heel goed. Als we maar ooit bij Klaas Vaak terug komen, dan vind ik 't allemaal best.’
‘Puk, als je over den duivel praat, zie je z'n staart. Ik zou er m'n geweer om durven verwedden, als daar ginds die twee lieve mensen niet aankomen.’
‘Wie?’
‘Wel, Iwan Nicolawitsj met z'n vrouw Jekatrien, of anders gezegd op z'n Hollands: Jan Klaassen en Katrijn.’
‘Maar Muk, wat krijg je nu in je hoofd?’
‘Kom dan zelf hier op 't kistje staan, dan zul je 't zien.’
Puk ging ook op 't kistje staan.
‘Ja, ik geloof dat 't misschien toch wel zou kunnen zijn, dat dat Iwan en Jekatrien waren.’
‘Ik weet 't bijna zeker, Puk. Hoe dichter ze komen, hoe meer ze er op lijken.’
‘En als ze 't nu zijn, Muk, wat doen we dan?’
‘Ja, wat dan?’
‘We zullen eerst 'ns vragen wat ze hier komen doen.’
‘Misschien komen ze ons wel zoeken. Ze zullen spijt hebben, dat ze ons zo streng hebben gestraft, al hadden we niets gedaan.’
‘Dat kun je begrijpen, Muk. Nee man, daar geloof ik niets van. Zo'n twee akelige brompotten! Maar we laten ze geen baas meer over ons spelen, dat in geen geval.’
't Waren werkelijk Iwan met z'n vrouw. Ze kwamen op de tent af, omdat ze niet wisten waarheen. In die tent was leven, wat ze hadden van verre de rook al zien opstijgen.
Muk sprong op de kist met z'n groot soldatengeweer.
‘Halt! Werda?’
‘Twee arme tobbers, die geen weg weten, en die scheel kijken van kou en honger.’