|
| |
| |
| |
Op de wederroepingh Van Carel de Tweede, Koningh van Groot Brittagne.
Anno 1660. 5 Mey.
DE trommel krijgt een gat, het bersten der musquetten,
En 't steecken der trompetten,
Is heesch by 't vreughd-geschrey,
Dat nu gesongen word van Eng'lands maegden-rey.
Het hart was als verkropt en 't ingewandt van 't witten,
Doorluchtigh Rijck der Britten,
En quijnde als een boom dien 't sap ontrocken wort.
Men sagh den Helhondt nooyt versaedt van bloed te slorpen,
Den Heyl'gen Bisschops Hoed,
Bedompelt en geverwt in 's meester eygen bloed.
Men sag 'er Koningen haer droeve rollen speelen,
Op Londens moord-tonneelen;
Men sagh, helaes men sagh!
De werelt dreunen op het geven van een slagh.
Men riep wat heeft soo schelms, soo heyligh bloedt verslonden?
Den Echo antwoord' Londen,
En vindt geen open lucht,
Tot weergalmen, om de veelheyt van 't gesucht.
| |
| |
Waer sliep de donder doe sy 't sloopen sag der throonen,
En 't swerven van de Soonen,
Dat sy den moordenaer niet in 't gedarmte trof.
Maer neen; het nood-lot gunt hem 't enden sijner dagen,
Om selfs die geen te plagen,
In 't vorderen van sijn vervloeckte heerschappy.
Hier vondmer een die 't lot des Koninghs legghen wilde,
Op 't vloecken van Mathilde,
Als of der menschen vloeck yets had met God gemeens.
De Hal is steets versien, daer sijn geen sek're wijcken,
Te vinden voor de rijcken,
Elck Staetsman is een beul,
En niemant vindt by haer als door sijn armoe heul.
Die 't volck eens gevens moe met woorden weet te sussen,
Die raeckt terstont op 't kussen,
Een Lit van 't Parlament,
Dat in een weeck weer is, of doodt of onbekent.
Dus gaet het binnen, en van buyten siet m'er vlooten,
Door Zee en Baren stooten,
Sijn toomeloosheyt dreyght,
Als die het hooft voor hem niet met eerbiedingh neyght.
De dood, die op 't lest sag sijn gruwel soo vermetel,
Verschopt hem uyt sijn zetel,
En geeft hem eenen slagh,
Waer door hy doodt ter aerd', of noch veel dieper lagh.
| |
| |
Hier woeltmen in 't ghebiedt, hier komen sich sijn soonen,
De staetsucht draeyt het radt,
En werpt wel haest ter neer die in het toppunt sat.
Dan sweertmen Fleedwood trouw, en 't ander uyr weer Lammert,
Tot dat het Godt eens jammert,
Al dit gespuys verdrijft als met een dwarrelwind.
Monck raeckt 'er op, en denckt aen sijn gheswooren trouwe,
Voor eeuwigh vast gehouwe,
Des Konings wederom sijn Scepter en sijn naem.
Soo langh de Noordt-ster hout sijn woonplaets in 't Noorden,
Sal oock aen allen oorden,
Moncks glory zijn bekent,
Des Koninghs onderdaen, en Heer van 't Parlament.
Weg! met die rommelsoo, weg met die opgeraepte!
Die schrapten en die schraepten,
De eendracht van het volck maekt hier een Koningrijck.
Geen macht van machten, noch geen hulp van menschen handen,
Die voor hem samen spanden,
Van God geroepen is om op den throon te treen.
Het jaer 1660.
kroonD CareL De tVVeeDe.
| |
| |
| |
Doe de Koninck van Engelant tot Breda versogt wiert, door onse Gesanten, om sijn reys over Hollant naer Engelandt te nemen.
KOm groote Vorst, kom dael beneden,
Kom proeft der Bond-genoten wil,
Kom dael tot ons doot Krabb' en Kil,
Om namaels hooger op te treden.
Jacht nu, en set u in de Jachten,
Dan biedt u dees', dan die Gesant,
Een vryen door-tocht door sijn Lant,
Want alle oogen op u wachten.
De Koningh komt, Godt geev' hem zegen,
't Geboomte springt van vreugden op,
Een juych-geschrey uyt volle krop
Verselschapp' hem op sijne wegen.
De seven Staten saem geswooren,
Niets is by 't Hof of Priesterdom,
Als Carels wonderen te hooren.
Hier hoe, dat Godt de windt liet waeyen,
In 't vorderen van Montaygu;
Daer wederom, hoe dat Godt nu
De windt doet stillen en verdraeyen.
De Zee leyt vlack, en neer gedoocken,
Met dat Neptuyn sagh 's Konings oog,
Soo viel hy neder, en hy boog
Sich met sijn dry-tant half gebroocken.
| |
| |
Van Godt-vergeten moordenaeren,
Die nu verbaest sijn en gedwee,
En vlacker leggen als de Zee,
Om 's Konings droevigh wedervaeren.
Waer vindt men nu de ys're drommen?
Waer is het hackmes? waer de man,
Die 't juychend' volck bedwingen kan,
Om 's Konings lof niet uyt te brommen?
Men hoort de grove stucken spelen,
Die op de Schepen zijn geplant,
En die gevoert zijn op het strant,
Weer-galmen met oneeven keelen.
Gantsch Hollandt met sijn volle leden,
Zijn hier gesmolten als in een,
De duynen sijn schier plat getreen,
Door 't overlopen van de Steden.
Men sagh de lucht van vreugt bedwelmen,
Geen zant dat om verstuyven dacht,
Dewijl het stof was al verkragt,
Door 't planten van de ys're helmen.
En menschen op den top der duynen,
Dat soo veel tongen op sich vont,
Als hayr op sijnen schedel stont,
Tot çiersel van sijn dorre kruynen.
Hoe kon de wint? al wouw hy feylen,
De Koningh set sich op de Zee:
Lang leefde Koningh volgt hem mee,
En vliegt van achteren in de zeylen.
| |
| |
Godt liet hem daelen als de schimmen,
Gelijck het Gout den toets behoeft,
Soo heeft hy hem door druck beproeft,
En doet hem als verwinner klimmen.
Om op sijn Vaders throon te leven,
Nae 't suckelen van soo menig jaer,
Wat rest'er Carel, eyscht het maer,
Godt staet gereet om het te geven.
Niet anders Heer, gy die daer boven
Al dese wond'ren wercken doet,
Verlicht ons naer-geslachts gemoet,
Want anders, niemant sal 't geloven.
|
|
Auteursrechtvrij