Stokkevingers

[p. 80]

De wiele-oom

Aan Louis Reintjes

Op de rug van de wiele-oom
beweegt de wereld als vanzelf,
beweeg ik met hem als vanzelf.

Mijn hand, nog klein,
aait van opzij
de warme wang.
Zijn draven lijkt op lachen.
De sporen die hij achterlaat,
zijn lucht- en waterlast,
versta ik niet.
Nog niet
het woord van liefde,
van leegte in een felle flits.

Ik zet mijn ogen schrap.

Zondag duurt uren. Vogel. Wolk
het zachtst gedacht.

Maar hoe dat schrijnt.