Verzameld werk. Deel 1 + 2. Verzamelde gedichten

(Verzameld werk deel 1 + 2)

[p. 56]

Vergeldingaant.

Ik ben gelukkig wijl ik mezelf 'n ander mens heb gevonden
Die mij tot nog toe als een onbekende was;
Hij heeft geleefd ver weg en komt nu ongeschonden
Te voren in de Herfst, die voor mij als de schoonste Lente is.

Niet lang geleden
Was 'n volmaakt septies man te worden, mijn ideaal;
Alle hartstocht vergeten,
Het leven kalmpjes wegen en meten,
Zijn enkel serebraal,
En als 'n oud man, geheel bewust,
Doden elke woeste levenslust.

Dikwels heb ik tot mezelf gezegd:
Paul, je weet, het leven is niet goed, het is niet slecht,
Het is slechts gewoon, gewoon door en door,
Als het werk op je kantoor.

Je moet niet veel van het leven verwachten,
Je moet ook niet naar dood-zijn trachten,
Heel gewoon, zonder slag of stoot,
Zonder dat je geleefd hebt, komt de dood.

Maar het leven heeft als 'n moeder, goed,
Een hoorn van ik-weet-niet-wat-overvloed
Over het hart van de verloren zoon
Gestrooid, - zijn ondankbaarheid ten loon.

[p. 57]

 

Ik ben zó blij, ik weet niet wat ik doen moet,

 

Het is Herfst, en 't is mij of ik slechts kende

 

Het eerste stralen van een nieuwe Lente

 

In 'n tere, gele gloed.

 

Ik zou willen lopen en elk mens

 

Die voorbijkomt, door de lens

 

Van mijn geluk doen kijken.

 

 

 

Ik ben zó blij, wijl het leven

 

Mij ook gegeven

 

Heeft de korte angst van 't pijnlik wachten

 

Op de welbeminde. En dag op dag,

 

Die 'k vroeger vlieden zag

 

In dor' eentonigheid, wordt tot 'n schaterlach:

 

Zonnebundels van geluk.

27-28 November 1915