De rymwercken

[p. 66]

Aen den heere van Brandwyk, Op zijn kusjes.

Cupidoos Boog lag zonder pees of snaer;
Dies liep ik van zijn pylen geen gevaer:
En sprak verblijd, ik zie niet, dat ik noot ‘ly;
Ik hoef geen harnas, want ik ben nuschoot vry
En 't was by kans ook waer: want alle daeg
Ging ik by schoone Joffers in den Haeg:
Of kreeg ik wat, het raekte my het hert niet,
En 't was een vyertje, dat geen groote smert liet.
Maer doe ik eerst de smaek in 't Kussen vond,
En dat ik quam by uwe Roose-mond,
Soo zoet, soo schoon, soo afgeregt op 't kussen,
Kreeg ik een, vlam, die niet en was te blussen:
Ik minde niet, het geen ik alle dag
Te zien kreeg, maer het geen ik niet en zag;
Ik kuste met gedagten, dat het klapte:
'k Was quanzuys quaed, als my een zugt ontsnapte,
Juyst als ik niet en dagt op Roose-mond
Ik las uw' Kusjes waer ik ging of stond;
Ik droeg by my een mes, dat my kon schaden;
Een zakpistool, dat op my was geladen.
'k Spreek van my zelfs: maer ik was't niet alleen;
Uw' groote Geest behaegd'er meer, als een;
Zy kost met Kusjes duyzenden gerieven:
Ik heb 'er Oude en Grijze op zien verlieven.
Was Cats niet op zijn Hofstee Zonder Zorg,
Had gy haer niet genoyt op Okkenborg,

[p. 67]

 

Had gy haer met de Jagt niet doen vermaeken,

 

Haer wilt en tam gedierte daer doen smaeken;

 

Ging Huygens niet na Hof wijk om zijn ruft,

 

Uw' Roose mond was lang al dood gekust;

 

Uw' Roofe mond, die 'k nooit soo veel kan kussen,

 

Dar ik mijn lust ten vollen uit kan blussen.

 

Waer toe my dan genoot ter Jagt te gaen?

 

Ik en verstae my diet op Hasepaen,

 

Waer toe, voor my, niet in den Haeg gebleven?

 

'k Heb geen vermaek om soo alleen te leven;

 

Al was uw Okkenborg nog eens soo schoon,

 

Al wierd my 't aldersoetste zoet geboôn,

 

Ik ging niet mee; want ik ben hier gevangen;

 

Ik blijf verstrikt in uwe Kusjes hangen.