Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Xiiij. Psalm.

1      DE Dwaas, hoewel zijn mond het anders zeyt,
Spreekt in zijn hert, en heet de tonge liegen,
Daar is geen God: (maar kost hy God bedriegen!)
Des geeft zijn doen, en werk vol gruw'lijkheyd,
Volstrekt bescheyd.

2      De Heere zelf zag van den hemel af;
En sloeg met ernst het oog op d'aardsche zaken,
Om eens te zien hoe 't 's menschen kind'ren maken;
Of iemand zich, uyt keur van loon en straf,
Tot God begaf.

3      Die voorgaat, doolt, gelijk die na hem treen:
Zy alle zijn van 't rechte pad geweken,
En 't is een poel van stank, waar inze steken;
Het goede kent noch doet van alle geen,
Ia zelfs niet een.

4      Is dan zoo verd de kennis uyt het hert
Van alle,

[fol B1r]

 

 

die ter snoodheyd zich bekloeken?

 

Dat zy niet meer den Heer ontzien, noch zoeken!

 

Terwijl mijn Volk van hen als brood (o smert!)

 

Verslonden werd.

 

 

 

5      Doch 't word eens tijd dat God hen achterhaalt:

 

Dan zal de schrik doorwroeten hun gewissen,

 

Als eens de dag, die zijn genade missen,

 

Gelijkse den Rechtvaardigen bestraalt,

 

Hun schuld betaalt.

 

 

 

6      Hier hebt gy 't breed, Godloozen, 't gaat u wel;

 

Gy smaad den raad, en hoont met spotternyen

 

d'Ellendigen, dier tongen God bely'en,

 

En welker hert Hem, in hun ziel-gequel,

 

Een toevlucht stel.

 

 

 

7      Och dat de Heer uyt Sion nader quam!

 

En dee zijn Volk van uyt den Kerker keeren,

 

Hoe zouw zich, in dat Vreugde-jaar des Heeren,

 

Verheugen 't vroom geslacht van Abraham,

 

En Iacobs Stam!