|
| |
| |
| |
Op een vreesselijcken vraet, Die aen mijn tafel raeckte.
SChotels stae nu ruym en vast,
Dit 's een wollef van een gast,
Wiens gelijck niet is te vinden;
't Is een afgrond in 't verslinden,
Thien tiloosen goedt van smaeck,
Vullen pas een halve kaeck:
En drie roockende pasteyen,
Send hy afgelijck lacqueyen,
Om voor 't leckere gebraet,
Datter noch te volgen staet,
Ruyme plaets gereet te maecken:
Daer mee spalckt hy op twee kaecken,
Als de wachter van de hel,
Os noch hart, noch ram hoe fel,
| |
| |
Of het voelt de dreygementen
Van sijn tanden: schijt in venten
Die een oven vraten lens,
Dit's een duyvel van een pens!
Daer een kalf sijn lijf kan bergen;
't Is niet als sijn keelgat tergen,
Soo men ses kalkoenen set,
Met twee Gansen glad en vet,
Om daer mee te schermutseeren:
Wat magh Grieckenlandt braveeren!
Met haer Milo, die een stier
Doorswolgh in een uyr drie, vier,
Bloemerharten, was 't een wedspul,
Sonder twijffel onse vet-smul,
Vrat'er noch de Hoornen by,
En de huyt en ging niet vry:
Al souw men op koussen loopen,
En Crispijn niet meer verkoopen:
Spreeckt'er een van stoop of kan,
Nergens beter oorlogs-man!
Heele brouwten distileert hy,
Al de glasen die besweert hy
Voor sijn bordt, of daer ontrent
Is het ofj' in't glashuys bent.
Ments derft niet gerust gaen slapen;
Ceulen houdt hy steeds in wapen;
Paltz, Trier en de Moesel kant
Schricken voor dien Olifant:
Soo de Rinckauw was sijn thuyntje
Niet een heuveltje noch duyntje
Schoon men al heel Vranckrijck gaf
Aen dees woedende verslinder,
In een jaer en misschien minder
Was het soo ontbloot van wijn,
| |
| |
Als d' Arabische woestijn,
Best voor my, was 't accordeeren,
En hem ses stoop daegs vereeren,
Van soo onbeschoften Gast:
Voor den dagh komt hy 't al halen,
Sonder een minuyt te falen,
Dan ontfangt hy sijn rantsoen,
Als Matroosen 't soopje doen,
Schept noch eens, seyt hy, voor morgen:
Ick segh neen, ick wil niet borgen,
Goên dagh, seyt hy, nijdigh mensch,
Buffel, esel, gierig-pens!
Ick daer tegen sluyt mijn deurtje,
En kijck stilletjes door 't scheurtje,
Of hy noch niet wegh en gaet,
'k Wacht dan tot ontrent de straet
Van hem is getreên ten ende;
Dit 's mijn dagelijcx' ellende!
Danck heb Duytslandt en den Rhijn,
Die my rantsoeneert met wijn;
Slot noch deur, noch ernstich kijven,
Kan dien Schockebast verdrijven,
't Wijntj' alleen geeft m'een goet lot
En vrijdt my van Behemoth.
|
|
Auteursrechtvrij