‘De soldaten! 't Zal oorlog zijn.’
‘Wat is dat eigenlijk, Puk?’
‘Dan vechten de mensen van twee landen tegen mekaar. En dan schieten ze mekaar dood.’
‘Maar dat is toch gek, Puk.’
‘Dat is 't ook, Muk. De mensen vinden 't zelf ook dwaas, maar ze doen 't toch.’
‘Hoe krijgen ze dan die oorlog?’
‘Dat heb ik van Klaas Vaak wel 'ns gehoord. Die weet er meer van. 't Gaat zó! Hier dit steentje is 'n stad of 'n groot stuk land. Dan staat dáár 'n koning, en aan déze kant 'n koning. Nu zegt die ene koning:
“Die stad is van mij!”
“Nee man,” zegt de ander, “die stad is van mij.”
“Maar goeie man, ze hoort bij mijn land.”
“Wel goeie man, je vergist je.”
“Daar heb j'een pats. Die is voor jou!”
“Ik laat me door jou niet slaan. Daar heb je wat terug.”
En als ze zo klappen aan 't uitdelen zijn, komt er van deze kant 'n man, en die zegt:
“Wat! moet jij onze koning slaan!”
Nu begint die man ook al mee te doen.
Maar dat willen de mensen van dien anderen koning niet hebben. Zij gaan hun koning helpen. Dan halen de koningen hun soldaten en dan heb je het gerammel in de glazen. Ze schieten er op dat het dondert. En aan de kant waar 't meeste soldaten over blijven, die hebben 't gewonnen.’
‘O, gaat dat zó! Jij weet veel, Puk! Willen wij nu samen 'ns oorlog maken?’
‘Mij goed. Vooruit maar!’
‘Dit is mijn stad!’
Auteursrecht onbekend
