Thula

[p. 22]

Thula vliegt

Eerst was Thula boos omdat Heron op bezoek zou komen en nu was ze boos omdat hij niet was komen opdagen. Zie je wel, ze had gelijk, hij was gewoon een bazige onbetrouwbare vogel die zijn afspraken niet nakwam. Het was nu al een paar dagen geleden dat mevrouw Sabaku bij mevrouw Blaw op bezoek was geweest. Heron zou vast nooit meer komen. Stiekem vond Thula het toch wel jammer dat hij niet geweest was.

Opeens zat Heron op de rand van hun nest en praatte tegen haar. Thula had hem niet eens zien aankomen. Ze zat een beetje te suffen van verveling en schrok nu van zijn stem. ‘Hallo, jij bent zeker Thula. Ik ben Heron, de buurjongen.’

Thula keek naar hem. Heron was mooi, hij had prachtige veren, grote zwarte tenen en ze kon zo wel zien dat hij sterke vleugels had. Thula werd onmiddellijk weer jaloers en dwars. Waarom mocht hij wel vliegen en waarom had hij geen gele tenen zoals zij?

‘O ja, dus jij bent Heron, nou dat kan me niks schelen hoor, je bent wel twee dagen te laat met je rare zwarte tenen.’

Heron keek verbaasd naar zijn nieuwe buurmeisje. Nou zeg, dat was een echte kattenkop. Hij ging maar gauw weer naar huis, zijn zusjes waren veel liever.

Het was nu nog saaier in het nest dan eerst. Heron was gauw weer vertrokken toen ze zo akelig deed en Pop en Man waren, voor het eerst sinds Thula uit het ei was gekropen, samen op zoek naar lekker eten. Nu was Thula helemaal alleen. Ze hadden Thula wel drie keer gewaarschuwd en gezegd dat ze niet te dicht bij de rand mocht komen en lief moest zijn. Thula wilde wel gehoorzaam zijn, maar het duurde zo lang voor ze thuis kwamen, ze hield het niet langer vol. Stapje voor stapje ging Thula dichter naar de rand. Ze vond het wel een beetje griezelig, maar het was ook fijn spannend. Nog een stapje... en nog een stapje. Oooh, wat was dat mooi. Ze zag heel veel bomen en de brede rivier en allemaal vogels. Wacht, ze zou nog een heel klein stukje dichterbij de rand gaan zitten, dan kon ze ook zien wat er onder het nest was. Voorzichtig deed ze nog een stapje, en nog één,

[p. 23]

[p. 24]

en toen nog één kleine stap en toen zag ze het modderstrandje waar Pop en Man vaak visjes vingen. Ze zag haar vader en moeder niet. Het was heel stil op het strandje, ze zag helemaal niemand. Ze boog zich nog wat verder voorover om nog beter te kunnen kijken en ineens... ooh nee, Thula tuimelde voorover het nest uit. Ze schrok zo hevig dat ze even vergat dat ze haar vleugels moest gebruiken. Ze zoefde heel hard naar beneden en begon in paniek te fladderen.

Ha ha, dat ging goed! Ze fladderde en fladderde. Hahaha, ze lachte hardop van plezier. Ze vloog! O wat was vliegen leuk! Zie je wel, ze had gelijk, ze was sterk genoeg. Papa en mama begrepen er helemaal niets van. Als ze thuiskwamen zou Thula ze laten zien wat ze al kon. Nu moest ze eerst maar weer naar boven vliegen en weer op haar plekje in het nest gaan zitten. Oei oei, dat was moeilijk. Thula begon nu een beetje bang te worden. Het lukte haar niet om weer omhoog te vliegen en ze werd wel erg moe. Misschien moest ze eerst maar een poosje op een tak gaan zitten en uitrusten. Ze zag een mooie boom aan de rand van het strandje, daar zou ze gaan zitten. Zo, dat was gelukkig goed gegaan. Thula zat veilig op de tak, maar ze was echt moe. Ze hijgde ervan. Ze zou hier een poosje uitrusten en straks weer verder vliegen. Ze keek naar het water en de vogels. Ze zag heel veel vissen. Ze sprongen af en toe uit het water omhoog. Heel grappig vond Thula die leuke springvisjes. Langzaam maar zeker zakten haar oogjes dicht. Thula sliep.