Geestige wercken
(1678)–Aernout van Overbeke–
Auteursrechtvrij
[pagina 170]
| |
Op juffrou N.N.
| |
[pagina 171]
| |
't Is te veel geverght waerachtigh!
Maer soet, ick spreeck onbedachtigh,
Sie ick gint'er niet een glas,
Corpulent of 'tGa naar voetnoota Willem was?
't Is, of 't my Apolloos mond seyt,
Dat het moet zijn een gesondtheyt,
Is dat waer! Adieu verstandt,
Dat 's 'er in, stae ruym van kant:
Want het oude mal komt boven,
Maeghd onmoog'lijck te vollooven,
Soo de Soon van Semele,
Op sijn Tijger-wagen reê,
Door het Bruyd-bedd' van Aurore,
En Titiaen sijn rust quam stooren,
Doe den geelen Indiaen,
Moest in sijn gareelen gaen?
Hoe veel meer sijt ghy verheven,
Die den dwinger wet kondt geven,
En hem, die soo prachtigh sat,
Doen bekuypen in een vat:
Even als het Goys geboerte,
Gerrit de, in die beroerte;
Daer na boor j'em in sijn buyck,
Met een onbekrompe kruyck,
Komje dan om 't bloedt te vangen,
ô! Wat hoortmen dan al sangen!
Om en by het siecke-bedt,
Daermen den patient troost met
Fraey te sullen zijn begraven,
Dat hy van geen lompe slaven,
Werden sal in 't graf geleyt,
Maer van luy van qualiteyt,
Daer men land kan mee bezeylen,
Daer men erfgoedt mee sou deylen,
| |
[pagina 172]
| |
Sonder een krakeeligh woort,
Volckje van het beste soort!
Onder 't troosten, onder 't praten,
Werdt de vent noch eens gelaten,
Daer mee gaen de geesten heen,
Daer mee sit sijn moêr alleen,
Weduwe beroyt van sinnen,
Droevigh en ontroert van binnen,
Niemant oock, de minst van al,
Die haer dan eens aensien sal.
Dit is 't eynd van de Tyrannen,
Die den duyvel wilde bannen.
Sloegh hy niet Deriades
Met een Orangkai vijf ses,
Dats' als doodt ter aerde vielen,
Door sijn groote plonder-fielen?
Dwaesheyt, Armoed, Podagra,
Pijn in 't hoofd' & cetera;
Opperhoofden van sijn leger,
Hy self leeck een schoorsteen-veger,
Want een stock ses ellen lanck,
Rondt bekleedt met wijngaert-ranck,
Die verstreckt' hem tot een lancie,
(Vrienden sonder circumstantie)
't Was een varcken in sijn gat,
Selden mensch, meest altoos sat,
Hoe veel scheelt dat van een leven,
Dat alleen die werdt gegeven,
Die de gunstige Natuyr,
Zeegent van haer eerste uyr,
Glans en schoonheyt in de oogen,
Evenwel wat ingetoogen,
En een nederigh gelaet,
Schoon 't opsien nier qualijck staet:
Lijdsaem als men sich kan wreecken,
| |
[pagina 173]
| |
Swijgen als men wel mogt spreecken,
Medelijdend' metter daet,
En in alderhande staet,
Vriendt en Vyandt te erkennen,
Soo sich tot de deughd te wennen,
Dat haer throon bevestight werdt,
In het binnenst van het hert;
'k Loof niet een van ons allen,
Soo diep is in slaep gevallen,
Die niet blindelingh souw raên,
Wien dees regulen gaen aen:
Of moet ick u komen wecken,
En in 't licht uyt 't duyster trecken?
Is dat Adriana niet,
Die ghy ginter sitten siet?
Singh ick leugenen of qua-tael,
Spreeck nu vry, en swijgh hier namael,
Segh, is sy die Juffer niet,
Onder wiens gerust gebiedt,
Wenschten duysenden te leven?
Moet ick haer dien roem niet geven,
Die haer van natuyr komt toe,
Kan ick anders, als ick doe?
Yemand, doch niet van de besten,
Mocht nu seggen, 't zijn requesten,
En geen vaersen, die hy maeckt,
Op dat hy ter dis geraeckt:
Maer al prate hy als Brugman,
Hier krijghtmen een stercke rugh van,
't Sou veel wesen, soo ick meen,
Dat ick root wierd en gingh heen,
Liever wil ick schuymer heeten,
Als haer deugd niet uyt te meeten,
En wat doe ick, dat een krenckt,
'k Segh maer 't geen een ander denckt.
| |
[pagina 174]
| |
Vrinden, wilt het my vergeven,
Hebb' ick dit niet net beschreven,
Want mijn ad'ren zijn al droogh,
En Me-Juffer vlieght te hoogh;
'k Kan haer met mijn pen niet volgen,
Schoon ick had tien stoop geswolgen,
Van Cabesso Hypocreen,
'k Heb nochtans gedaen, na 'k meen,
(Onder ons en sonder misgunst)
Na de regels van de Wis-kunst,
Die den gantschen Aerd-kloot net,
Op een kleyn papiertje set,
Die de ruyme hemels-salen,
In een pan-breedt af kan malen,
Dat m' alleen niet met verstand,
Maer oock self met eene hand,
Aerd' en hemel saem kan vatten,
Wie souw daerom seggen? dat de
Luyden, die dit konstigh doen,
Yets benemen van 't fatsoen,
Aen 't verkleynen van de groote,
Seker, moet sich niemant stooten,
't Dient tot voordeel en vermaeck,
En de waerheyd van de saeck,
Blijft volkomentlijck in wesen,
Even soo is 't oock in desen,
Heb ick wat te kort geseyt,
't Kan langh werden uytgebreyt,
'k Heb niet meer te seggen vrinden,
'k Sal my nochtans laten vinden,
Soo het my werd toe gebracht,
Hef maer op! waer toe gewacht?
Juffer Adrian' is jarigh,
Waerom roept men niet eenparigh!
Dit 's een averechtse sprongh,
Sy werdt oudt, wy werden jongh.
|
|