De fantast

[p. 25]

[V]

De huisdeur achter zich te sluiten, gaf steeds weer een gevoel van opluchting. Het was een zonnige middag geworden. Daniël had naar sommige bovenramen een hoffelijke strohoed-groet opgezwaaid.

Aan de hoek van de stille zijstraat en de boulevard trof hem opnieuw het keurige uithangbord van een schoenmaker daar. - Reparaties snel en accuraat - De hele buurt wist, dat dit: ‘bijzonder langzaam en heel slordig’ betekende. Bovendien stond de vent als een doortrapte afzetter bekend. Maar, tja.... Een verlopen hôtel kon al evenmin adverteren: ‘Beroerd eten, diefachtig personeel, muffe kamers vol ongedierte’. - Tegen het overhand nemen ener zover gaande openhartige reclame moest het grote publiek ten slotte zelfs in verzet komen. En terecht.... Ook de waarheid heeft haar plaats en haar formaat.

Op het door de boulevard omsloten plein zag Daniël een kennis staan. Alleen opzij van een groepje mensen, die daar op de tram wachtten. Een hoge schrale gestalte met bleek gelaat, geplakt, tot ver in de nek afzakkend raafzwart

[p. 26]

haar, een grote zwarte uilenbril voor de donker-stekende ogen. De ander moest ook hem thans wel hebben herkend, maar bleef, zonder daarvan enig blijk te geven - al was het dan slechts door zich af te wenden - strak voor zich uitstaren. - Te verbergen wat er in hem omging was de ander zo tot een tweede natuur geworden, dat hij binnensmonds, meestal bijna onverstaanbaar, sprak.

Terwijl de ander daar nog, schuin op zijn bamboe-wandelstok geleund, in het vage weg tuurde, maakte zich het geheimzinnige, dat er van hem uitging, op een wel zeer merkwaardige manier bemerkbaar. Zijn knokig hoofd, met het wat naar voren hellend zwarte bolhoedje en de grote fonkelende brilleglazen daaronder, stond - een duikerhelm gelijk - massief op

[p. 27]

de dunne gestalte geschroefd. De eigenlijke mens had zich volkomen binnen de omhulling van het lichaam terug getrokken. Als een spion achter zijn kijkgat verschanst, bespiedde die, zonder zelf gezien te worden, thans de omgeving en kon zo het lichaam straks weer in beweging zetten, besturen en zich verder dienstbaar maken.

Zij hadden elkander reeds begroet en nog gelegenheid de bij hun oppervlakkige verhouding passende gemeenplaatsen te wisselen. Intussen voelde Daniël wel, dat hij het nu was, die angstvallig trachtte te verheimelijken hoe hij over de ander dacht en zich daardoor - op zijn beurt - steeds meer in zich zelf terug trok....

Een naderende tram maakte, gelijk te verwachten was, aan het vluchtige onderhoud een einde. Twee robots, die elkander mechanisch de hand toestaken.... Op de treeplank draaide de zwart-bleke zich nog om en riep, met een knarsende lach: ‘Mijn groeten ook aan de archivaris!’