Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Lxxij. Psalm.

1      VOor Salomon stijg, God! mijn bede
Tot uwen hoogen troon!
Uw' Rechten deel den Koning mede,
Dien Koninklijken Zoon!
Gerechtigheyd beklee den zetel,
Daar d'eed'le Majesteyt
't Recht, niet hoogmoedig, noch vermetel,
Elk houd' in billijkheyd.

2      De Bergen laat van Vrede bloeyen,
Den Volke te geval;
De Heuv'len van genade vloeyen,
Tot in het diepste dal:
Hy met d' ellendigen te richten,
Te redden uyt den nood;
Zal plett'ren die hen durft betichten,
Dien d' armoe drijft om brood.

3      Zy zullen u ontzien, en vreezen,
Zoo lang de Zon, en Maan,
Zich niet verand'ren in hun wezen,
En aan den Hemel staan:
Hy zal, gelijk een milde regen,
Die 't dorre gras besproeyt,
Op alles dalen met zijn zegen,
Dat alles groeyt en bloeyt.

4      In zijne dagen zal de vrede
't Rechtvaardige Geslacht
Doen bloeyen, standzaam in zijn stede;
Zoo lang men dag, en nacht,
By 't Zon-en Maan-licht af zal

[fol I6v]

 

 

meten:

 

Zijn Rijk, van Zee tot Zee,

 

Bepaalt zich, daar hun eynden weten

 

d' Eufraat, en d'Aarde me'e.

 

 

 

5      Die woest' en dorren grond bewoonen,

 

Zich voor zijn aangezicht

 

Neerbukkend', om hun plicht te toonen,

 

Staan ned'rig in hun plicht,

 

Maar die verwaant te wapen trekken,

 

In 't vyand'lijk geweer,

 

Werpt, om hen 't stof te laten lekken,

 

Hy voor zijn voeten neer.

Pause.

6      De Koningen van Tharsis denken,
Moor, en Araber, me'e,
Hem plecht'lijk t'eeren met geschenken;
d'Eylanden, diep in zee,
Ia alle Koningen betuygen
Hun onderdanigheyd;
Voor wien de Heyd'nen zullen buygen,
Tot zijnen dienst bereyd.

7      Den noodbehoeftigen, verlegen,
En die geen helper heeft,
Die tot hem roepen, geeft hy zegen,
In d'uytkomst die hy geeft:
Den armen lust hem te verschoonen
Van allen overlast;
d'Ellend'ge doet hy zeker wonen,
En zet zijn ziele vast.

8      Die hy van meerd're machts vermogen,
Geweld, en list bevrijt;
Hun bloed is dierbaar in zijn oogen:
Zijn leven en duurt een tijd
Die veler leven stijgt te boven:

[fol I7r]

 

 

Met goud van 't Moorsch geslacht,

 

Word bidden, zeeg'nen, danken, loven,

 

Hem daag'lijks toegebracht.

 

 

 

9      Een hand vol koren op de Bergen

 

Zal, dart'lend' in de voor',

 

't Gezicht van Libans wouden tergen;

 

En ruysschen elk in 't oor,

 

Met zulk een zee van korenaren,

 

Waar onder 't windtje speelt:

 

Waar van de Stee-man wel zal varen,

 

Als 't kruyd, dat d' Aarde teelt.

 

 

 

10      Zijn Naam behoud' haar stand, en waarde,

 

En bloey in eeuwigheyd,

 

Zoo lang de Zon zich rolt om d'Aarde;

 

Gekent, en uytgebreyd,

 

In Kind'ren, en Nakomelingen;

 

In hem gezegent, dien

 

De mond der Heyd'nen lof zal zingen,

 

En roem, en eere, bi'en.

 

 

 

11      Gelooft zy Isr'els God, en Heere,

 

De God die Wond'ren doet!

 

Diens Naam, in heerlijkheyd en eere,

 

Zich wijd verspreyden moet,

 

En vullen alle Landen t'zamen:

 

Dus eynd de bede-toon,

 

(Al 't Aardrijk zegge ja! en amen!)

 

Van David, Iesses Zoon.