Thula

[p. 18]

Thula is boos

Thula groeide als kool van alle lekkere hapjes die Pop en Man haar brachten en ze kreeg prachtige veren. Ze vond het nu toch wel jammer dat ze geen broertje of zusje had. Ze hoorde elke dag de buurkinderen babbelen met elkaar en ze werd een beetje jaloers. Wat zou het leuk zijn als zij ook iemand had om mee te spelen. Mevrouw Blaw had een jongetje en twee meisjes gekregen. Thula vond de meisjes kattig en de jongen vond ze veel te bazig. Bah, akelige buurkinderen. Wat jammer dat ze nog niet groot genoeg was voor haar eerste vliegles. Als ze eenmaal kon vliegen kon ze verder weggaan en andere leuke kinderen opzoeken. Wacht, ze zou mama vragen.

‘Mama, ik ben nu toch wel groot genoeg voor mijn eerste vliegles? Kijk mijn vleugels zijn al heel sterk!’

Thula klapperde flink met haar vleugels.

‘Nee Thula, je bent echt nog te jong hoor, je moet nog een poosje geduld hebben. Verveel je je misschien een beetje? Waarom maak je geen praatje met de buurkinderen? Ze wonen zo dichtbij, roep ze maar eens.’

‘Nee hoor mama, ik vind ze helemaal niet leuk. De meisjes doen kattig en die jongen doet zo bazig.’

‘Maar Thula toch, hoe kom je daar nou bij? Het zijn juist hele lieve buurkinderen. Het lijkt wel of je een beetje jaloers bent. Wacht, ik zal de buren eens een bezoekje brengen.’ Thula riep haar moeder nog na: ‘Nee mama, ik wil niet met ze spelen, ik wil gewoon vliegen.’

Het was al te laat, mama was al weg. Thula was boos!

Pop vloog weg en ging op de rand van het buurnest zitten.

‘Dag mevrouw Blaw, hoe gaat het hier? U hebt prachtige kinderen hoor! Zijn ze allemaal gezond en zijn het lieve kinderen?’

‘Dag mevrouw Sabaku, hoe gaat het met u? Jazeker, hier gaat het goed hoor, ik ben erg blij met mijn drie lieverdjes. Ze groeien goed en krijgen af en toe vliegles. Mijn zoon

[p. 19]

Heron is erg sterk en hij leert het snel. Hoe gaat het met uw kleine meid?’

Mevrouw Sabaku dacht even na.

‘Tja, wat zal ik zeggen. Thula is heel gezond hoor en ze groeit erg hard, maar ze verveelt zich omdat ze geen broertje of zusje heeft en ze is echt nog te klein voor vliegles.’

‘Ik heb een goed idee’, zei mevrouw Blaw. ‘Zodra Heron weer gaat vliegen, stuur ik hem bij u langs, dan kan hij een poosje met Thula spelen. Hij is pas nog uit het nest geweest. Nu is hij nog moe, maar zodra hij is uitgerust, komt hij zeker!’

‘Dank u wel mevrouw Blaw, dat is inderdaad een heel goed idee.’

Pop ging gauw naar huis om het goede nieuws aan Thula te vertellen. Ze zou vast en zeker blij zijn met een speelkameraadje.

Maar Thula was helemaal niet blij. Toen Pop haar vertelde dat Heron de buurjongen op bezoek zou komen, werd ze zelfs boos op haar moeder.

‘Ik wil niet met dat domme buurkind spelen, ik wil zelf vliegen en mijn eigen vriendjes uitkiezen. Ik vind het helemaal niet leuk en ik vind die rare buurkinderen ook niet leuk!’ Pop schrok ervan, Thula praatte zo luid, dat de buren het bijna konden horen.

‘Maar Thula toch, wat doe je onaardig, waarom doe je dat nou? Praat zachtjes, straks horen ze je nog.’

‘Het kan me niets schelen’, gilde Thula.

‘Ik ga lekker toch niet met hem spelen!’

Pop wist niet meer wat ze moest zeggen. Ze hoopte dat Man gauw thuiskwam, hij zou wel weten hoe ze dit aan moesten pakken. Ze bleef piekeren over Thula. Hadden ze haar teveel verwend? Waren ze te voorzichtig? Thula groeide zo hard, misschien was ze al sterk genoeg voor een klein vlieglesje. Ze wist het niet, ze liet haar maar een poosje met rust, anders werd Thula misschien nog nijdiger en dat wilde Pop ook niet.

Man kwam thuis en Pop ging met Man in een hoekje van het nest zitten. Ze praatten zachtjes en Pop vertelde alles wat er gebeurd was. Man kon het bijna niet geloven, zijn kleine meid zo boos dat ze zelfs gilde?

[p. 20]

‘Misschien is ze ziek Pop, of misschien is er iets anders? We hebben haar niet verwend hoor. Thula is zo'n lief ding. Maar ik ga haar nog niet leren vliegen, we houden haar nog een poosje thuis. Maak je maar geen zorgen. Ik ga wel even met haar praten.’

Ondertussen zat Thula in een andere hoek van het nest te luisteren naar het gefluister van Pop en Man. Ze begreep heel goed dat ze over haar zaten te praten en dat maakte haar nog veel bozer. Wacht maar, ze zou ze straks wel eens laten zien hoe hard ze kon gillen en dan zou ze gewoon wegvliegen. Poeh, ze kon het best, ze was groot en sterk genoeg. Die akelige buurjongen had al lang vliegles en die was echt niet zoveel ouder dan zij.

Man kwam bij Thula zitten en kriebelde haar even met zijn snavel onder haar kin.

‘Wat is er nou toch met mijn kleine meid? Je bent toch niet ziek Thula? Wat is er aan de hand? Je mag niet zomaar gillen hoor tegen mama. Zo'n lief meisje moet toch niet gillen.’

Hè jakkiedakkie, waarom deed papa nou zo lief. Als hij boos was geworden, had ze lekker kunnen gillen en wegvliegen, maar nu, nu papa haar zo lief onder haar kin kriebelde, durfde ze dat niet meer.

‘Ja maar papa, ik wil zo graag vliegles en Heron de buurjongen is echt niet veel groter dan ik en hij kan al vliegen. Straks komt hij hier heeft mama gezegd en hij gaat me vast en zeker uitlachen.’

‘Welnee meisje, dat gaat niet gebeuren hoor. Heron is een hele aardige jongen en ik weet zeker dat hij je niet uit zal lachen. Hij is ook nog aan het oefenen om beter te leren vliegen. Je moet nog heel even geduld hebben, het duurt niet lang meer en dan krijg jij ook vliegles, zullen we dat afspreken?’

Thula knikte. Vooruit dan maar, ze zou zich eerst nog een poosje rustig houden.

[p. 21]