Stokkevingers

[p. 81]

Oom Victor

‘'n Beetje getikt,’ zeiden ze.

Zondag
aan tafel,
een schim langs de pastei.

De andere kant
van mijn vader.
Ogen
dezelfde,
maar barsten,
draden van koper.

Ik droeg mijn bord naar de keuken.
Hij schreef gedichten -
dus -

dingen die mensen horen
als het donker is.

[p. 82]

 

Ik stond met mijn bord.

 

 

 

Wonderlijk,

 

in ons huis

 

hebben mensen geen verdriet.

 

 

 

Rond ons huis

 

was de grond

 

heilig

 

 

 

plotsklaps.