Thula

[p. 14]

Het verhaal van oma Thula

Pop en Man vlogen af en aan met eten die eerste dagen. Het leek wel of Thula nooit genoeg had. Ze kon de hele dag wel eten en groeide hard van het lekkers dat haar vader en moeder haar brachten. Thula was blij dat ze geen broertjes en zusjes had. Ze at het allemaal lekker alleen op en ze hoefde met niemand te delen. Ze kon nog niet vliegen, dat moest ze nog leren. Pop was een beetje ongerust. Als Thula zo vreselijk veel bleef eten en groeien zou ze misschien wel een echte dikzak worden. Pop was bang dat ze als een baksteen naar beneden zou vallen als ze straks vliegles zou krijgen. Maar Man maakte zich helemaal niet druk.

‘Ze wordt heel groot en sterk onze Thula, dus ze moet veel lekker eten hebben. Je zult het zien Pop, ze vliegt straks als de beste, met haar sterke vleugels.’

Ondertussen begon Thula zich wel een beetje te vervelen. Ze was nooit alleen thuis, want Pop en Man gingen nooit tegelijk weg om eten voor haar te zoeken. Pop vertelde af en toe mooie verhalen aan haar dochter, dat wel, maar verder was er niet veel te doen in het nest.

Op een dag regende het heel hard. Thula verveelde zich alweer. Ze was nog steeds niet groot genoeg om vliegles te krijgen.

‘Mama, wil je mij nog een keer het verhaal van Afo Thula vertellen?’

‘Maar Thula, dat heb ik al zo vaak verteld. Wil je dat echt nog een keer horen?’

‘Ja mama, ja. Alsjeblieft nog één keer!’

Pop begon te vertellen.

‘Heel erg lang geleden, hier in Suriname, woonde de oma van mijn oma. Zij heette ook Thula, net als jij en ze is onze voorouder, onze Afo! Afo Thula had ook geen broertjes en zusjes. Net zoals jij. De vader en moeder van Afo Thula waren erg bezorgd over hun dochter. Ze pasten altijd heel goed op haar. Afo Thula vond dat helemaal niet prettig. Waar ze ook naar toe ging, altijd ging haar vader of haar moeder mee. Toen ze groot en sterk was geworden wilde ze ook wel eens alleen op pad en niet altijd met haar vader of

[p. 15]

moeder. Haar ouders vonden dat veel te gevaarlijk. Zij wisten dat er vaak boze mannen in het bos kwamen, maar vertelden niets aan Afo Thula. Ze vonden haar nog te jong en het was ook niet nodig dachten ze. Ze was immers nooit alleen op pad. Toen heeft Afo Thula ruzie gemaakt met haar ouders. Echt vreselijke ruzie en ze is weggevlogen van huis. Ze was oud genoeg vond ze zelf.

Afo Thula kwam een heel eind van huis terecht, op een strandje vlakbij een dorp waar mensen woonden. Afo Thula had nog nooit mensen gezien. Omdat niemand haar iets verteld had, wist ze niet dat je moest oppassen voor sommige mensen. Ze wist niet dat er ook slechte mensen waren. Jagers, die haar en haar familie wilden doodmaken. Ze zat op het strandje en zag twee mannen aankomen. Ze bleef rustig zitten en wachtte af. Ze was niet bang, alleen maar nieuwsgierig naar de mensen. De twee mannen kwamen steeds dichterbij. Afo Thula bleef rustig zitten, maar ze werd nu toch wel een beetje bang. Mensen waren wel erg groot en ze roken ook niet lekker. Misschien was het toch beter om weg te vliegen.

Maar... te laat. Een van de mannen pakte haar ruw bij haar hals. Afo Thula bibberde van angst en begon heel hard te krijsen. Ze was vreselijk bang. O, was ze nu maar niet weggevlogen van huis, had ze maar naar haar ouders geluisterd. Ze was doodsbang. Maar... wat gebeurde er nu? Plotseling werd de lucht helemaal rood.

Een grote zwerm vogels kwam aangevlogen en stortte zich op de jagers. Het waren rode ibissen. Met hun kromme snavels pikten zij de gemene mannen waar ze maar konden. Dat hielp, de man liet Afo Thula los en opeens was ze vrij. De mannen renden hard weg. De ibissen namen Afo Thula mee naar huis. Een van hen, meneer Korokoro, praatte lang met haar. Hij vertelde haar dat er veel slechte mannen waren die sabaku's vingen en doodmaakten. Dat deden ze omdat sabaku's zulke prachtige witte veren hadden. Die veren gingen met de boot naar een heel ver land. Daar woonden deftige dames met mooie dure jurken en hoeden. De dames kochten de mooie veren om hun hoeden mee te versieren. Afo Thula luisterde stilletjes naar meneer Korokoro. Dit was de eerste keer

[p. 16]

dat ze hoorde over de jagers en de dames met de mooie hoeden. Ze vond het jammer dat haar ouders haar niets verteld hadden. Als ze had geweten dat het zo gevaarlijk was, was ze écht nooit weggevlogen van huis.

Meneer Korokoro bracht Afo Thula weer naar haar vader en moeder. Zij waren heel erg blij dat hun dochter gezond en wel weer thuis was. Iedereen had iets geleerd. De vader en moeder van Afo Thula wisten nu, dat ze hun dochter beter hadden kunnen waarschuwen voor de jagers. Als Afo Thula had begrepen waarom ze niet alleen weg mocht van huis, was ze niet weggevlogen. Dan had ze ook niet suf zitten wachten tot de jagers haar gepakt hadden. Afo Thula had geleerd dat ze nooit zomaar met een boze snavel moest wegvliegen van huis. Dat zou ze nooit meer doen. Ze was heel blij dat ze weer thuis was. Ze zou voortaan beter luisteren naar haar ouders. De hele familie Sabaku wist nu dat er vrienden waren, op wie je kon rekenen als er problemen waren. De familie Sabaku en meneer Korokoro bleven hun hele leven lang goede vrienden.’

Thula slaakte een diepe zucht.

‘Wat een prachtig verhaal mama. Zijn er nu nog jagers in Suriname? Vangen ze nog steeds sabaku's? Zijn er nog steeds deftige dames met veren op hun hoed?’

‘Nee kind, gelukkig niet meer. Daarover hoef jij je geen zorgen maken hoor. Als jij straks leert vliegen, kom je geen jagers tegen. Het is nu verboden voor mensen om ons te vangen en dood te maken. En de deftige dames dragen gelukkig ook geen hoeden meer met veren van sabaku's. Ik denk dat de mensen ook een beetje slimmer en verstandiger zijn geworden de laatste honderd jaar.’

[p. 17]