Geestige wercken

[p. 92]

Op Juffrou, N.N.

1.

GHy nood my wel te gast, wat is 't ick drinck, ick eet,

'k Ben zelver aen den disch wel aen uw zy gezeten,
Vry ick, ghy houdt u of ghy nergens van en weet;
Maer ick en vind geen smaeck in kostelijcke beten.

Ick ben verleckert op uw zoete mond,

Mijn waertste lief, mijn schoone Rosemond,

Maer wat! ick klaegh het aen den dooven,

Doch 't scheelt my niet, ghy hoort mijn klacht of niet,

Sla maer uw' oogen eens op mijn verdriet,

Uw oogen hoop ick, zoudt ghy ja gelooven.

2.

Noch is het my genoegh u maer alleen te zien,

En t'avondt is 't gezeyt weêr aen uw' disch te komen,
Wat grooter vreugd kon my op aardt geschien:
Doch 's avonds is 't maer vreugdt, en 's ochtens niet als droomen,

Ick lach, ick spring, ick raas, ick tier, en gil,

Ick bruyck het al op u na, tot mijn wil,

Doch op het lest bevind ick my bedrogen;

Ick pijnigme om in uw' gunst te staen:

Maer wat ick doe de zaeck gaet u niet aen,

Ghy blijft als ys, koud stil en onbewoogen.

3.

Nochtans verlang ick al na dezen avondstont,

My dunckt de son staet stil, wat mag Apol vertragen,

[p. 93]

 

Of is 't dat hy dees uyr my noyt of laet en gondt,

 

Of zit Bootes wel, dien babock op de wagen.

 

Zouw wel den rekel meenen, dat hy weer,

 

Zat by zijn steyloor, by zijn lompen beer,

 

Om daer de wagen in het spoor te mennen?

 

Rijt hy niet voort, zes dagen heeft hy werck,

 

Te loopen om den dagelijcksen perck;

 

Zat ick 'er op, ick zouw wel anders rennen.

4.

Och dat nu wederom den lossen Phaëton,

Om 's vaders gunst te zien, wierd voerman van de paerden,
En zette op zijn hooft de stralen van de Zon,
Het ging veel rasser voort, al kosten 't zee en aerde,

Al zouw het al weêr smelten wat'er was,

Al wierd 't gebergt versmoort in eygen as,

Al zengde al het Noord en kouwe landen,

En geen verschil was tusschen dag en nacht,

Wie weet of door dit vuur zijn heele kracht,

Het hart van Rosemond niet quam te branden.