Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

[fol S4v]

Den Cxlij. Psalm.

Stem: 100. en 131.

1      Toen David in de Berg-spelonk
Als in het hert der aarde zonk,
Ging zijn gebed, en klaag-geluyd,
Aldus tot God: U stort ik uyt,

2      O Heer, mijn smeeking: want mijn klacht,
Die mijn benaauwtheyd voor U bracht,
Waar toe mijn noodwee my verplicht,
Is kenlijk voor uw' Aangezicht:

3      Wanneer mijn geest, haar kracht ten end,
Bezweek, hebt Gy mijn pad gekent;
Zy hebben my hun strik, en net,
Verborgen op mijn weg gezet.

4      'k Zag uyt ter recht' en slinker zy,
Maar geen van allen kende my;
En't zy wat heirbaan dat ik hiel,
Geen mensch en zorgde voor mijn ziel.

5      Toen riep ik, Heer, tot U alleen;
Die weet, dat Gy, en anders geen,
Mijn deel, en toevlucht (ik belijd 't)
In 't land der Levendigen zijt.

6      Neem acht op mijn geschrey, en pijn,
Nadien ik als een schim verdwijn:
Stut mijn vervolgers, en hun schrik;
Want zy zijn machtiger dan ik.

7      Voer, om uw' Naam, die heylig is,
Mijn ziel uyt hunn' Gevangkenis;
Zoo loven, die rondsom my

[fol S5r]

 

 

staan,

 

De Vromen 't goed' aan my gedaan.