Thula

[p. 28]

Thula wordt gered

Heron was thuis gezellig met zijn zusjes aan het spelen. Gelukkig waren zij niet zo brutaal als Thula. Hij wilde echt niet weer naar haar toe. Hij hoopte maar dat zijn moeder hem niet nog een keer zou sturen. Hij vond Thula wel een heel mooi buurmeisje, maar ze was helemaal niet lief.

Toen mevrouw Blaw thuiskwam, vroeg ze aan haar zoon of het gezellig was geweest bij Thula. Heron vertelde wat er gebeurd was.

‘Je moet maar een beetje geduld met haar hebben Heron. Ze is niet gewend aan andere kinderen’, zei mevrouw Blaw.

Heron zuchtte maar eens. Voorlopig had hij nog helemaal geen zin om aardig te doen tegen Thula.

Een hele poos later hoorde Heron ineens een vreemd geluid. Wat was dat? Riep er iemand om hulp? Het leek wel of hij Thula hoorde roepen. Heron ging op de rand van het nest zitten en probeerde naar binnen te kijken bij de buren. Hij zag niemand. Thula lag zeker te slapen, daarom zag hij haar niet. Hij ging weer naar zijn zusjes. Even later hoorde hij het geluid weer. Nu duidelijker.

‘Help, help!’

Hij zag nog steeds niets bij de buren. Misschien moest hij toch maar even gaan kijken, ook al was Thula zo'n kattenkop. Hij vloog naar het nest van de familie Sabaku en zag tot zijn schrik dat het helemaal leeg was. Wat was dat nou? Dat kon helemaal niet. Thula had nog helemaal geen vliegles gehad. Hij keek over de rand van het nest en schrok zich een hoedje.

Beneden op het modderstrandje lag Thula, haar poten vast in de modder. Ze vocht uit alle macht om los te komen en in de rivier, niet ver bij Thula vandaan, zwom een grote katvis. Heron dacht geen seconde na, maar vloog zo vlug als hij kon naar Thula.

‘Thula, Thula, ik kom je helpen! We moeten snel weg hier, er komt een grote katvis aan.

[p. 29]

Hij mag ons niet te pakken krijgen, want dan zijn we de klos.’

Thula was zo blij dat er eindelijk hulp kwam, dat ze helemaal vergat dat ze een hekel had aan Heron. Ze keek nu naar de rivier en zag de vis snel dichterbij komen.

‘Schiet op, schiet op Heron, help me, ik zit vast.’

Maar het was al te laat. De vis was nu zo dichtbij dat hij gemakkelijk in Thula's poten zou kunnen bijten. Heron ging boven de vis fladderen en pikte hem met zijn lange snavel waar hij maar kon. De katvis schrok. Hier had hij niet op gerekend. Au, die lange snavel raakte hem precies midden op zijn dikke kop. Hij moest maken dat hij wegkwam. Jammer van die lekkere hap, maar als hij niet gauw vertrok zou hij het niet overleven. Hij zwom snel de andere kant op. Heron achtervolgde hem nog een klein stukje, maar toen hij zag dat de katvis de strijd had opgegeven, ging hij Thula helpen. Hij harkte met zijn zwarte tenen door het modderwater om Thula te bevrijden. Ja, ze was los, eindelijk. Thula spoelde haar tenen af in het water. Heron zag dat Thula huilde en helemaal in de war was. Hij wilde haar een beetje opvrolijken.

‘Dag buurmeisje met je gouden slippers. Ik ben Heron, de buurjongen met die rare zwarte tenen.’

Het lukte, Thula moest lachen.

‘Heron, het spijt me dat ik zo akelig tegen je heb gedaan. Dank je wel dat je mij hebt gered. Kunnen we vrienden zijn?’

Heron plaagde haar nog even.

‘Nou, heel misschien. Als je belooft dat je nooit meer zo lelijk tegen me doet.’

Dat wilde Thula best beloven, zo blij was ze dat Heron haar had gered.