|
| |
| |
| |
Op het aenschouwen Van de comeet. MDCLXIV.
Hoe hoog is't menschelijk Verstand verheven,
Wat krijgt Natuyr al takken aen haer kroon,
Dat wondren zelfs staen onder haer geboon,
Het wert haer al, als Moeder, toegeschreven;
Schoon zy daer regen spreekt: Maer hoe mag 't wezen,
Dat yder een soo slegt den weg loopt mis?
Ten zy, dar dit haer blindheyds reden is,
Dat Moeder, min als Vader, staet re vrezen.
Het quaed Geweten slaept; men wit Gods tooren
Niet duy den op zig zelfs of zijn Geslagt:
Daer God nogtans nier haestig gaet, maer zagt;
Die, 't geen lang is verdiend, nog dreygt te vooren.
De gantsche Stad is yverig en wakket:
Maer met wat oog dat elk de Ster aenziet,
Hy en voldoet des Scheppes oogmerk niet:
Het Oog ziet wel, maer het geloof wert swakker.
d' Een meet den op of ondergang, of Roede,
Een roe lang, dig nog langer Roeden dreygt:
Maer geen die knie, of hoofd of herte neygt,
En kust Gods Roe; nog versch geverft van bloede.
| |
| |
d'Een zeyt, het geld den Koning met drie kroonen,
En 't verdre Noord: de Koning roept, 't is vals;
En schuyft die straf misschien op onzen hals:
Maer God die dreygt, daer hy sijn Boo komt toonen.
't Is zeker, dat hy eens zal komen wreeken:
Hy wet zijn Toorn; zy komt dan vroeg, of spa.
Men spreekt vergeefs, als Straf komt, om Gena:
En God zend niet vergeefs een Hemelteeken.
Dit jaer was Vreemd, nog Borgertong niet stom,
Doe Duytstand weend', en dat de Kroon van Prage
Voor Frederik te lastig viel te dragen;
En al de Grenzen kraekten, om, en om.
Tot eyndlijk 't Glas ten eynde was geloopen
Van Gods gedult: het Lant wiert wilt, en woest,
De Steden onbewoond, en yder moest
Zijn zonden met de vlugt, of dood bekopen.
Wat Booden, wilt gy dan, dat God zal zenden?
d' Een preekt op Stoel, en d' ander in de Lugt;
Maer alle beyd', eylaes, nog zonder vrugt!
Elk hoopt voor zig; geen kreund Gemeen' elende.
Zoo zorg ik dan voor My; en eysch genade;
Kom volg my na: want doet dat Yeder een,
Zoo werd de plaeg gekeerd van het Gemeen;
En niemand hoeft Gods toorn op zig te laden.
Geen mensen weer Gods besluyt, tot nog verborgen;
Nog welken weg zijn gramschap nemen zal;
Waer vlugten wy dan heen? na Bethlems stal,
Daer Jezus leyd; die voor ons all' zal zorgen:
| |
| |
Die ons bevryden zal, ten minsten troosten:
Laet dese Ster niet gaen uit ons gezicht,
't Is zeker, dat zy ons tot Christus licht,
Gelijk zy dee den Wijsen uit het Oosten.
Komt Koningen, en (zoo 'er noch zijn) Wijsen,
De weg en is niet swaer, en 't Offer licht:
Een sterk Gebed is van geen groot gewicht,
En doet nochtans Gods Toornschael opwaert rijsen.
Kom, buigd u neêr woor Godes Eengeboorne,
Voor hem, die 't volk met ysre scepters slaet,
Als 't buiten 't spoor van zijne wegen gaet,
En kust den Zoon, dat hy zich niet vertoorne.
Dan zal men zien de vriendlijkheid des Heeren,
Die wet verheft zijn Vaderlijke hand,
Daer mee te straffen 't een' of 't ander Land;
Op dat daer door de andre zich bekeeren.
Dan zal het Oost alleen geen Wierook brengen:
De Moor, de Arabier, de Indiaen,
't Zy hy de Zon ziet op of onder gaen,
Sal by Gods Kribb' zich met Gods Volk vermengen.
Want zijn Gena en bind zich niet aen 't Noorden,
Noch Zuyd, noch Oost, noch aen het warme West,
Zijn Goedheids stoel rust niet in een Gewest,
Maer oveschaduwt at des Werelds Oorden.
|
|
Auteursrechtvrij