Thula

[p. 30]

Veilig thuis

Pop en Man kwamen samen thuis en zagen onmiddellijk dat het nest leeg was. Pop begon te jammeren.

‘Oh oh oh, waar is ze, waar is ze toch? Ik had haar niet alleen moeten laten. Zie je wel, ze is nog veel te klein om alleen te zijn. O was ik nu maar thuisgebleven.’

‘Rustig nou maar Pop, ik ga haar zoeken. Misschien is ze uit het nest gevallen, maar ze is sterk. Misschien is ze ergens vlakbij op een tak. Blijf jij maar hier, ik ga Thula zoeken.’ Man vloog weg.

Heron en Thula waren samen op weg naar het nest. Heron had Thula een tak aangewezen, niet ver weg en niet te hoog. Daar waren ze eerst naar toe gevlogen. Thula kon even rusten en daar gingen ze weer. Ze vlogen naar de volgende tak die Heron aanwees, weer een beetje hoger. Nu waren ze heel dicht bij huis. Nog een klein stukje vliegen en dan zou Thula weer thuis zijn, maar ze durfde niet verder. Ze was niet bang om te vliegen, maar bang voor haar vader en moeder. Ze zouden vast vreselijk boos zijn! Ze had nooit zo dicht bij de rand mogen komen. Mama had haar nog zo gewaarschuwd! Heron praatte en praatte, maar Thula wilde niet van de tak af.

‘Kom op Thula, nu niet kinderachtig doen. Je kunt het best. Je bent al zover gekomen! Kijk maar eens naar beneden. Zie je wel hoe sterk je bent? Zover heb je al gevlogen.’

Maar Thula verroerde geen vleugel. Heron kon niets meer verzinnen om Thula in beweging te krijgen. Hij kon haar toch niet de hele nacht hier op de tak laten zitten. Hij durfde haar ook niet alleen te laten. Stel je voor dat ze weer naar beneden tuimelde. Gelukkig, daar zag hij meneer Sabaku aankomen. Hij wilde roepen maar meneer Sabaku had hen al gezien. Hij ging naast Thula op de tak zitten.

‘Ach lief meisje van mij. Ik ben zo blij dat je hier gezond en wel op de tak zit. Kom we gaan gauw naar huis en dan kunnen jullie me vertellen wat er gebeurd is. Mama is vreselijk ongerust. Ze wacht op ons.’

[p. 31]

[p. 32]

Nu haar vader was gekomen, was Thula niet langer bang om naar huis te gaan en ze vlogen samen het laatste stukje.

‘Nu moet je eerst maar eens vertellen wat er gebeurd is’, zei meneer Sabaku.

Thula vertelde alles eerlijk vanaf het begin. Dat ze boos was, omdat ze geen vliegles mocht. Dat ze lelijk had gedaan tegen Heron. Dat ze ongehoorzaam was geweest. Dat ze op de tak in slaap was gevallen en had gedroomd van Afo Thula. Ze vertelde over de boot met mensen en hoe ze geschrokken was. Heron vertelde over de katvis en het grote gevaar. Meneer en mevrouw Sabaku luisterden tot het hele verhaal afgelopen was. Toen bleef het eerst een poosje stil.

Thula dacht dat ze nu wel vreselijk op haar kop zou krijgen. Ze bleef stilletjes zitten. Mevrouw Sabaku sloeg een vleugel om Thula heen.

‘Weet je nog hoe het verhaal van Afo Thula ging? Ik denk dat je een beetje op haar lijkt Thula. En ik denk dat papa en ik een beetje lijken op de vader en moeder van Afo Thula. Wat je hebt gedaan was stout en dom. Net zoals Afo Thula toen ze ongehoorzaam was en ruzie maakte en wegvloog van huis. Maar wat wij hebben gedaan was ook een beetje dom. Net als de vader en moeder van Afo Thula hebben wij jou ook niet verteld over alle gevaarlijke dingen in het bos. We hadden je moeten waarschuwen voor de modder en de katvissen en de andere dieren die je willen pakken als je nog klein bent. En weet je nog wat ik je vertelde over meneer Korokoro? Hij werd een hele goede vriend van de familie. Ik denk dat jij ook een hele lieve goede vriend hebt gevonden Thula.’

Ze sloeg nu haar andere vleugel om Heron heen.

‘Dank je wel Heron, dat je onze dochter hebt gered. Je bent een echte held, zo dapper!’ Heron werd er verlegen van. Meneer Sabaku zei: ‘Ik denk dat we nu allemaal wat hebben geleerd. Net als Afo Thula en haar vader en moeder.’

En Thula zei ondeugend: ‘Een vogel is nooit te oud om te leren.’

[p. 33]