'k Zal het wagen op die kans:
Daer kan regr een dronk op smaeken,
Sonder lippen nat te maeken:
Als'er geen goe grond en leyt,
Is het Drinken zottigheyt.
| |
| |
't Leyd nog vers in mijn Memory
En mijn 's andren daegsche Kop;
Die ik niet kon tillen op:
Ja, zoo gingt 'er toe, om dat ik
Hongerde, elk vrat zijn gat dik,
En doe kreeg ik Kroes op Kroes:
Dat zelfs d' Echo riep, à Voes.
'k Liet zoo slegt het hagje leggen,
Dat 'k niet meer à moy kon zeggen;
Doe al mijn verstand in 't glas
Plotselijk verdronken was:
En mijn lichaem in het bedde,
Als een kloot in een gerold,
Vrolijk half, half dood gesold:
's Ochtens evenwel verrezen,
Dog niet zonder pijnlijk wezen:
Seker, 't was het zaekje niet.
't Is wel geed, voor Kees, Jan, Piet;
Voor Matroos en Boodsgezellen,
Die den duyvel uyt'er hellen
Dienen souden om den drank,
Al wierd 't lijf nog eens zoo krank.
Neen, hier gaet het vry ordentlijk:
't Is waer, dat ik apparentlijk
't Avond krijg mijn Pijtjedik:
Wie dog, buyrman? gy, en ik.
Maer dat is met smaek verheugd zijn,
Lekkerder als van die Vreugdwijn,
Die men op geslooten. Vree
Vreemd' en Burgers deelde mee.
Ik misprijs' het met van Speelman;
In der daed ik houwer veel van
| |
| |
Van zijn onbesweeke Deugd;
Maer ik sterf zeer noo van vreugd,
Als 't door swelgen zou gebeuren.
'k Wil wil drinken uyt den treuren,
Maer niet buyten het fatzoen;
'k Moet het meer als eenmael doen,
Hier is 't buyten vry en zeker,
Hier en bruyd my geen Aenspreeker
Met, Kom morgen op 't Stadhuys
In de zaek van Jan Harpuys,
Maekt nu Maurus weer dilayen,
Niemand spreekt an Bakelayen;
Van Crain Tello Mander sa;
Voor het wrevelig Macasser;
Daer men meermaels zey, hy wasser,
Als, de Vriend die isser nog:
Van Cronron dat duyvelsspog;
Linques, en zijn booze quanten,
Zelfs na 't woord der Predikanten,
Bondverbrekers in haer gat,
Niemand plaegd my in de Stad,
Dat zijn zaek nog lang zal duyren;
By den Duyvel, en zijn moer,
Dat de Hemel 't volk zoo zegende,
'k Schey niet van Batavia:
'k Vraeg na 't goud niet van de Westkust:
Hy mag heen gaen, dien het best lust;
'k Wedd' my niemand op Ceylon,
's Werelds Paradijs, oyt von.
| |
| |
Daer eens Onç'vleysch, maer meest Stokvis,
Voor Matroos de beste brok is:
'k Wil nae Banda niet, of naer
Ambon, daer s'in 't halve jaer
Een schoon mager Kalf je slachten:
't Komt my nimmer in gedachten
Of'k moest moe te leven zijn.
Wat zout wezen na Bengalen
Maynos Vogeltjes te halen!
Kreeg ik meer, stae vast Proces;
Op 't minst van een jaer vijf, zes.
Daer 't Gemoed zig wel bewust zeyt,
Hael uw'beedlaers hart, eens op:
Dit gebeurt u alle daeg niet.
Of Benijders oog 't niet graeg ziet,
Daerom biijft mijn buyk niet leeg;
'k Zit hier niemand in de weeg:
Men gebruykt altoos zijn Gorgel
Niel by 't speelen van den Orgel;
En men zit altoos niet juyst
Met de Strijkstok in de vuyst.
Dar zijn magere playziertjes
Voor de zobre Jufferdrertjes,
Bruyl often zijn 't, in haer graed.
Voor het drooge Mennoos zaed.
'k Wil niet, en ik mag niet handlen;
'k Werd moe, gae ik wat veel wandlen;
Ben ik mijn Hoorens veel,
't Stof dat vliegt my in de keel,
Gelt en heb ik niet te tellen;
Voor gespanne Kallefsvellen
| |
| |
Stop ik bey mijn ooren toe;
Alle dingen wert men moe:
Uitgenomen lekker Teeren,
En de maeg met Drank lardeeren.
Maer ik loof oak nu wel ligt,
Dat gy moe wert van mijn Digt.
'k Moet nog vijf zes woorden uyten,
Om mijn wensch daer in te sluyten;
'k Weet niet, hoe ik 't maeken zal:
Wenschen? wel gy hebt het al;
Rijkdom, aengename Schoonheyt,
Deugt, die in u klaer ten toon leyt;
Ook gezontheit en Verstand:
d' Eerste Dochter van het Land,
Dat de Leeuw met zeven Pijlen
Heeft gebouwt op vaste Stijlen?
Daer het al te warme Oost
Met haer Oegst den Koopman troost.
Valt 'er dan wat meer te wenschen,
Gy gelukkigste der menschen?
Neen, roept daer een schorre keel.
Maer Poëtje, scheelt het veel?
Te verschijnen by de Goden,
Of zig zelfs soo stout te noden;
Dat by Luyden, als gy zegt,
Die soo milt zijn onderlegt
Of die hoog daer boven draven?
En nog werd gy niet beschaemt,
En gy meent het u betaemt:
En gy zet u by de Gasten,
Dat soo netjes. of j'er paste,
En dat weer op 't oud Gelag:
Daer je weet, dat men niet en mag
| |
| |
Met de Goden komen spreeken,
Sonder handen uyt te steeken,
Rijkelijk van als vervult,
't Is soo; soo ver heb ik schult:
Maer dit dien jer op te weten:
't Is een voorregt van Poëten,
Als men niet te geven heefs,
En soo half op schuyf jes leeft:
Als die Cronjes van de Muyzen
Een naer Oosten doen verhuyzen,
Helpen 't wilde Hooft op hol,
Dat men haer met woorden vry laet,
Of van andren yet daer by gaet,
Van geschenk; 'k weet daer niet van:
Schelm die meer doet, als hy kan.
Ook soo soud' ik 't my beklagen,
Water in de Zee te dragen:
Dog om niet beschaemt te staen,
En quae klappers te ontgaen,
Sal ik u my selfs op offren:
't Is een slegt present voor Joffren;
Maer die geeft, war dat hy heeft,
Die is waerdig dat hy leeft.
Zes en dertig duyzent uyren
Moet mijn tijd op Java duyren;
Daer is geen minuytjen aen.
Of 't zal u ten dienste staen,
Dit 's alleenig by provisie.
Soo ik eens weerom de Schie sie,
En mijn dienst u komt te pas,
'k Sal daer zijn, die ik hier was;
En op uw geboden acht slaen.
Daer zal na de Oost geen vracht gaen,
| |
| |
Of Mejuffer krijgt haer deel,
't Is dan weynig, is 't niet veel.
'k Wensch u vender zoo veel zegen,
Als een mensch ooit heeft verkregen;
Dat uw Zedigheid en Deugd
Strekken tot uw' Ouders vreugd:
Uwe Schatten vry van motten,
Uwe Haerd beschanst met potten
Uw Gedachten sonder list,
Uw Verstand gaef, sonder mist:
Glat uw Aensicht sonder kreuken,
En uw Tanden sonder breuken,
En uw Billen sonder Bloedvin:
Of men roept, daer steekt veel goed in,
't Heeft u van een siekt' gespaert,
Diese soo Prijst, isse waerdt:
'k Weet mijn wenschen groote kracht heeft,
Die vier maenden, en noch acht leeft,
Soud' het selver konnen sien,
Soo men hem hier komt t' ontbien.
'k Roep u alle tot getuyge,
Dat ik 't uit mijn poot niet suyge:
Wacht niet langer als een jaer,
Of men weer quam by malkaer:
Dan fal ik het klaer doen blijken,
Of ik sal de Wimpel strijken,
Dat ik ben geen warrelgeest:
Maer een eerlijk Man geweest.
'k Sal u dan ook, sonder roemen,
Toonen, hoe men my moet noemen:
Een waer seggende Propheet,
|
|
Auteursrechtvrij