Een kort opstel over koloniaal politiek
Politiekers die zich willen onderscheiden, spreken over koloniaal-politiek. Dit is niet gemakkelik. Eerste voorwaarde is het buitengewone kolonisatoriese talent van zijn eigen natie te kunnen bewijzen. Iemand die dat niet kan, moet bekhouden in zake koloniën.
Verder ligt de vraag naar de noodzakelikheid van Europa als beheerseres van zee en land.
Is kolonisatie noodwendig?
Laat ons affirmatief antwoorden. Dan nog geschiedt deze kolonisatie in valse orde.
Het is verkeerd Engeland de heerschappij over volken als de Masaï te laten. Enzovoort. Treedt men op voor beschaving, - en dit edele mensedoel schijnt bij kolonisatie voor te zitten, - dan moet men Engeland als kolonie b.v. aan de Masaï of aan de negers van de Goudkust afstaan.
En evenzo: Holland aan de Maleiers, België aan de Niam-Niams, Frankrijk aan deze superieure Dahomeynegers.
Ik hoor reeds de repliek van een tedere gade: ‘Kannibalen, mijn God!’ -
Laat ons rationeel denken door een precies wikken en wegen van de voor- en nadelen. Dat beetje kannibalisme is hoogstens slechts een klein euvel.
De superioriteit van deze volken schijnt echter zo ‘en-daarmee-uit’ te zijn dat te vrezen is een weigering van deze volken op mijn voorstel in te gaan. Negers onderjukken wel eens andere negers. Alle deskundigen zijn het echter daarover eens dat in de beste veronderstelling slechts Senegalezen voor deze menselievende taak zouden te vinden zijn.
Zo staan wij nog altijd voor de vraag: wat met Europa? -
Auteursrechtelijk beschermd