Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Lxxxj. Psalm.

1      ZIng met blijden toon
Iakobs God ter eere,
Onze sterkt' en kroon;
Dat het Snarenspel,
Onder Israël,
Zijnen lof vermeere.

2      Meng het Keel-gezang
Onder 't zacht gedommel
Der geronde wang;
Daar de luyt, en fluyt,
Breekt het hoog geluyd
Van de harp, en trommel.

3      Rijst de Nieuwe Maan
Over berg en duynen,
Wijz' den Feestdag aan
Ter bestemder tijd;
Daar haar inne wijd
't Blazen der Bazuynen.

4      't Zijn in Israël
d'Ingezette Zeden;
't Goddelijk bevel
Gaf een recht van ouds,
't Geen des onderhouds
Ons verplicht ook heden.

5      't Geen aan Iosef, tot
Een Getuychenisse,
Is gezet van God;
Dat des Heeren hand
Met Egypten-land
Zijnen twist beslisse.

j. Pause.

6      Ik, (dus zeg hun mond)
Van een Volk gedreven
Dat ik niet verstond,
Door hun vreemde taal,

[fol L2v]

 

 

Moest my t'eenemaal

 

Onder 't juk begeven.

 

 

 

7      'k Heb u (zeyt de Heer)

 

Niet dien last doen dragen

 

Op den schouder meer;

 

'k Weerd' uw' angst, en pijn,

 

En uw' handen zijn

 

Van den pot ontslagen.

 

 

 

8      Uw' benauwt geluyd

 

Hoord' Ik in den donder,

 

'k Redd', en hielp u uyt:

 

Doch te Meriba

 

Liep'er d'ongena

 

Aan 't proef-water onder.

 

 

 

9      O mijn Volk hoor toe,

 

Richt te mijnen woorde,

 

Die betuyging doe,

 

Isr'el, oor en ziel:

 

Och! of 't u beviel

 

Dat gy na my hoorde.

 

 

 

10      Geen uytlandisch God

 

Zal'er by u wezen;

 

Draag u niet zoo zot,

 

Dat, daar gy u buygt,

 

Uw' bedrijf betuygt

 

Vremde goon te vreezen.

 

 

 

11      Ik, uw' God en Heer,

 

Voerd' u uyt Egipte,

 

Tot uw' ziels-begeer;

 

Open maar den mond,

 

En verneem terstond

 

Of u iets ontslipte.

ij. Pause.

12      Maar mijn Volk, helaas?
Wil na my niet hooren;
't Hert, verstokt, en dwaas,
Kreunt zich mijner niet:
't Volk dat my verliet
Loop dan ook verloren.

13      'k Gaf, en geefse dan
Aan haar driften over

[fol L3r]

 

 

't Ga zoo 't wil, zoo 't kan,

 

Die haar wand'len laat

 

Na haar 's herten raad,

 

't Zy hoe langs hoe grover.

 

 

 

14      Welk een and're stand,

 

Stand van heyl en zegen,

 

Had'er d'overhand,

 

Had, op mijn bevel,

 

Willen Israël

 

Wand'len in mijn wegen.

 

 

 

15      's Vyands evelmoed

 

Had ik haast doen dalen;

 

En hem met den voet,

 

Want ik wende my

 

Tegen hun party,

 

Hem tot stof doen malen.

 

 

 

16      Die den Heere haat

 

Had zich moeten buygen;

 

En, met schoon gelaat,

 

En geveynsden schijn,

 

Onderworpen, zijn

 

Dienstb're stand betuygen.

 

 

 

17      Onbepaalde tijd

 

Had Ik hen gegeven,

 

Die, met ernst, en vlijt,

 

Tot mijn dienst gestrekt,

 

Tot mijn eer verwekt,

 

Steeds na 't goede streven.

 

 

 

18      'k Had hen dan verzaad

 

Met de bloem van 't koren;

 

En den honig-raat

 

Quam gelijk een daauw,

 

Vloeyend' uyt het naauw

 

Van een Rots, te voren.