Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Lxxj. Psalm.

Stem: 31.

1      MYn vast-geveste grond vertrouwen
Is, Heer, op U geleyt;
Nu, laat in eeuwigheyd,
My buyten schaamt die grond behouwen!
Red, hoor me, stel m' in vreden,
Door uw' gerechtigheden.

2      Weest Gy de Rotssteen mijner woning,
Daar veylig af en aan
Ik in en uyt mag gaan;
Tot mijn verlossing, en verschooning,
Hebt Gy bevel gegeven,
O Steenrots van mijn leven!

3      Bevry my van der boozen handen,
Nadien in

[fol I4v]

 

 

hun bewind,

 

Men stout en trouloos vind

 

De forss', en ydele verstanden;

 

Die, trots, en opgeblazen,

 

Zijn 't lout're beeld der dwazen.

 

 

 

4      Ik wederstreefze met verachting:

 

Want vander jeugd, o God,

 

Waart Gy m', in al mijn lot,

 

Mijn grond-vertrouwen, en verwachting:

 

Ter ingang van mijn leven

 

Zijt Gy mijn steun gebleven:

j. Pause.

5      Van 's Moeders lijf, en ingewanden,
Vertrouwd' ik op uw' macht;
Gy hebt my voortgebracht,
En uytgeholpen met uw' handen:
'k Moet alles, in 't verhalen,
In uwen lof bepalen.

6      'k Verstrekte veelen tot een wonder:
Den ganschen dag verbreyd
Mijn mond uw' heerlijkheyd;
Gy zijt mijn toevlucht in 't byzonder:
Laat niet die voorzicht varen
Op 't rijzen van mijn jaren:

7      Verlaat my niet (wat zouw 't U baten)
In mijnen ouderdom!
Terwijl ik, stijf, en krom,
My van mijn krachten voel verlaten:
't Zouw 's vyands moed ontsteken,
Om quaad van my te spreken.

8      Want zy, die op mijn ziele loeren,
Zijn driftig op de

[fol I5r]

 

 

been,

 

En smelten 't al in een,

 

Om hunnen raadslag uyt te voeren:

 

Laat (zeggenz') elk hem haaten,

 

Hy is van God verlaaten.

 

 

 

9      Dies laat, o God, my niet versteeken

 

Van tijdig onderstand;

 

Maar overdek met schand'

 

En schaamt', en laats' hun krachten breeken,

 

Die, om mijn ziel te deeren,

 

Mijn ongeval begeeren.

ij. Pause.

10      Ik zal geduurig op U hoopen:
En uyt een zee van stof
Vermeerd'ren uwen lof;
Dan zal de mond my overloopen
Van uw' Gerechtigheden,
In lieffelijke reden.

11      Hoewel ik maat, noch tal, kan vinden,
Om 't al (schoon 't al bestaat
In tal, gewicht, en maat;)
In een bevang by een te binden:
Dan zal ik hene treden
Tot uwe Mogentheden.

12      'k Zal uw' Gerechtigheyd vermelden;
Ia d'uw' alleen, o Heer,
Want niemand, niemand meer
Kan dezen naam in kracht doen gelden:
Die van der jeugd my wende
Dat ik uw' wond'ren kende.

13      Derhalven, nu mijn hairen grijzen,
Ontrek mijn ouden dag
Uw' hulp niet! dat ik mag
Het Nageslacht

[fol I5v]

 

 

uw' macht bewijzen,

 

En den Nakomelingen

 

Uw's arms vermogen zingen.

iij. Pause.

14      Want uw' Gerechtigheyd, gestegen
Ten hoogen Hemel toe,
Wil datmen kennen doe
Uw' Werk, uw' Wijsheyd, en uw' Wegen:
Wie is by U te reek'nen,
O God, in eeren-teek'nen?

15      Gy hebt met angst, en vele quaden,
My menigmaal om-zet,
Maar telkens uytgered;
En wilt my noch in ongenaden
Het leven niet bepalen,
Maar uyt dien afgrond halen.

16      Gy zult mijn grootheyd meerder maken;
Uw' troost zal om my staan:
Ik zal de Luyte slaan,
En, met cimbaal, en harp, te raken,
Aan all' aandachtig' ooren
Uw' lof, en trouw, doen hooren.

17      O Heylig' Israëls, mijn lippen,
En tong, noyt juychens moe;
Zingt U den zege toe;
Die, toen mijn ziel stond om t' ontslippen,
Haar, dit gevaar ontvloden,
Verlost hebt uyt haar nooden.

18      Dan lust my al den dag te spreken,
Van uw' Gerechtigheyd;
Tot uwen lof bereyd,
Om dat se schaam-

[fol I6r]

 

 

rood zijn geweken,

 

Die in hun grond-gedachten

 

Niet dan na 't quade trachten.